«طبل و سنج‌ها کجاست؟» (یادداشت برادر فاضلم حجت‌الاسلام حسین مهدی‌زاده) من همیشه عصر عاشورا احساس تحقیرشدگی دارم! وقتی می‌شنوم مردم شهری امام(ع) را خواندند، اما یاری نکردند و به جای آن، در خانه زانو بغل گرفتند. در مقابل گروه دیگری از همان شهر آمدند و امام من را تا عصر، زیر آفتاب تشنه نگه‌داشتند و غروب، سر صبر او را به شهادت رساندند و برهنه‌اش کردند و بر خاک بیابان بر بدنش اسب تاختند و سرش را به نیزه زدند و با خیال راحت به غارت خیمه‌هایش رفتند و فردا بدنش را رها کردند و بچه‌هایش را به اسارت بردند و...! به‌خاطر همین، عصر عاشورا دلم می‌خواهد بروم جلوی حرم حضرت معصومه(س)، جلوی قبرستان شیخان، دسته‌های طبل و سنج ببینم! آن‌هایی که هیچ نمی‌خوانند و فقط طبل و سنج‌های بزرگ آورده‌اند و با حالت حماسی و با حداکثر صدا فقط #می_کوبند! بر سر ناامیدی و شکستی که در قلب من است می‌کوبند! جمعه‌شب در ضاحیه عاشورا بود. اسرائیل سگ هاری است که سید ما را به نحوی به شهادت رساند که ما #تحقیر شویم! اما، طبل و سنج‌ها کجاست؟ چرا از مأذنه مساجد، مارش حماسه پخش نمی‌شود؟ چرا موکب‌ها دیشب راه نیفتاد؟ صداها را آن‌قدر بلند کنید تا هیچ صدایی شنیده نشود، الا #صدای_نصرالله. #الا_ان_نصرالله_قریب بجنبیم، تا سید نفسی تازه کند، وقت برگشتن است! ✍🏻 #حسین_مهدی_زاده