سورة القدر غلوش @jame_aqiq

حضرت موسى(ع) راجع به حضرت آدم (ع) با خدا گفتگوى عجيبى دارند كه شنيدنى و پرمغز است: «يا ربّ انّ آدم خلقتَه بيدك» خدايا! خودت از روى عشق، محبت، علم و كرامت حضرت آدم را آفريدى «وأسكنتَه جنتك» خودت او را به بهشت بردى. تو اين عنايت و محبت را به او داشتى كه او را به بهشت فرستادى. اين قسمت مسأله خيلى جالب است؛ «و فعلتَ معه ما فعلت بالاحسان» از نيكى دربارۀ حضرت آدم ذره اى كم نگذاشتى. تمام بهشت با محصولاتش را ارزانى او قرار دادى، «واخرجته بالزلّة واحدة منه» اما مولاى من! اين همه در آفرينش او محبت به كار بردى، اما با لغزشى كوچك او را از تمام بهشت محروم ساختى. چه كرده بود غير از اين كه ميوه اى را چيد و خورد كه گفته بودى نخور؟ ما در مقابل خدا خيلى كوچك هستيم. ظرفيت ما نيز محدود است،حتى پيغمبرى مانند حضرت موسى (ع) از جنس ما انسان ها، وقتى وارد حرف با خدا میشود، بر مبناى دلسوزى خود وارد میشود كه حالا اين لغزش اندك چه بود و به كجا برمیخورد ؟ نه به خدايى تو لطمه میخورد و نه به آن بهشت، چه شد كه بيرونش كردی؟ «قال يا موسى أَمَا عَلِمْتَ أنّ الجفاء للحبيب شديد» بعضى حرف ها از شدت محبت، كشنده است: اى موسى! توحس نمیکنى كه جفا كردن به محبوب چقدر سخت است؟ من از پدرت حضرت آدم چه چيزى كم گذاشته بودم؟ از او خواستم فقط يك ميوه را نخورد؛ اين درست بود كه از من رو برگرداند؟ اين درست بود كه بند قناعت را پاره كند و با من اين گونه معامله كند؟ من به او گفتم: نخور وشيطان به او گفت: بخور. بايد حرف مرا زمين میزد وحرف شيطان را گوش میداد؟ اى موسى! مسأله آن ميوه در كار نيست، آن چيزى كه خيلى سخت است، ضربه اى است كه او به بند محبّت بين من و خودش زد، و الاّ دانه اى سيب و يا ذرّه اى گندم يا هر چه بوده، من به خاطر آن او را بيرون نكردم. اى موسى! او به من كه رفيق، خالق، آفريننده و رازقش بودم جفا كرد. من در ذات جفا، محروميت گذاشته ام. حرص، محروميت مى آورد. حضرت آدم خودش محروم شد، من او را محروم نكردم. بعد فرمود:(لاتحامل من الاحبّاء ماتحامل من الاعداء) اى موسى! چيزى كه از دشمن توقع دارم، از دوستم توقع ندارم. من توقع داشتم با اين همه محبتى كه به او كردم، حرف مرا گوش دهد. توقع نداشتم كه رفيقم حرف دشمنم را گوش دهد. @jame_aqiq

📹 امشب غوغا کنید! 🔻همیشه کنار گود بودی، ایندفعه وسط گودی! #انتشار_حداکثری @Panahian_ir

صبح بخیر امت @jame_aqiq