ای یارم رقیه ای دار و ندارم رقیه ای دار و ندارم رقیه همه‌ی کس و کارم رقیه فقط تورو دارم کربلایی حسن عطایی

در حادثه کربلا با سه‌ نمونه شخصیت روبرو می‌شویم اول: حسین (ع) حاضر نیست تسلیمِ حرفِ زور شود. تا آخر می‌‌ایستد. خودش و فرزندانش شهید می‌شوند. هزینه انتخابش را می‌‌دهد و به چیزی که نمی‌خواهد تن‌ نمی‌‌دهد. از آب می‌گذرد، از آبرو نه ‌ دوم: یزید همه را تسلیم می‌خواهد. مخالف را تحمل نمی‌‌کند. سرِ حرفش می‌‌ایستد. نوه‌ پیغمبر را سر می‌‌ٔبرد. بی‌ آبرویی را به جان میخرد تا به چیزی که می‌‌خواهد برسد سوم: عمرِ سعد به روایتِ تاریخ تا روز ٨ محرّم در تردید است. هم خدا را می‌خواهد هم خرما، هم دنیا را می‌خواهد هم اخرت. هم می‌خواهد حسین (ع)را راضی‌ کند هم یزید را. هم اماراتِ ری را می‌خواهد،هم احترامِ مردم را. نه‌ حاضر است از قدرت بگذرد،نه‌ از خوشنامی. هم آب می‌خواهد هم آبرو. دستِ آخر اما عمرِ سعد تنها کسی‌ است که به هیچکدام از چیزهایی که می‌خواهد نمی‌‌رسد. نه سهمی از قدرت می‌‌برد نه‌ از خوشنامی ما آدمهایِ معمولی‌ راستش نه جرات و ارادهِ حسین (ع) شدن را داریم، نه قدرت و ابزارِ یزید شدن را اما در درونِ همه ما یک عمرِ سعد هست! من بیش از همه از عمر سعد شدن میترسم..

+ بما قضیت عمرک یا ابن آدم؟! - بحب‌الحسین + ای فرزند آدم، عمرت را چگونه گذراندی؟! - با عشق حسین...

من ای صبا حاج مجید بنی فاطمه @hobb98

کسانی آن‌ طرف دارند؛ پیش یار می‌میرند... @hobb98

🍂 آقای اباعبدالله ،، من آن ته‌ مانده‌ی دور ریزِ آخرِ بارم ...💔 اگرچه بُنجُلم اما ، میدونم تو من را هم خریداری...🥺 .................... بفرمایید چایی امام حسین ...☕

ببخشید روضه مکشوف و باز می‌خوانم! لعنت بر حرمله‌ها!

شیرخواره گریه نکن... لالایی لالایی... حسین ستوده

حُبُ‌ الحُسین وَسیلَة‌ُ السُعَداءِ...

ای اهل حرم... @hobb98

عزای زینبه واویلا واویلا دیگه حرم نداره سقا @hobb98

ما یادمان که نیست ولی راستی « حسین » ؛ با درد غربتِ تو کجا آشنا شدیم!؟

🌷 امام باقر (علیه السلام) فرمودند : شیعیان ما را به زیارت امام حسین (علیه السلام) امر کنید، چرا که زیارتش روزی را افزون می کند و عمر را طولانی می گرداند و بلاها و بدی‌ها را دفع می کند و زیارت کردن امام حسین (علیه السلام) بر هر مومنی که اقرار به امامت او از جانب خدا داشته باشد ، واجب است. 📗 تهذیب الاحکام ، ج۶ ، ص۴۲

