🔶 عصیر عنبی در شیمی و آزمایشگاه 🔸اگر بخواهیم مفهوم سکر و مستی را که در قرآن و سنّت بیان شده، از جهت علمی تبیین نماییم، باید بگوییم که 👈 علّت مستی هر مایعی《الکل》است؛ اگر این ماده در هر شیء خوراکی موجود باشد، مست کننده و هر آنچه که این ماده را ندارد، مُسکر نمی باشد. به عبارت دیگر، رابطه مستی با الکل از جهت منطقی، تساوی می باشد 👈 هر جا این الکل باشد، مستی و هر جا مستی بود، این الکل وجود دارد. الکلی (اتانول) نداریم که مست کننده نباشد و مستی ای نداریم که الکل در آن نباشد. 🔹 در قرآن و مذهب اهل بیت علیهم السلام، حکم، دائر مدار وجود الکل است که حداقل میزان غلظت آن برای مستی، ۳ - ۴ درصد می باشد. در مذهب برخی فقهای اهل سنّت، حکم حرمت دائر مدار اسم همانند خمر می باشد؛ در نتیجه فقّاع و نبیذ را حلال می شمرند. در صورتی که دلیل مستی الکل بوده که ابن زکریای رازی آن را شناخت و به جهانیان معرّفی نمود. اما متأسفانه فقهای شیعه نیز درگیر روشی همانند اهل سنّت گشته اند که به مجرّد چند روایت در موضوع عصیر عنبی، آن را حرام می شمرند؛ درحالی که وقتی مایعی دارای الکل نیست، چرا باید حرام باشد؟!!! این تحریم برابر با تحریم رزق حسن است که خدای سبحان می فرماید: ﴿وَ مِنْ ثَمَراتِ ٱلنَّخِیلِ وَٱلأعْنَابِ تَتـَخِذُونَ مِنْهُ سَکَراً وَ رِزْقاً حَسَناً﴾، نحل/۶۷ 🔗 متن کامل ✍️ مهدی درستی #الکل #روانگردان #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN