🔴 دولت چهاردهم دستور اخراج همه نیروهای انقلابی را صادر کرد 🔹سازمان امور اداری و استخدامی در بخشنامه‌ای به دستگاه‌های اجرایی، دستور لغو قرارداد تمامی نیروهای کارمعینی که در دولت شهید رئیسی استخدام شده بودند و در دولت پزشکیان جابجا شدند را صادر کرد. 🔹بر اساس بخشنامه سازمان امور اداری و استخدامی، قراردادهای کارمعین افرادی که در سمت‌های مدیریت سیاسی یا حرفه‌ای بودند اما در دولت چهاردهم از سمت خود برکنار شده‌اند، باید ابطال شود. 🔹بدین ترتیب، تمام افرادی که در دولت شهید رئیسی با قرارداد کارمعین در جایگاه‌های مدیریتی مشغول به کار بودند و در دولت چهاردهم از سمت خود برکنار شدند، کلا قراردادشان هم لغو و کد استخدام کارمعین آنها هم باطل می‌شود. 🔹این در حالی است که تاکنون روال این بوده که وقتی فردی از جایگاه مدیریتی برکنار می‌شد، با حفظ قرارداد کارمعین در جای دیگری مشغول به کار می‌شد. 🔹اما با بخشنامه سازمان اداری و استخدامی دولت چهاردهم، همه افرادی که در این دولت برکنار شده‌اند، کلا قرارداد استخدامی کارمعین آنها هم ابطال می‌شود و از دولت به طور دائمی اخراج می‌شوند./ اقتصاد ۱۲۰ 🔥 @Moohem

📸 مراقب چشم‌هاتون باشید رسانه هر چیزی رو بهتون غالب نکنه! ◽تصویری از موزه جنگ در ویتنام که به عنوان زندان مخوف اسد در حال انتشار است. 🔥 @Moohem

السفیر العربی می‌گوید بشار اسد با عمل به توصیه غربی‌ها، دولت رفاه پدرش را که در آن هزینه‌های آموزش و سلامت رایگان بود، به نام اصلاحات اقتصادی نئولیبرال (حذف یارانه‌ها، گران‌سازی‌ها، آزادسازی‌ها، خصوصی‌سازی‌ و...) نابود کرد و از حمایت مردم محروم شد... https://syaaq.com/18717/

📽 آیا از وضعیت سوریه عبرت می‌گیریم؟ این گفت و گو را در کانال یوتیوب حکمران مشاهده بفرمائید. این کانال ان‌شاءالله در کنار هفته نامه حکمران، به تحلیل و بررسی رویدادهای ایران و جهان خواهد پرداخت. https://youtu.be/C41J_CsUdj4

رویترز(۴ می ۲۰۰۸): دولت سوریه با آغاز برنامه‌ای برای حذف یارانه‌های سوخت، قیمت گازوئیل را سه برابر کرد. گازوئیل در سوریه مصرف زیادی دارد و در حمل و نقل، صنعت و گرمایش استفاده می‌شود. https://www.reuters.com/article/business/syria-slashes-gas-oil-subsidy-tripling-price-idUSL03195862/ @syjebraily

‏الجزیره (۸ ژوئن ۲۰۰۵): حزب حاکم بعث سوریه در حال بررسی خصوصی‌سازی شرکت‌های دولتی زیان‌ده به عنوان بخشی از تلاش‌ها برای آزادسازی اقتصاد خود است. https://www.aljazeera.com/news/2005/6/8/syria-mulls-limited-privatisation

عنب بلدی (۷ جولای ۲۰۲۳): تحت برنامه خصوصی‌سازی و مشارکت[عمومی-خصوصی]، رژیم سوریه باقی منابع دولتی را نیز می‌فروشد. https://english.enabbaladi.net/archives/2023/07/under-privatization-and-partnership-cover-syrian-regime-sells-rest-of-states-resources/

عنب بلدی (۲ آوریل ۲۰۲۴): خصوصی‌سازی بیمارستان‌های دولتی/ بخش بهداشت سوریه در مراقبت‌های ویژه https://english.enabbaladi.net/archives/2024/04/privatization-of-public-hospitals-syrias-health-sector-in-intensive-care/

صندوق بین‌المللی پول (۹ آگوست ۲۰۰۶) دولت سوریه در برنامه پنج‌ساله اخیر، یک استراتژی جامع برای حل چالش‌های اقتصادی طراحی کرده و آزادسازی تجاری بیشتر و تک‌نرخی‌سازی ارز را در دستور کار خود قرار داده است. https://www.imf.org/en/Publications/CR/Issues/2016/12/31/Syrian-Arab-Republic-Selected-Issues-19526

