تو را درست ندیدم سرِ قرار‌‌، ببخش که هرچه می‌کشم از اشکِ مردم‌آزار است..

این درد شگفت را کجا باید برد؟ ما را پر و بال، مانع پرواز است

ای توبه‌ام شکسته از تو کجا گریزم ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم ای نور هر دو دیده بی‌تو چگونه بینم وی گردنم ببسته از تو کجا گریزم ای شش جهت ز نورت چون آینه‌ست شش رو وی روی تو خجسته از تو کجا گریزم دل بود از تو خسته جان بود از تو رسته جان نیز گشت خسته از تو کجا گریزم گر بندم این بصر را ور بسکلم نظر را از دل نه‌ای گسسته از تو کجا گریزم...

از دست رفتگانیم ؛ دستی به دست ما ده .

ای که دستت میرسد، کاری بکن

همه عمرم اگر پرسید هرکس کاروبارت چیست؟ سرم بالاست مـادر که گدایِ تـو.. گدایِ تـو..

راهیِ شهرِ شما می‌شوم از راهِ خیال! بی‌خیالان چه بخواهند چه نه، گُمراهند

- روز محشر که زِ هر گوشه کسی برخیزد ، همچو من کشته زِ کوی تو بسی برخیزد ..

شِکوه‌ای نیست زِ طوفانِ حوادث ما را دل به دریازدگان خنده به سیلاب زنند!

ای‌ بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی ؛

دل نبستم به جهانی که پر از وسوسه است، از همه ارث جهان یک تو برایم کافی‌ست