کاش زندگی وایسته خودمو برسونم بهش. مثل وقتایی که معلممون سریع رو کتاب املا می‌گفت و من همیشه اونی بودم که از صندلی اخر داد میزد؛ - خانم، عقب موندم حالا میتونم بگم کاش زندگی مثل معلممون میومد بالا سرم و می‌گفت کجاشو عقب موندی؟ و باز هم زمزمه میکرد برام و من می‌نوشتم.. می‌دونم که نمی‌رسم بهش؛ زندگی خیلی سریع داره املای اتفاقاتش رو میگه برامون، و من هر چقدر که بدوم وسط راه از شدت سخت بودن وایمیستم و نفس میگیرم و همین باعث میشه که همیشه عقب بمونم، ولی نهایتاً اونقدری جا میمونم که خودکارو میکوبونم رو میز و با فریادی از خستگی، میگم که نمیخوام ادامه بدم؛ نمیخوام چیزی بنویسم، من جا موندم!

آه از این دل که به صد بند نمی‌گیرد پند.

معذرت میخوام اگه گاهی دیر سین میزدم... به خیال خودم نمیخواستم بفهمی که چقدر برام عزیزی و چقدر همیشه منتظر پیام هاتم:/ _النحیط

غم غلط کرده به تو سر زده مگه من مردم؟

_

شبخیر

معدتون درد میکنه؟درش بیارین بندازینش جلو سگ

باید یه عکس از زیدی برای ناسا بفرستم. واقعا ستارست.

زیدی؟ تو؟ زیدی؟ واویلا

🙃