يَا مَنْ أَرْجُوهُ لِكُلِّ خَيْرٍ ای آن که برای هر خیری به او امید دارم ♥️🤲

هر خیری یعنی تمام خیر دنیا و آخرت!!🌧💙 تصوّر ما انسانها بر اینه که نعمت هایی را که خدا به ما عطا می کنه در قبال اعمال ماست.و گمان میکنیم که ما در این عالم کارهایی را انجام میدهیم و خداوند متعال نیز در قبال کارهایی که ما انجام میدهیم و پاداشهایی را به ما عطا می‌کنه ثمره چنین نگاهی اینه که ما معمولاً چیزی برای تجارت کردن نداریم؛ یعنی اگر انسانهای خوبی هم باشیم باز اعمال خوبمون محدوده.

اما واقعیت این طور نیست؛ نعمت هایی که به ما عطا می شه در قبال اعمالمون نیست. اگر بخوایم روی اعمالمون قیمت واقعی بذاریم،هیچ تناسبی با نعمت‌هایی که خدا به ما میده،نداره

خدا هر نعمتی که میده از سر تفضّل میده چرا؟! 1 🌱 اعمال ما به درجه خلوص فقط برای خدا نرسیده. چون که اگر روی اعمالمون دقیق بشیم،میبینیم در عمق تمام آنها یکمی حس خودخواهی و لذت طلبی وجود داره. 2🌱اگر از این جهت بگذریم خود اعمال ما نعمت خداست؛ کسی دنبال تجارت می‌ره که،از خودش چیزی داشته باشه و آن را به طرف مقابل بده و در عوض آن چیزی بگیره.

📖 مثال ما با خداوند متعال، مثال کودکیه،که پدرش به او پولی می ده و وقتی پول‌هایش جمع شد، با پدر معامله میکند و میگوید من این پول‌ها را به شما میدهم و شما در عوض آن فلان چیز را برای من تهیه کنید. در حالی که پولها و آن چیزی که قرار است به کودک داده شود هر دو از پدر است.

این یه موضوعیه که هم رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلّم و هم اولیاء دین، اون را به ما آموخته و تذکر داده اند و ریشه آن هم به مسأله توحید برمی گرده. این که انسان بدونه همه کاره عالم خداست و دیگران در این عالم استقلالی ندارند.

اگر همه کاره خداست♥️ و خدا خودش منت می گذاره و توفیق عمل صالح میده و باز منت میگذارد در قبال آن عمل صالح، پاداش میده و دوباره منت می گذاره و توفیق عمل صالح بعدی را میده، پس انسان در مقابل خدا تنها باید تشکر کند و بگوید شکراً شكراً شكراً،🤲💫

ولی اگر ما بدونیم که در این عالم همه چیز متصل به تفضیل الهی هست، اون وقت امیدمون به خدا بسیار زیاد میشه و ته قلب هامون می‌گیم:🫀♥️ «خدایا! عطای تو که به قدر من نیست. زیرا در این صورت نباید چیزی به من داده میشد،زیرا من چیزی ندارم به تو بدهم و در قبال آن از تو چیزی طلب کنم. دست من به طور کل خالی است و تو در حق من لطف میکنی»

نتیجه این نگاه اینه که اگر مؤمن موحد باشد و خود را مستقل نبینه باید امید نامتناهی داشته باشه.

و مثلاً اگر از یه چنین شخصی پرسیده بشه که:آیا امید داری که امشب از بهترین یاران امام زمان (؏)بشوی؟ چنین جوابی شنیده میشه که، اگر به خودم باشه،نه تنها نا امیدم، حتی نا امیدم از این که کوچک ترین خیری به من برسد. اما اگر به رحمت خدا باشه از چیزی ناامید نیستم. 🌱🤍

یعنی در عین این که ✨•و قَد نَزَلتُ مَنزِلَةَ الآيسِينَ مِن خَيرِي. از کسانی شده ام که به خیر خودم امیدی ندارم.• در عین حال از رحمت خدا هم مأیوس نیست و به خداوند متعال نهایت امید را داره، چون جانب او هیچ محدودیتی وجود نداره. ✨•وَلا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ)». «و از رحمت خدا مأیوس نشوید که تنها گروه کافران، از رحمت خدا مأیوس می شوند!»•

به قول اهل معرفت، گاهی تکیه انسان ها بر خداست و گاهی بر عمل خویش تکیه میکنند.