عبرتهای عاشورا رساندن آذوقه به خانواده و ترجیح دادن آنان به یاری امام، او را از فیض شهادت و سعادت ابدی محروم‌کرد. طرماح، برادر حجر بن عدی و از نوادگان حاتم طائی بود. او از چهره‌های مشهور دوران صدر اسلام وشخصیتی نامی و بزرگوار، شجاع ، سخنور و شاعر و از شیعیان و یاران امیرالمؤمنین(ع) به شمار می‌رفت و در جنگ‌های آن حضرت حاضر بود. وی بعضا از سوی امام علی(ع)به مأموریت‌های مخفیانه می‌رفت. در آستانه جنگ صفین بین معاویه و حضرت علی(ع) نامه‌هایی رد و بدل می‌شد. قاصد یکی از این نامه‌ها طرِماح بود که به شام رفت و با معاویه گفتگو کرد. طرماح در دیدار با معاویه با حالتی بسیار شجاعانه، معاویه را در دربار خودش تحقیر کرد و سپس اینگونه گفت: سلام بر تو ای پادشاه !. و در جواب معاویه که پرسید چرا من را امیرالمؤمنین نخواندی؟ گفت: مؤمنین ما هستیم، چه کسی تو را بر ما امارت داده که تو را امیر بخوانم؟ معاویه از او درباره یاران امام سوال کرد و طِرماح پاسخ داد:«زمانی که آنان را ترک کردم علی(ع) در میانشان مانند ماه شب چهارده، در بین ستارگان بود، او اگر فرمان دهد، اطاعتش می‌کنند و اگر نهی و منعشان کند، دوری می‌جویند.» وی در مناظره با معاویه چنان با زیبایى و ظرافت و فصاحت و بلاغت سخن گفت كه معاویه پس از رفتن طرماح به اطرافیانش گفت: اگر من همه دارائى و اموال دنيايى خودم را به يكى از شما مى دادم، نمى توانستيد يك صدم آنچه را كه اين اعرابى طرمّاح از رسالت امامش انجام وظيفه كرد را انجام دهيد. به خدا قسم كه دنيا بر من تنگ شد.. سالها گذشت و طرماح شجاع و سخنور، در آستانه قیام امام حسین(ع) از کوفه مخفیانه خارج شد تا به امام بپیوندد. او در میــــانه ی راه کربلا، در منزلگاه «عذیب الهجانات»، با سه سوار همراهش به امام حسین علیه السلام پیوستند و بعد از آن که دانست عزم امام(ع) برای جهاد و شهادت، جدی است، از امام حسین(ع) اجازه گرفت تا به سرعت، نزد خانواده ی خود برود و ضمن تامین آذوقه ی آنها، فورا با یاران قبیله اش به کربلا بازگردد. امام(ع) نیز اجازه داده و به او فرمودند: زود برگرد... طرماح بنا به قول و وعده ای که داده بود با سرعت به سمت قبیله اش رفت و پس از رسيدن به موطن خود (اجاء) بلافاصله براي پيوستن به امام حسين (ع) به سوي ایشان بازگشت، اما هنگامي که به نزدیکی کربلا رسيد به وي اطلاع دادند اباعبداللَّه الحسين(ع) و يارانش همگي به شهادت رسیده و اهل بيت او به اسارت برده شده ‏اند. وي با دنيايي از حزن و اندوه ناچار به ديار خود بازگشت و ديگر نتوانست از امام زمانش حضرت سيدالشهدا عليه السلام حمايت نمايد. طرماح مرد بزرگ و شیعه ی راستینی بود و نسبت به امامش نیز معرفت خوبی داشت و خیرخواه صادقی برای آن حضرت بود تا آنجا که چند بار مورد دعای امام حسین(ع) واقع شد، امّا رساندن آذوقه به خانواده و ترجیح دادن آنان به یاری امام، او را از فیض شهادت و سعادت ابدی محروم‌کرد. عبرتهای عاشورا

خسته گشته است نزن سنی از او‌گذشته است نزن... محمودکریمی

چشم و گوش و دهن و دست شود مست اگر بشنـویم و بنـویسیم و بخـوانیم حسین

پرچم سیاهت رو گنبد دلم رو برده مادرت برامون پیرهن سیاه آورده حاج مهدی رسولی

تشنه‌ کشتنت... کربلایی نریمان‌ پناهی

آه از آن ساعتی که با تن چاک چاک...

الشِّمْرُ جَالِسٌ عَلَی صَدْرِه... تمام شد...

هر چه ما روضه شنیدیم تمامش را دید آتش و سوختن اهل خیامش را دید شهادت امام سجاد