کمی منِ شلخته ؛

اولین روز اردیبهشت ؛

هرلحظه که دقت میکنم به رفتار بقیه ، میبینم اشتباهی وارد این دنیا شدم .

من؟! نمیدونم راستش ، راجب خودم چیز زیادی نمیدونم ، جز اینکه واقعا خستم و فکرم خیلی درگیره . تمومِ روز تلاشمو میکنم تا ذهنم فکرای مزخرف نکنه ولی وقتی که شب میشه ، وقتی که رو تختم دراز میکشم ، اون سیاهی میاد سراغم . میوفته به جونم و تا خودِ صبح من هزاربار میمیرم و وقتی که هوا روشن شد دوباره لبخند میزنم تا کسی چیزی نفهمه ؛

جامعه بیمار است ، اجتماعی بودن لزومی ندارد .

ما تنهاییم چون خیلی میریم تو عمقِ آدما .

زندگیِ من همون داستانی بود که واقع بین‌ها از آن محروم بودند و خیال پردازها برای باور نکردنش ، میجنگیدن .