دویست و چهارمین جلسه گروه علمی عرفان مجمع عالی حکمت اسلامی با موضوع “عرفان اهل بیتی"امکان،مطلوبیت و ضرورت با ارائه حجت الاسلام دکتر رودگر–چهارشنبه 5 بهمن 1401 :
🔹عرفان اهل بیتی به مثابه یک دستگاه و نظام معرفتی در ساحت عرفان نظری، عملی و عرفان اجتماعی، عرفانی است که زیرساخت و ماهیت آن بر منابع معرفتی کلان یعنی کتاب و سنتِ مآثور شکل و شاکله یافته و در واقع کشف اتم محمدی(ص) نه تنها معیار بلکه منبع تولید عرفانِ کامل و کارآمد خواهد بود که اولا جهت گیری آن در مواجهه با عرفانِ تاریخی و مصطلح همانا مواجهه ایجابی است که از حیث نسبت سنجی منطقی با عرفان موجود و گرانسنگِ تولید شده نسبت عام و خاص من وجه می باشد. ثانیا عرفان یاد شده رقیب عرفانِ غیروحیانی و معارض با عرفانِ سکولار و الحادی است.
عرفان اهل بیتی از حیث کلی و کلان، عرفانی است که ماهیت، منطق و مبانی و آنگاه مولفه ها، شاخصه ها و کارکردها در حوزه های مختلف جنبه اجتماعی – تمدنی داشته و همه ساحاتِ زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی انسان را دربرگرفته و معنویت صائب و صادقِ همراه با عمل صالح هسته مرکزی علمی و عینی آن را تشکیل می دهد و روابط چهارگانه:خود با خدا، خود با خود، خود با خلق و خود با خلقت را در پرتو خود با انسان کاملِ مکملِ معصوم(ع) تعریف و تنظیم کرده و تحقق می بخشد.
مفهوم شناسی
یکی از مفاهیمی که تبیین و در عین حال تفکیک آنها بسیار مهم بوده و عامل پیشگیری از مغالطات لفظی و معرفتی تبیینِ مفهومی - ماهوی عرفان اهل بیت(ع) و عرفان اهل بیتی است که تبیین آنها از حیث معناشناختی، روش شناختی و تقسیم پذیری موجدِ تمییز و مرز و میز نهادن آنها از هم می باشد.
الف) عرفانِ اهل بیت(ع):
"عرفانِ اهل بیت"(ع) متناظر به ساحاتِ وجودی ذوات معصومین(ع) و حقیقت وجودی آن انسان های کاملِ مکملِ معصوم(ع) است که مقام نوری آنان عهده دار آن می باشد. اولا هیچکس را یارای مقایسه با آنها نبوده و نیست: رسول اللّه صلى الله عليه و آله" :نَحنُ أهلُ بَيتٍ لا يُقاسُ بِنا أحَدٌ"(تهذيب الأحكام، ج ۶ ص ۹۹ ح ۱۷۷) و امام عليّ عليه السلام :لا يُقاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله مِن هذِهِ الاُمَّةِ أحَدٌلایقاس بهم احد"(نهج البلاغة، خطبة ۲ ، غرر الحكم، ج ۶ ص ۴۳۲ ح ۱۰۹۰۲) و فرمود:" نَحنُ أهلَ البَيتِ لا يُقاسُ بِنا أحَدٌ ، فينا نَزَلَ القرُآنُ ، وفينا مَعدِنُ الرِّسالَةِ"(عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۶۶ ح ۲۹۷) ثانیا احدی دانایی و توانایی احاطه معرفتی و سلوکی به مقامات و مراتبِ وجودی آنان را ندارد همانگونه که امیرالمومنین علیه السلام فرمود:" ینْحَدِرُ عَنِّی السَّیلُ، وَ لایرْقی اِلَی الطَّیرُ "(نهج البلاغه- خ سوم)
ب) چیستی عرفانِ اهل بیتی:
"عرفان اهل بیتی" یعنی عرفان در مکتب اهل بیت(ع)،یا رشحاتی از رقایق عرفان اهل بیت(ع) و اشراقاتی از حقایق آن ذوات فوق ملکوتی و تجلیاتی از دقایق معرفتی – سلوکی آن انسان های کاملِ مکملِ معصوم(ع). چنین عرفانی مجموعه معارف مآثور و حقایق شناختی و باطنی معصومین علیهم السلام است که در سنت و سیره یا کلام و کردارشان تجلی یافته و به دست ما رسید که هم تبیین عمیق و جامعِ حقایق هستی و هم تعیین و تنظیم کاملِ زیست معنوی و منظومهِ سلوک الی الله تا شهودِ عین الیقینی و حق الیقینی "وجه الله" است.
بنابراین عرفان اهلبیتی، عرفانی است که انسان با فهمِ عرفانی و سلوکی خویش به دنبال مقاصد و مرادات اهل بیت(ع) است که با روش اجتهادی و مواجهه استنباطی قابل حصول در مباحث عرفانی و وصول در مسائل سلوک تا شهود می باشد...
ادامه در لینک زیر:
🌐
https://hekmateislami.com/?p=14107
@hekmateislami
