چرا شما در سیاست دخالت می کنید؟ جواب از آیت الله کاشانی... 🎙 امام خمینی رحمه الله 🆔 @huoooo

امام صادق ع‏: من استغفر الله بعد العصر سبعين مرة غفر الله له ذلك اليوم سبعمائة ذنب فإن لم يكن له ذنب فلأبيه فإن لم يكن لأبيه فلأمه و إن لم يكن لأمه فلأخيه و إن لم يكن لأخيه فلأخته فإن لم يكن لأخته فللأقرب فالأقرب. هر كس پس از نماز عصر هفتاد بار استغفار كند خداوند هفتصد خطاى او را مى‏ آمرزد و اگر او خطايى نداشته باشد از خطاهاى پدرش مى‏ آمرزد و اگر او نداشته باشد از خطاهاى مادرش مى ‏بخشد و اگر او نداشته باشد از خطاهاى خواهر و برادرش مى‏ بخشد و اگر آنها خطا نداشته باشند از خطاهاى نزديكان او به ترتيب قرابت ايشان مى‏ بخشد. 📚 روضة الواعظين و بصيرة المتعظين (ط - القديمة) ؛ ج‏2 ؛ ص327. 🆔 @huoooo

حضرت آیت الله سیّد عبد الکریم کشمیری (ره) هفتاد مرتبه استغفار بعد از نماز عصر برای روشنایی دل؛ چنانکه امام صادق (ع) فرمود: هفتصد گناه را خدا بیامرزد. ۱۰۰ مرتبه استغفار هنگام خوابیدن، برای آمرزش گناهان. مرحوم سیّد علی آقا قاضی (قدس) به این دو استغفار سفارش می‌کردند. 📚 کتاب پندهای آسمانی، ص ۲۰. 🆔 @huoooo

