بیاید مفید باشیم.

تا حالا متفاوت بودین؟ جوری که از بچگی بزرگ تر از سن تون بزنین. نه لزوما ظاهریاا کلا، فکری، ذهنی، تَکَلُمی...

یا بیاید قبول کنیم هر کسی یه جوری راحته. علاقه مند به تنها بودن دلیل بر افسرده بودن نیست، علاقه به حضور توی جمع هم دلیل بر جلف و لوده بودن نیست. این آدما فقط دارن سعی میکنن خودشون باشن اگه ما بذاریم!

خودِ واقعی آدما اصولا خیلی عجیبه. شاید به خاطر همینه که اکثر مون ترجیح میدیم توی خیلی از چیزا تظاهر به خرج بدیم! چون فکر می‌کنیم خودِ واقعی بودن میتونه عجیب باشه و توسط بقیه پذیرفته نشه!

راستم هست مثلا من خودم ذهن به شدت پیچیده و شلوغی دارم. خیلی زیاد. و اگه کسی بخواد از جز به جزش خبر داشته باشه قریب به یقین گنجایشِش رو نداره!

این که میدونم اگه یه کاری رو بکنم بعدش پشیمون میشم و باز با این حال انجامش میدم احمقانه ست :|

نذارید کار به جایی برسه که حتی دلتون نخواد فیلم هایی که باهم داشتید رو ببینی چون ممکنه یادت بیاد چقدر دوسشون داری و الان چقدر ممکنه از هم دور باشید و دیگه براشون همون آدم توی فیلم نباشی.

اونا هیچ وقت نمیفهمن که من هر از چندگاهی میرم از قدیمی ترین فیلم و عکسامو شروع میکنم به دیدن تا آخرین هاشون و با هر عکس چقدر خاطره برام تداعی میشه و میفهمم که چقدر دوسشون دارم. و مثل همیشه فقط یه سوال میاد توی ذهنم! اونام همونقدر که من دوسشون دارم و بهشون فکر میکنم، دوسم دارن و بهم فکر میکنن؟

البته خودشون که اینطور میگن. ولی خب به خاطر خیالاتی بودنِ یا بیش از حد حساس بودن نمیدونم ولی من گاهی‌ به حرف شون شک میکنم.

و همیشه میگم کاش واقعا آدما اون حسِ خالصی که بهشون دارم رو بفهمن، درک کنن.

و بعدش هم همیشه به این نتیجه میرسم که آدما هیچ وقت کاملا احساسات واقعی مارو نمیفهمن چون اونا قلب مارو ندارن...

بیاید با اراده باشیم. خیلی سخته