زندگی کردن یادمون رفته.. کو زندگیی که براش آفریده شدیم؟ اعصاب خوردیا شده واس مجازی اشکو گریه ها شده از سر مجازی خانواده هارو پس میزنیم که به مجازی برسیم #کو_زندگیی_که_بخاطرش_آفریده_شدیم؟!

گفتن افسر جوان جنگ نرم، نگفتن از زندگی و حتی حق النفست بزنی و تهش به نام جنگیدن تو این فضا بشیم یه افسرده که سردرد و ضعف چشم و دستو بالمون درد گرفته باشه از بس تو گوشی بودیم و خوابی برای خودمون تو شب نذاریم... اصلا کو اون جنگی که بخاطرش وارد این فضا شدیم؟!

سر خودمونو کلاه نذاریم، تو این فضا از زندگی و حالمون گرفتیم از لحظاتی که چندسال دیگه حسرتشو میخوریم، زدیم تا به تفریح و سرگرمی که اسمشو‌ کارفرهنگی و جنگ فضای مجازی گذاشتیم، برسیم. . باختیم. . واقعا باختیم. . هم زندگی نکردیم، هم مفید نبودیم. . هم عمرمون هدر شد. .

حداقل خیلیامون برا خودمونم مفید نبودیم. . برا اینکه خودمونو رشد بدیم و از امکانات استفاده کنیم. بدتر ضرر زدیم. .

بیا یکم "شعور مجازی" داشته باشیم!

می‌گفت دستت بشکنه مغیره آخه بساطِ سیلی زدن از مدینه شروع شد:)))💔.

بالاخره دير يا زود مجبور می‌شى تصميم بگيرى كه ديگه نذارى نسبت بهت جسورتر از اين بشن، اون موقع شايد دل عده‌اى بگيره ولى در عوض خودت يه نفسى می‌كشى.

احتیاج به اندکی زندگی بدون انتظار دارم.

ــ

زندگی، درس‌های زیادی بهم داده و میده.. که چه چیزهایی رو جلوی راهم میزاره، تا یاد بگیرم و بزرگ شم! یکی از بزرگترین درس‌هاش این بود که به هرکس یک بار اجازه خطا بدم و بار دیگه از زندگیم حذفش کنم! عمر ما در حال گذره و خیلی کوتاه تر از چیزیه که فکرشو میکنید چشم به هم بزنیم، برای نوه هامون داریم سوغاتی میخریم و دلخوشیامون تغییر میکنه! خیلی کوتاهه که بخوایم با خطاهای دیگران برای چندمین بار کنار بیاییم و ببخشیم و بگذریم، درسته؛ ببخشیم و بگذریم ولی دیگه اجازه خطا پیشِ خودمون رو بهشون ندیم، دیگه نزاریم اعصاب و روانمون تحت خطاها و اشتباهاتشون باشه، حالا طرف هرچقدر هم که عزیزه! ما برای خطاهای زندگی خودمون هم جا کم داریم، چه برسه به دیگران!

آدم رفته رفته بیش از حد صبور می شود آگاهانه و تعمدا صبور می شود و این مصیبت است امّا مصیبت جان‌کاهی نیست!

که می‌خندم به صد شادی، ولی آلوده‌ی دردم.