🔰فضائل امام جوادعليه السلام پيامبرصلى الله عليه وآله: و يَخرُجُ مِن صُلبِ عَلِيٍّ (الرِّضاعليه السلام) ابنُهُ مُحَمَّدٌ المَحمُودُ أطهَرُ النّاسِ خَلقاً و أحسَنُهُم خُلقاً؛ . كفاية الأثر، ص 84. از نسل امام رضاعليه السلام فرزندش محمّد پديد مى‏آيد كه فرزندى است پسنديده، و در آفرينش از همه مردم پاك‏تر و در اخلاق از همه نيكوتر است. امام رضاعليه السلام: هذا (الامام الجوادعليه السلام) المَولُودُ الّذي لَم يُولَد مَولُودٌ أعظَمُ بَرَكَةً عَلى‏ شيعَتِنا مِنهُ ؛ . الكافى، ج 1، ص 321. اين مولودى است كه پر بركت‏تر از او براى شيعه ما به دنيا نيامده است. آگاهی امام جوادعليه السلام امام جوادعليه السلام: أنَا أعلَمُ بِسَرِائرِكُم و ظَواهِرِكُم و ما أنتُم صائِرونَ إلَيهِ؛ . بحار الأنوار، ج 50، ص 108. من از نهان و آشكار شما و فرجامى كه به سوى آن مى‏رويد، آگاه‏ترم. https://eitaa.com/jadiddd

سخنان برگزيده تواضع امام جوادعليه السلام: مَن رَضِيَ بِدونِ الشَّرَفِ مِنَ المَجلِسِ لَم يَزَلِ اللَّهُ و مَلائِكَتُهُ يُصَلُّونَ عَلَيهِ حَتّى‏ يَقومَ؛ . تحف العقول، ص 486. هر كه از نشستن در پايين مجلس خرسند باشد، خدا و فرشتگانش پيوسته بر او درود مى‏فرستند تا آن‏گاه كه برخيزد. تأخير در توبه امام جوادعليه السلام: تَأخيرُ التَّوبَةِ إغتِرارٌ؛ . تحف العقول، ص 456. تأخير در توبه كردن فريب خوردن است. ناظر بودن خدا امام جوادعليه السلام: إعلَم أنَّكَ لَن تَخلُوَ مِن عَينِ اللَّهِ فَانظُر كَيفَ تَكُونُ؛ . تحف العقول، ص 455. بدان كه از ديد خداوند پنهان نيستى، پس بنگر چگونه‏اى. روى آوری به غير خداوند امام جوادعليه السلام: مَنِ انقَطَعَ إلى‏ غَيرِ اللَّهِ وَ كَلَهُ اللَّهُ إلَيهِ؛ . بحار الأنوار، ج 68، ص 155. آن كه به غير خداوند روى آورد، خداوند به همو واگذارش كند. دوست خدا امام جوادعليه السلام: لاتَكُن وَلِيّاً لِلّهِ فِي العَلانِيَةِ، عَدُوّاً لَهُ فِي السِّرِّ؛ . بحار الأنوار، ج 75، ص 365. در ظاهر، دوست خدا و در باطن، دشمن خدا مباش. سازش و مدارا امام جوادعليه السلام: مَن هَجَرَ المُداراةَ قارَبَهُ المَكرُوهُ؛ . بحار الأنوار، ج 68، ص 341. آن كه سازش و مدارا را ترك كند، ناگوارى به او روى آورد. شتاب امام جوادعليه السلام: إتَّئِد تُصِب أو تَكَد؛ . نزهة النّاظر، ص 135. شتاب مكن تا برسى يا نزديك شوى. معرفت امام جوادعليه السلام: مَن لَم يَعرِفِ المَوارِدَ أعيَتْهُ المَصادِرُ؛ . بحار الأنوار ، ج 75، ص 364. كسى كه راه ورود به كارى را نشناسد، راه برون شدن از آن درمانده‏اش مى‏كند. پيروى هواى نفس امام جوادعليه السلام: مَن أطاعَ هَواهُ أعطى‏ عَدُوَّهُ مُناهُ؛ . بحار الأنوار ، ج 67، ص 78. آن‏كه از هواى نفس خود پيروى كند، آرزوى دشمنش را برآورده است. https://eitaa.com/jadiddd

