یک روزخانمی، از پاسادونای کالیفرنیا تماس گرفت . گوشی را برداشتم و صدای زنی را از آن طرف خط شنیدم. دکتر، من مارگارت جانسونم. من ... فکر میکنم یکی دو هفته پیش شما رو توی تلویزیون دیدم. خودتون بودید، درست میگم؟ داشتید با یه روان پزشک مناظره میکردید؟ » گفتم: « ممکنه .» دو هفته پیش از آن در برنامه ای در تلویزیون ملی بودم، در حال جدال با یکی از فعالان همجنس‌گرایی گی که از رهگذر آن برنامه تلویزیونی به چهره ای آشنا بدل شده بود. «شاید منظورتون مناظره با دکتر آیسی باشه.» گفت: بله. شما توی اون برنامه داشتید درباره پسرکوچولوهایی صحبت می کردید که میخوان دختر باشن. گفتم: درسته ، برنامه مون راجع به آشفتگی جنسیتی بود . حالا دیگر خانم جانسون با قطعیت و با روحیه ای محکم‌تر صحبت می‌کرد: «شما ویژگی هایی رو توضیح میدادید که پسرم #استیو هم اونا رو داره . اون يه پسربچه زیباست، به بچه خاص ولی ...» مکث کرد. استیو خیلی شیفته چیزهای مربوط به دخترکوچولوهاست، حتی خیلی بیشتر از دخترها. در واقع اون فقط رنگ های صورتی و قرمز رو دوست داره . اون حتی ...، با عروسک های باربی بازی میکنه و ... روی نوک پاهاش میرقصه ...» من داشتم گوش میدادم و خانم جانسون داشت موارد دیگری را میگفت. پسرش پنج ساله بود. میگفت: « تقریبا دو ساله که دارم این رفتار رو از اون می بینم.» این مدت زمان برای من معنی داشت. اگر پسربچه ای بخواهد ببیند با پوشیدن کلاه گیس مجعد دخترانه چه شکلی می شود، اشکالی ندارد و نگران کننده نیست ولی اگر این کار را به طور مداوم انجام دهد و به چیزهای پسرانه علاقه ناچیزی داشته باشد، اینجا احتمالا مشکلی وجود دارد. پرسیدم: « دوساله که این طوریه؟» فکر کنم خانم جانسون پرسش مرا سرزنش تلقی کرد. به نظر می رسید کمی حالت دفاعی به خود گرفته است. ولی معلمش گفت جای نگرانی نیست و این مرحله میگذره . مادرشوهرم هم همین رو گفت . اون حتی روسری ها و جواهراتش رو به استیو میده تا بپوشه و به خودش آویزون کنه. اون به استیو میگه مامان بزرگ .» و شما همه این مدت امیدوار بودی که حق با اونا باشه و اینکه این مرحله ای از کودکیه و میگذره . «بله. ولی واقعا فکر میکنم این وسط یه چیزی غلطه . حالا دیگر خانم جانسون لحن قاطعانه ای به خود گرفته بود. «هفته پیش بهانه گرفته بود که براش عروسک پوکوهانتس" بخرم . بعد شما رو توی تلویزیون دیدم که صحبت هات کاملا با پسرم جور درمی اومد، دکتر نیکولوسی، اگه شما درست بگید، استیو این طوری بار میاد که.... بعد مکث کرد و ترسید آن کلمه را بگوید ... «اون گی میشه . این چیزی بود که شما میگفتید . راستش رو بخواهید به همین خاطر با شما تماس گرفتم.» صدایش دوباره لرزید: «دکتر، پسرم گی میشه ؟ من خواستم از کلمه گی؟ طفره بروم. این کلمه اصطلاحی سیاسی است که بار ایدئولوژیک زیادی را با خود دارد. کلمه علمی تر برای آن همجنسگراست. ولی این خانم به دانستن مطالب علمی یا مسائل سیاسی مربوط به گیها علاقه ای نداشت. او نگران پسرش بود. به آرامی تمام، تکرار کردم: «پسری مثل استیو، اگه دخالتی صورت نگیره، به احتمال ۷۵ درصد همجنسگرا، دوجنسگرا یا تراجنسیتی بار میآد. ناهمنوایی جنسیتی اغلب نشانه ای از ... پس حرفتون به این معنیه که اون همجنس گرا میشه. یعنی امیدی نیست ؟ من از خانم جانسون خواستم درباره پدر استیو برایم صحبت، چرا که هویت جنسیتی در بستر خانواده استقرار دارد. همجنس گرایی فرایندی است که باید همه اعضای خانواده در آن نقش ایفا کنند پدر به منزله فرد مذكر در رشد هنجارمند پسر نقشی مهم ایفا می کند. حقیقت این است که برای رشد هویت جنسیتی پسر، پدر از مادر مهم تر است. روز بعد وقتی که بیل مارگارت و استیو جانسون به دفتر من در بلوار ونتورا آمدند، فهمیدن اینکه برخی سازوکارهای معمول خانوادگی چه تأثیری به جا گذاشته اند امر دشواری نبود. استیو پنج ساله پسر زیبایی بود و پوست سفید ملیحی داشت. اما چشمان درشتی داشت با مژگانی بلند و سیاه . مارگارت جذاب و خوش صحبت بود. بیل، که مدیری موفق در بانک بود، حرف زیادی برای گفتن نداشت. چنین الگویی برای من آشنا بود. چند دقیقه با همه اعضای این خانواده صحبت کردم. سپس مارگارت و بیل را به کناری کشیدم. برایشان برخی از مبانی لازم برای رشد بهنجار و دور از انحراف پسران را توضیح دادم. گفتم: «مادرها پسر درست میکنند، پدرها مرد می سازند.» (ادامه مطلب بعد) @hosein_darabi #ادامه👇