#باشگاه_نویسندگان_حوزوی_رسا ____________________🍃 🔴قدرت اعتیاد | دومینو‌ها را جدی بگیرید 🔶برخی مواقع دسترسی به مواد مخدر در سطح شهر به قدری آسان است که عدهای را وا می‌دارد تا بگویند انگار دست‌هایی در کار است تا مواد مخدر راحت‌تر به دست جوانان برسد. 🔶براساس آمار اعلام شده در سال ۹۷ دو میلیون و ۸۰۰هزار نفر معتاد در کشور وجود دارد که بیشتر آنان جوان هستند. نکته تلخ‌تر این که اعتیاد به مصرف مخدر چرخه‌ای از آفات ایجاد می‌کند. چرخه‌ای که مانند دومینو ادامه پیدا می‌کند و سرمایه‌های مادی و معنوی را یکی پس از دیگری به نابودی میکشاند. 🔶چرا جوانان به مصرف مواد مخدر روی می‌آورند؟ در پاسخ به این سوال دلایلی ذکر کردهاند از جمله: دوستان ناباب، حاشیه نشینی، کنجکاوی، مشکلات اقتصادی و.... هر کدام از دلایل مذکور جای تحلیل و بررسی دارد، اما به نظر می‌رسد دسترسی آسان به مواد مخدر یکی از اصلی‌ترین این دلایل باشد. گفته می‌شود یک فرد می‌تواند در کمتر از ده دقیقه به مواد مخدر دست پیدا کند. ✍ مجتبی عادلپور #اعتیاد #مواد_مخدر #معتاد #جوان #مبارزه_با_قاچاق #توزیع_مواد_مخدر 🌐rasanews.ir/002ZPq 🆔 @rasanews_agency

🔎دلالت‌های ده‌گانه انتخابات اخیر در سپهر سیاسی کشور ✍️علیرضا محمدلو 🔻خروجی انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی، یک تجربه سیاسی بزرگ در تنگنای شناختی_تبیینی نظام بود و دلالت های مثکثری در پی داشت که برخی از لایه‌های معنایی‌اش را از نظر می‌گذرانیم؛ 1️⃣ دوقطبی چپ و راست کلاسیک که گاهی اخلاق و عقلانیت را قربانی هیجان و رقابت می‌کردند، خاموش یا کم رمق بود ولی رقابت و تنوع ناشی از خوانش‌های متفاوت از کارآمدی و انقلابی‌گری هم وجود داشت و تنور انتخابات را داغ نگه داشت. 2️⃣ در شلوغی و آنارشی لیست ها و ناشناس بودن خیلی از افراد، ترکیبی از اسامی لیست ها به مجلس راه یافتند و #هژمونی_تک_لیستی فرو افتاد که حاکی از رشد سیاسی و بلوغ انتخابات بود. 3️⃣ #سوابق و کارآمدی و میزان صداقت و صراحت چهره ها از #وعده‌ها و رویاها و تبلیغات فریبنده، تعیین کننده‌تر بود و گذشته نقد(بد یا خوب) بر آینده نسیه غلبه داشت و رای موافق یا مخالف را مشخص می‌کرد. 4️⃣ سیاست هم تاحدودی به یک ثبات و اهمیت و #اصالت رسید و از سایه اقتصاد و... خارج شد. در واقع کم رمقی واقعی یا ذهنی و روایی اقتصاد جامعه، سیاست را از رونق نینداخت هرچند زخم هایی برداشته بود ولی تبدیل شدن سیاست به یک متغیر مستقل هم یک رشد اجتماعی غیرقابل اغماض است. 5️⃣ جرقه #حلقه‌های_میانی در سیاست زده شد و اندیشکده های مردم نهاد و موسسات خودجوش از پیج ها و سلبریتی ها و سکوهای مجازی در #راهبری_افکارعمومی و غربال و راستی آزمایی لیست ها در شهرها و استان های تعیین کننده سبقت گرفت. 6️⃣ همانگونه که از عصر رسانه‌های