حکایتی راجع به خادم و باغبان مدرسه علمیّه ترشیز با یکی از اولیاء خدا علامه طهرانی رحمه الله می فرمودند: یکی از رفقای ما بیان کرد که: در ترشیز مدرسه‌ای است که چند حجره دارد و دارای طلاّبی نیز می‌باشد. من روزی به آن مدرسه رفتم دیدم باغبانی بسیار ضعیف و لاغر زمین را با کمال قدرت و قوّت بیل می‌زند؛ بسیار تعجّب کردم که شخص بدین ضعیفی این نیرو را از کجا آورده است؟! پیش آمدم و از باغبان سبب پرسیدم، باغبان آهی کشید و ساکت شد. چون اصرار کردم داستان خود را نقل نمود که: در این مدرسه شبی مردی فقیر با لباس‌های ژولیده آمده و به من گفت: شما در این مدرسه به من دو شب جای دهید! من گفتم در این مدرسه جا نیست، چون تمام حجرات را آقایان طلاّب سکنی گزیده‌اند. گفت: شما ببینید اگر بشود فقط جائی که من در این دو شب بخوابم برای من بس است و بعد از دو شب هم خواهم رفت. من یکی از حجرات مدرسه را که بی‌سقف بود و در آنجا زباله می‌ریختند گفتم اگر می‌توانی در اینجا زندگی کنی مانع نیست. قبول کرد، اسبابش را به من داد که برود و شب برگردد، رفت، شب آمد و اسباب خود را گرفت و در آن حجرۀ خراب رفت. نیمۀ شب که برای نماز تهجّد برخاستم دیدم نوری مدرسه را روشن کرده است مثل آنکه روز است، ولی این نور از آن حجرۀ خراب است؛ نزدیک آمدم دیدم آن شخص قرآن می‌خواند و این نور مانند دو عمودی از چشمان او به صفحات قرآن افتاده و پرتو‌اَش مدرسه را روشن کرده! چند لحظه‌ای به نظاره ایستادم و به حجره خود مراجعت کردم. اول صبح آمدم و داستان را از او پرسیدم، او انکار نمود. من بر اصرار افزودم او بر انکار، تا بالأخره چون جزئیّات قضیّه را گفتم دیگر نتوانست انکار کند، و از او تمنّا کردم که چیزی به من بدهد؛ او گفت: من شخص فقیری هستم، از مال دنیا بهره‌ای ندارم، گفتم: مقصود من مال نیست، از داستان واقعۀ دیشب مرحمتی کنید! نظری به من کرد قدری تأمل نمود سپس گفت: استعداد ندارید. من بر اصرار افزودم، دوباره تأمّل نموده، گفت: استعداد ندارید. من هم از خواهش خود دست برنداشتم تا راضی شد و گفت: من می‌خواستم در این مدرسه دو شب بمانم ولی از این به پس چهل شب می‌مانم تا به تو بهره‌ای برسانم؛ ولی هرچه من گفتم باید هیچ تخطّی نکنی! اولاً آنکه: در این چهل روز روزه بگیری، دوّم آنکه: هنگام افطار و سحور خوردن جز طعامی که خود من برای تو می‌آورم از هیچ طعامی لب نزنی! من قبول کردم. هنگام افطار و وقت سحر برای من غذا می‌آورد و من می‌خوردم؛ ده روز از این داستان گذشت دیدم نورانیّتی در من پیدا شده مثل آنکه تمام شهر ترشیز و خانه‌های آن و ساکنین خانه‌ها را می‌بینم، آن مرد هم مرتّب برای من غذا می‌آورد و تأکید می‌کرد که مبادا از غذای دیگری بخوری! ده روز دیگر گذشت دیدم نورانیّت من بیشتر شد مثل آنکه تمام شهر ایران و ساکنین آنجا را می‌بینم! باز هر شب آن مرد می‌آمد و دست از تأکید خود بر نمی‌داشت. ده شب دیگر گذشت دیدم مثل آنکه تمام کرۀ ارض و ساکنین و خصوصیّات او را می‌بینم. بالجمله شبها مرتّب می‌آمد و پیوسته در تأکید خود تکرار داشت تا یک شب مانده بود که چهل شب تمام شود، موقع غروبِ آفتاب گرسنگی بر من بسیار غلبه نموده بود و من به سجده افتادم و حال و رمق نداشتم، چون سر از سجده برداشتم دیدم طبقی در نزد من نهاده شده و سرپوشی بر روی آن قرار دارد، سرپوش را برداشتم دیدم غذای خوشگوار است، با خود گفتم از این غذا نباید بخورم زیرا که آن مرد دستور داده که تا من غذا نیاوردم از غذای دیگر نخور، ولی چون بسیار گرسنه بودم طاقت گرسنگی نداشتم و این غذا دل مرا برده بود با خود گفتم این غذا را مسلّماً آن شخص آورده است و چون در سجده بودم با من حرفی نزده، زیرا غیر او کسی نیست که برای من غذا آورد. خلاصه عقل و نفس من در جنگ شدند، بالأخره نفس غالب شد. چند لقمه‌ای که از غذا خوردم دیدم آن شخص به حالت عصبانی در را محکم بهم زد و وارد حجره شد و گفت: مگر آن‌قدر من تأکید نکردم که از آن غذای غیر غذای من نخوری؟! این غذا را گمرک‌چی نذر کرده بود و این نذر او است که خوردی! این را گفت و رفت و من دیگر او را ندیدم. تا به حال ده سال بیشتر است که عاشق او شده‌ام و او را ندیده‌ام، و این ضعف بدن در اثر عشق به اوست، و این قوّت بدن اثر آن چهل روز غذائی است که آن شخص برای من آورده است. 📚 مطلع انوار ج۳ ص۱۲۷. 🆔 @huoooo

