نگو بارِ گران بودیم و رفتیم نگو نامهربان بودیم و رفتیم

آخر اینها که دلیلِ محکمی نیست بگو با دیگران بودیم و رفتیم

کاش عطری بود که بودی آدمارو ذخیره میکرد اون وقت میتونستم همیشه عطر تنتو داشته باشم

My dear, let me take a picture of the eyes that destroyed my world

بیا رویم به سمت خانه ای پر از مهر و جاودان بهتر این که نیست در این خانه ادمی من همه توان خود را میگذارم تا برای خودم کاروانی سازم از انسان های در خیالم و اما این خانه چیست که مارا فرا میخواند یحتمل خانه ی طبیعت است که بی منت راه به ما باز میکند