آدمای احساسی نیاز دارن که با یکی از احساسشون بگن. نیاز دارن احساسات و عشقشون رو بروز بدن. نیاز دارن جلوی یه نفر تسلیم و عاشق باشن. نیاز دارن بریزن بیرون هرچی توی دل بی صاحبشون هست رو :) ولی وقتی هی سنشون بره بالا و برای این «بروز عشق و احساس» فقط و فقط مجبور باشن صبر کنن. دیگه از یه جایی به بعد هرچی «عشق و احساس بروز داده نشده» هست، میشه عقده توی دلشون. میشه بغش توی گلوشون. میشه درد توی تنشون. البته دور از جون همتون