جمعی و رسمی(ذهنیت‌ساز) به دوره #رسانه‌های_اجتماعی و غیررسمی(عینیت‌ پرداز) گذر کرده ایم، عرصه سیاست هم به حوزه عمومی نزدیک‌تر شد و شناخت ها و تشخیص ها و اعتمادهای گزینشی متکثر مردم‌نهاد، از عنصر تبلیغات و کلیشه پیشکسوتی و رانت و عقبه تعیین کننده، پیشی گرفت. 7️⃣ هرچند که پس‌مانده #جنگ_روایت‌ها و عملیات روانی سنگین بیگانه در کاهش تبلور یا عدم افزایش جمهوریت نسبت به دوره قبلی مجلس موثر بود، اما اراده و تشخیص و ارتکاز عمومی بر پیش‌بینی های مسموم بیگانه غلبه یافت(هر متن ‌و پیام و کنش سیاسی را از حیث کم و کیف، علی القاعده در زمینه و نسبت با شرایطش باید تحلیل نمود). 8️⃣ چهره های #جوان و تازه‌ای به عرصه حکمرانی معرفی شدند و به مجلس راه یافتند که یک #پوست_اندازی_سیاسی در سطح کارگزاران می تواند تعبیر شود و سوخت و ساز جوانگرایی در ساخت اجتماعی را باید به فال نیک گرفت. 9️⃣ در برخی حوزه ها و استان ها، #ریختار_سیاسی از حالت جریانی و حزبی به مدل گفتمانی و ادبیات دانشی_انضمامی تغییر وضعیت داد و یک طلیعه نخبگانی در سپهر سیاسی کشور فارغ از ارزش‌گذاری آن گفتمان می تواند تلقی شود. 🔟 نهایتا اینکه "حرکت عمومی" به عنوان ایده "حکمرانی مردم‌پایه"در اندیشه رهبرانقلاب، فناوری "حلقه های میانی" را به عنوان نسخه بدیل جامعه شبکه‌ای و آلترناتیو جامعه مدنی با ماموریت "توان بخشی معرفتی"،گفتگوی خلاق و زیست جدی و بدون پارازیت در حوزه عمومی برای جلب مشارکت ساری و سیال سیاسی و اجتماعی نیاز دارد. #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

🔰 مدال‌آوران میدان محبت ✍️ سید محمدحسین دعائی شنیده‌ای می‌گویند برای بعضی چیزها نمی‌شود قیمت گذاشت؟ مثلا «مدال» که جدای از ارزش ریالی و دلاری فوق العاده، ارزش حقوقی و معنوی فراوانی هم دارد. حالا فکر کن یک جوان جویای نام و طالب تعالی، مدالی که با هزاران زحمت به دست آورده و نشانۀ موفقیت اوست را به دیگری هدیه بدهد. واقعا منطق این کار چیست؟ اصلا آیا منطق و عقلانیتی دارد؟ حتما که دارد. چون اگر نداشت، حُکماً عقلائی همچون «مدال‌آوران المپیادهای علمی» انجامش نمی‌دادند. آری؛ در زمانه‌ای که بعضی‌ها برای رسیدن به امثال این مدال‌ها در میادین مختلف، حاضرند خودشان و وطنشان را بفروشند، این جوان‌های بامعرفت، آن‌ها را به «رهبر انقلاب» هدیه دادند. اما چرا؟ پاسخ آن است که: چون به لذت کم قانع نیستند و می‌خواهند لذت بیشتری را تجربه کنند. به‌دست‌آوردن مدال، به‌گردن‌آویختن مدال، نگه‌داشتن مدال و نمایش‌دادن مدال، قطعا «لذت» دارد؛ اما لذت دیدار محبوب، شادکردن محبوب، ابراز علاقه به محبوب، اثبات محبت خود به محبوب و اعلام وفاداری به راه محبوب خیلی خیلی بیشتر است. جوانان مدال‌آور، قبل از آن‌که «مدال»هایشان را به رهبر محبوبشان بدهند، «دل»هایشان را