خداوند متعال به حضرت داود ع وحى فرمود: يا داود كل ساعة لا تذكرني فيها عدمتها من ساعة. اى داود هر ساعتى كه در آن به ياد من نيستى آن را از ساعت عمر خود مشمار( يعنى بيهوده از دست رفته است و از آن بهره‏مند نشدى). 📚 إرشاد القلوب إلى الصواب (للديلمي) ؛ ج‏1 ؛ ص49. 🆔 @huoooo

ماجرای خواب آیت‌الله حاج آقا حسین فاطمی درباره دیدار امام زمان(عج) و امام خمینی(ره). 🎙 مرحوم آیت‌الله فاطمی‌نیا. 🆔 @huoooo

پیامبر ص فرمودند: إذا مدح الفاجر اهتز العرش و غضب الرب. هنگامى كه فاجرى مورد مدح و ستايش قرار گيرد، عرش به لرزه درمى ‏آيد و پروردگار خشم مى ‏گيرد. 📚 تحف العقول ؛ النص ؛ ص46. 🆔 @huoooo

آقاي سيّد جمال‌الدّين گلپايگاني(رحمة الله) كه از جمله شاگردان بلند پايه مرحوم سيّد احمد كربلايي(رحمة الله) در سير و سلوك است، او اين‌گونه مي‌فرمايد: «شبي بر حسب معمول به مسجد سهله آمدم براي عبادت... نماز مغرب و عشا و اعمال مسجد را به جاي آوردم و حدود دو ساعت از شب مي‌گذشت... صداي مناجات و ناله‌اي به گوش من رسيد و غير از من در اين مسجد تاريك احدي نبود، اين صدا از ضلع شمالي مسجد، رو به روي مقام امام زمان (ارواحنافداه) شروع شد و به طوري جذاب و گيرا و توأم با سوز و گداز و همراه با اشعار عربي و فارسي و مناجات‌ها و دعاهاي عاليه المضامين بود كه حال ما را متوجّه خود نمود. من كه آماده شام خوردن شده بودم... نتوانستم لقمه‌اي نان بخورم و يا استراحت كنم، بلكه دعا و ذكر و فكر را نيز فراموش كردم. صاحب صدا ساعتي گريه و مناجات داشت و سپس ساكت مي‌شد. قدري مي‌گذشت، دوباره مشغول خواندن و درد دل كردن مي‌شد، باز آرام مي‌گرفت و هر بار كه شروع مي‌كرد به خواندن چند قدمي جلوتر مي‌آمد، قريب اذان صبح در مقام مطهّر امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه) رسيد. در اين حال، خطاب به حضرت نموده و پس از گريه طولاني و سوز و ناله شديد و دل خراشي اين اشعار را با تخاطب با آن حضرت خواند: ما بدين در، نه پي حشمت و جاه آمده‌ايم       از  بد  حادثه  اين   جا  به  پناه   آمده‌ايم ره  رو  منزل   عشقيم  و  ز  سر حدّ  عدم       تا  به  اقليم  وجود  اين  همه  راه  آمده‌ايم آبرو   مي‌رود اي  ابر خطا  شوي  ببار         كه  به   ديوان  عمل  نامه  سياه   آمده‌ايم و ديگر ساكت شد و هيچ نگفت و در تاريكي چندين ركعت نماز گذارد؛ تا سپيده صبح دميد. آن گاه نماز را به جاي آورده، مشغول تعقيبات و فكر و ذكر بود تا آفتاب دميد، آن وقت از مسجد بيرون شد و من كه تمام شب را بيدار بودم، مات و مبهوت از كار و بار خود وا مانده بودم، به دنبال او خارج شده از سرخدمه آن جا پرسيدم: اين شخص كه بود؟ گفتند: مردي است به نام سيّد احمد كربلايي. بعضي از شب‌هاي خلوت كه در مسجد كسي نيست مي‌آيد، و حال و وضعش هم همين طور است كه ديديد...» 📚 توحيد علمي و عيني در مكاتيب حكمي و عرفا ني، ص 20- 23. 🆔 @huoooo