اگر کتابی که می‌خوانیم مثل یک مشت نخورد به جمجمه‌مان و بیدارمان نکرد ، پس چرا باید آن را بخوانیم ؟ کتاب باید پُتکی محکم برای دریای منجمد درون ما باشد. -فرانتس‌کافکا he|او

هممون بعد از یه مدت رفیق داشتن و شلوغ بودن دورمون دوباره تنها میشیم و اون موقع علاوه بر این سوال که چرا دوباره تنها شدم یا چطور؟ این سوال هم پیش میاد که... چرا دوباره اعتماد کردم و شکسته شدم؟ ولی این رو تو همه صدق نمیبینم هستن ادمای خوبی تو دنیا ولی رو به انقراضن=)= he|او

ستاره هارا برایت توی ظرفی جمع میکنم... برای روزی که رو در رویت میشوم و چشمانم را خیره در برق چشمانت میکنم برای هدیه دادن به تو هدیه ای خاص و کوچک .. برای تو و برای لبخندت لبخندی که وجودم را مملو از اکلیل میکند برایت ستاره های شب های مهتابی ام را میچینم و امیدوارم تو نیز با اکلیل اسمانم را پر کنی=)= و بدترین نکته همین قسمت است... امیدوارم... -غریبه‌آشنا he|او

نوشته بود که ؛ بی خداحافظی جدا شدیم و من .. مانندِ کودکی بودم که نبوسیده دفن شده بود :) he|او

دل به دریا زدگان خنده به سیلاب زنند... he|او

و برای زندگی جنگیدیم برای شاد بودن برای ارامش برای صلح برای دوستی و اخر به خودمان امدیم و فهمیدیم چه سال هایی زندگی نکردیم -غریبه‌آشنا he|او

بقیه: برو خداتو شکر کن امنیت داری و زنده ای دیگه چی میخوای از زندگی؟ من: he|او

حق تا فردا

نبودت روزهایم را به قدری بی هویت کرد که در تقویم من تنها غروب جمعه جا دارد he|او