به او داده بودند؛ دل‌هایی که با معجزۀ «محبت»، از طلا و نقره قیمتی‌تر شده‌اند. به‌قول خواجۀ شیراز: از کیمیای مهر تو زر گشت روی من آری به یمن لطف شما خاک زر شود دانش‌آموزان نخبۀ این کشور مدال‌هایشان را به «محبوب» هدیه دادند تا «مدال محبت» بگیرید؛ و گرفتند. آن‌ها می‌خواستند فقط او را ببینید و با او یک «نماز» بخوانند؛ نمازی که به قول آیة الله بهجت، اگر سلاطین عالم می‌دانستند چه لذتی در آن است، به‌خاطر آن دست از سلطنت خود می‌کشیدند. وه که چه معاملۀ پُرسودی ... مدال دادند، اما در مقابل از «نائب امام زمان ارواحنا فداه» وعدۀ «دعا» گرفتند. مدال دادند، اما از او «چفیه» ـ نماد مجاهدت ـ ، «انگشتر» ـ نشان معنویت ـ و مهم‌تر از انگشتر، «انگیزه» گرفتند. تازه ... همان مدال‌ها را هم از دست ندادند: «مدال‌ها را از شما فرزندانم قبول می‌کنم، اما معتقدم باید نزد خودتان باشد. ‌بنابراین مدال‌ها را که مایۀ سرافرازی است به شما بازمی‌گردانم.» بله دیگر؛ معامله با «خدا» و «دوستان خدا» همه‌اش سود است. هم لذت هدیه به محبوب را چشیدند، هم از باغ وصل او گلی چیدند و هم دوباره به مدال‌هایشان رسیدند؛ مدال‌هایی که چون مقبول محبوب واقع شده و از دست او رسیده‌اند، حالا ارزش و درخشش بیشتری هم دارند. آری؛ مدال‌آوران دلدادۀ ما ثابت کردند می‌توان «علم» را با «عشق»، «سواد» را با «سودا»، «ریاضیات» را با «معنویات» و «محبت» را با «معرفت» جمع کرد. آن‌ها هرچه مدال طلا و نقره داشتند را به رهبر انقلاب تقدیم کردند. دمشان گرم. اما خودشان هم می‌دانند که او به این مدال‌ها نیازی ندارد. چراکه به قول امام صادق علیه السلام، اگر همۀ دنیا را به یک مدال طلا تبدیل کنند، آن را به گردن مؤمن واقعی بیاویزند و این مدال از گردن او بیفتد، آن‌قدر برایش بی‌ارزش است که نه آویخته‌بودنش را متوجه می‌شود، نه افتادنش را. آن‌ها می‌خواستند رهبر انقلاب را خوشحال کنند که کردند. البته این را هم می‌دانند که دغدغۀ این روزهای او چیست و مصمم‌اند که آن را نیز برطرف کنند. آن‌ها می‌دانند خوشحالی او وقتی کامل می‌شود که با «مشارکت حداکثری مردم»، یک «رئیس‌جمهور شایسته و انقلابی»، جای خالی «رئیسی عزیز» را پُر کند. آن‌ها می‌دانند که او برای شکل‌گیری «خیزش علمی» و «جهش پیشرفت» در کشور، به جوانان این مرز و بوم دل بسته؛ جوانانی که خودشان ـ و نه مدال‌هایشان ـ گنج‌های اصلی این کشورند؛ همان‌هایی که می‌توانند تاریخ را عوض کنند. راستی! او ـ همان رهبر محبوب جوان‌های دانشمند و عاشق‌پیشۀ این کشور ـ خودش هم مدال است؛ مدال خدا به ایران اسلامی. او را خدا به ما داده که قدرش را بدانیم و زیر سایه‌اش طعم «زندگی همراه با بندگی خدا» را بچشیم. پس مدال که هیچ؛ جان خودمان را هم نثارش می‌کنیم. #جوان #عشق #رهبر_معظم_انقلاب #لذت_برتر #ورزش @HOWZAVIAN