✅نمونه صلابت امام جواد (ع) 👈مأمون خليفه عباسى، با تشريفات و تشكيلات حكومتى، همراه با اطرافيان، به طرف خارج شهر بغداد مى‏رفت، او قصد شكار داشت. عده‏اى از كودكان، در محوطه‏اى مشغول بازى بودند و پسر بچه‏اى در كنار آنان ايستاده بود و آنان را تماشا مى‏كرد. كودكان سخت گرم بازى بودند، كه ناگاه متوجه شدند، سواران حكومتى به آنها نزديك مى‏شوند، آنان بازى را رها كردند و پا به فرار گذاشتند و هر كدام به سوئى متفرق شدند. اما پسرك همچنان در جاى خود ايستاده بود، با وقار و متانت و بدون ترس و اضطراب ! مأمون كه شاهد فرار كودكان بود، از اعتماد به نفس پسرك تعجب كرد، نگاهى به او انداخت و گفت: چرا مانند ساير كودكان فرار نكردى و همچنان در جاى خود ايستادى؟ پسرك به آرامى پاسخ داد: اولا راه تنگ نبود كه با رفتن من، راه وسيع گردد، ثانيا خطائى مرتكب نشده بودم، كه از ترس آن فرار كنم، از آن گذشته، تو بدون علت و خطا، كسى را مجازات نخواهى كرد! مأمون: نامت چيست؟ - نام من، محمد است . - پسر كيستى؟ - پسر على بن موسى الرضا (ع) هستم . مأمون از تعجب بيرون آمد، چون بزرگى و بزرگوارى از خانواده حضرت رضا (ع) و فرزند نه ساله او يك امر طبيعى بود . - زندگانى حضرت امام محمد تقى، ص 202 . ? https://eitaa.com/jadiddd

. https://eitaa.com/jadiddd

❇️ امام جواد تربیت شده در دامن شخصیت بزرگ برنامه عملي حضرت امام رضا (ع)، نامه اي بود كه از جانب پدر بزرگوارش از خراسان، براي او فرستاده شده بود. وي در آن هنگام 6 سال داشت. مضمون اين نامه چنين بود: من به حقّي كه بر تو دارم از تو مي خواهم كه ورود و خروجت جز از در بزرگ نباشد. و چون سوار شدي بايد طلا و نقره (دينار و درهم) با توباشد و هر كس كه از تو چيزي درخواست كرد، به او ببخشي. هر كه ازعموهايت كه از تو خواست به او نيكويي كني كمتر از پنجاه دينار به وي مده و چنانچه خواستي بيشتر از اين مقدار به او بدهي، اختيار با خودتوست و هر كه از عمّه هايت از تو چيزي خواست كمتر از 25 دينار به اومده و بيش از اين مربوط به خود توست. من مي خواهم كه خداوند تو رارفعت و بلندي دهد پس انفاق كن و از خداي عرش بيم مدار كه فقيرت كند. روايت شده كه بار جنس بزازي آن حضرت را كه قيمتي هم بودمي آورند. امّا در بين راه آن را دزديدند. كسي كه اين بار را مي آورد اين ماجرا را بانامه به اطلاع امام رساند. آن حضرت در پاسخ نامه او به خطّ خويش نوشت: جان ها و اموال ما از مواهب گواراي خداست و عاريه هايي است كه به دست ما به امانت سپرده است. پس تا وقتي كه از آنها استفاده شود، موجب سُرور و شادكامي است و آنچه كه از آنها گرفته شود اجر وپاداش در پي دارد. پس هر كس كه بي تابي اش بر صبرش چيره شود، اجرش تباه مي گردد و ما از اين امر به خدا پناه ميبريم. - تحف العقول، ص 339. https://eitaa.com/jadiddd

✅ویژگی های امام جواد (ع) 1️⃣ - ویژگی های عبادی عرفانی ❇️پارسا و پرهيزكار 👈 يكي از راويان نقل مي كند كه در روزگار زندگي امام جواد حج گزاردم و به سوي او در مدينه رفتم و داخل خانه شدم، ناگهان امام عليه السلام را ديدم كه بر سكّويي ايستاده و جايي را كه بر آن مي نشيند فرش نكرده اند. غلامي با سجاده آمد و آن را براي امام پهن كرد و آن حضرت روي آن نشست. چون به او نگريستم هيبت زده و مدهوش شدم و خواستم از غير پلكان به طرف سكّو بالا بروم كه امام به جايگاه پلكان اشاره فرمود. بالا رفتم و سلام دادم و آن حضرت پاسخ سلام مرا داد. آنگاه دستش را به سوي من دراز كرد. دست او را گرفتم و بوسيدم و روي صورتم گذاردم. آن حضرت مرا با دست خويش نشاند. به خاطر حيرت و دهشتي كه بر من راه يافته بود، دست او را گرفتم و آن حضرت هم دست خويش را در دست من نهاده بود و چون آرام يافتم دستش را رها كردم. در ايّام حج براي بزرگداشت آن حضرت، مجلسي ترتيب دادند. در اين مجلس گروه بسياري از فقهاي مصر و عراق و حجاز حضور يافتند. با اين وجود آن حضرت با دو جامه و عمامه اي كه دو سويش رها بود و يك جفت نعلين در ميان آن جمع پُر شكوه ظاهر شد. از ابو هاشم روايت كرده اند كه گفت: امام جواد يك بار 300 دينار به من داد و فرمود كه آن را براي يكي از پسر عموهايش ببرم و گفت: بدان كه او به تو خواهد گفت مرا به كسي راهنمايي كن تا با اين پولها از او متاعي بخرم. در اين صورت تو او را راهنمايي كن. ابو هاشم گفت: من دينارها را نزد پسر عموي امام بردم و او به من گفت: اي ابو هاشم مرا به سوداگري كه با اين پولها متاعي بخرم، راهنمايي كن. من نيز اطاعت كردم. بحار الانوار، ج 50، ص 41.