سوخت نصفِ حرف‌هایم در گلو، اما تو را هر چه می‌سوزد گلویم، دوست دارم بیشتر

دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت آه از آیینه که تصویر تو را قاب گرفت خواستم نوح شوم، موج غمت غرقم کرد کشتی‌ام را شب طوفانی گرداب گرفت در قنوتم ز خدا «عقل» طلب می‌کردم «عشق» اما خبر از گوشه محراب گرفت نتوانست فراموش کند مستی را هر که از دست تو یک قطره می‌ ناب گرفت کی به انداختن سنگ پیاپی در آب ماه را می‌شود از حافظه آب گرفت؟!

خوردیم زخم‌ها که نه خون آمد و نه آه

در نمازم بین سجده لحظه‌ای عطرت رسید، آنقدر در سجده ماندم تا قضا شد آن نماز...

تویی دریا، منم ماهی، چنان دارم که می‌خواهی بکن رحمت، بکن شاهی، که از تو مانده‌ام تنها

دل میکنم به خاطر تو از دیار خویش ای خاطرت عزیزتر از خاطرات من

هرچه از ما پردهٔ خود میدریم میکند خیاط عفو تو رفو #فیض_کاشانی

هرچه با لبخند پنهان می‌کنی اندوه را ماه پشت ابر هم پیداست گاهی وقت‌ها

تقدير من از بند تو آزاد شدن نیست دیدی که گشودی در و من پر نگشودم من «نغمه نی» بودم و چون «مويه‌ی عشاق» با آه درآمیخته شد، بود و نبودم یک عمر برای تو غزل گفتم و افسوس شعری که سزاوار تو باشد نسرودم - فاضل نظری

مثل آن چایی که می چسبد به سرما بیشتر با همه گرمیم، با دل های تنها بیشتر درد را با جان پذیراییم و با غم ها خوشیم قالی کرمان که باشی می خوری پا بیشتر بم که بودم فقر بود و عشق اما روزگار زخم غربت بر دلم آورد این جا بیشتر هر شب عمرم به یادت اشک می ریزم ولی بعد حافظ خوانی شب های یلدا بیشتر رفته ای ، اما گذشت عمر تاثیری نداشت من که دلتنگ توام امروز، فردا بیشتر - حامد عسکری

🌱 ؛