⛔️ «دلایل اقتصادی سقوط بشار اسد» 🔻 شروع دومینوی شکست سوریه به 2005 باز میگردد زمانیکه برخی «اقتصادخوان‌های سیاست‌ندان» با بلاگری رسانه‌ای بر طبل توهمِ «دولت بزرگ و پرخرج» کوبیدند تا سیاستهای «رفاه عمومی» سوریه را در هم بشکنند که امروز ثمره شوم آن بشود انهدام سرمایه اجتماعی دولت. 🔻 سوریه با همه نواقص اقتصادی که داشت اما چتر رفاهی عمومی را در حوزه خدمات عمومی مثل بهداشت و درمان، آموزش، بیمه و تأمین اجتماعی و نظام بازنشستگی فراهم کرده بود. حتی تسهیلات دهی خوبی برای حوزه کشاورزی و خودکفایی کالاهای اساسی خود به اجرا گذاشته بود تا اینکه عده ای مبتنی بر آموزه‌های جزوات اقتصادی خود، بدون توجه به هیچ کدام از سایر ابعاد سیاسی، اجتماعی، امنیتی و اقتصادی سوریه، با اهدافی مثل «کاهش مخارج دولت، چابک‌سازی دولت، توزیع عادلانه!! یارانه و ...» و دقیقا با همین واژگان، بشار اسد را به سمت حذف سیاست‌های رفاه عمومی در سوریه بردند. ⛔️ حذف یارانه‌ها شروع شد، سوخت و نان گران شد، حمایت دولت از تولید کالاهای اساسی غذایی و کشاورزی شدیدا کاهش پیدا کرد، سوریه به واردکننده بسیار از همین کالاها تبدیل شد. نظام بیمه عمومی عملا لغو شد و بیمارستانهای دولتی به سمت خصوصی شدن رفتند و هزینه درمان سر به فلک کشید.حتی حوزه آموزش هم به سمت خصوصی شدن پیش رفت تا جاییکه از مهدکودک تا دانشگاه را شامل میشد. 🔸 اما نه دولت چابک شد، نه بخش خصوصی توسعه یافت، نه درآمد سرانه رشد کرد، نه بهره‌وری و توسعه به صرفه شد و نه هیچکدام از درهای آرمان‌شهر تَوَهمی آن اقتصادخوان‌های مشاور بشار اسد باز شد. ⛔️ رسانه‌های دولتی سوریه هم با تریبون دادن به این جریان، ناخواسته سقوط را تسریع کردند. 📝 نتیجه: انهدام سرمایه اجتماعی اسد و شروع و توسعه ناامنی های گاه و بیگاه از شمال و جنوب سوریه. ⛔️ این عاقبت حتمی هر دولتی است که حکمرانی را به دست «اقتصادخوان‌های سیاست‌ندان» و بلاگرها بدهد. 🖊محمد طاهر رحیمی @Economics_Finance

اینکه برخی از اقتصادخوانده های داخلی حاضر نیستند نتایج اجرای سیاست های نئولیبرالیسم در سوریه از 2005 به این طرف را ببینند و می خواهند با جوک و طنز عبور کنند برای این است که مخاطب را نادان بار بیارند. به طنز میگن سوریه و نئولیبرالیسم؟ بله نئولیبرالیسم که شاخ و دم نداره! نئولیبرالیسم یعنی اجرای سیاست های اقتصادی حذف یارانه ها و تبدیل آن به نقدی، خصوصی سازی و واگذاری اموال عمومی به طبقه سرمایه دار، خصوصی سازی آموزش و بهداشت و عرصه های مهم حاکمیتی، جهانی سازی قیمت ها، تضعیف پول ملی در برابر ارز دلار و ...! سوریه از 2005 وارد این وادی شد. ✅ #داود_مدرسی_یان: http://eitaa.com/joinchat/3604742157Cf3fa1341d3

✨روایت ناگفته از ریشه‌های اقتصادی سرنگونی قذافی در ابتدای دهه ۲۰۰۰ لیبی به سوی آشتی با غرب چرخش یافت. قذافی از حمله آمریکا به افغانستان حمایت کرد و با برنامه «جنگ علیه تروریسم آمریکا» از نزدیک همکاری داشت. با برداشته شدن تحریم‌های سازمان ملل در سال ۲۰۰۳ شخصیت‌های کلیدی اطراف قذافی و از همه مهمتر پسرش «سیف الاسلام قذافی»- فارغ‌التحصیل مدرسه اقتصاد لندن- مصرانه خواستار اتخاذ اصلاحات نئولیبرالی شدند. قدرت گرفتن جناح نئولیبرال درون دولت لیبی در پافشاری مصرانه سیف‌الاسلام مشهود است. او در سخنرانی سال ۲۰۰۸ در گردهمایی جوانان لیبی گفت: «همه چیز باید خصوصی شود». در اواخر دهه ۲۰۰۰ آمریکا و رهبران اروپایی که در گشایش منابع وسیع نفت و گاز لیبی به روی مالکیت خارجی سود سرشاری می‌دیدند، قاطعانه از مسیر نئولیبرالی لیبی حمایت کردند. لیبی بزرگترین منابع نفتی ثبت شده آفریقا را دارد و جز ۱۰ کشور صاحب بزرگترین ذخایر نفتی جهان رده‌بندی می‌شود. به علاوه لیبی در میان کشورهای آفریقایی رتبه چهارم ذخایر گازی را دارد. در این زمینه چرخش نئولیبرالی با حمایت سیف‌الاسلام و دیگر شخصیت‌های نزدیک به قذافی با برداشته شدن تحریم‌ها از لیبی و پذیرش بین‌المللی رژیم قذافی همراه شد. دیدارهای رسمی و پی در پی سیاستمداران مشاوران و دانشگاهیان غربی از لیبی (برای نمونه کاندولیز رایس، تونی بلر، سیلویا برلوسکونی، بنیامین باربر، آنتونی گیدنز، جوزف نای و مایکل پورتر) نشان از آمادگی بازدیدکنندگان برای تایید دولت لیبی علی رغم تداوم سرکوب سیاسی داشت. سیاست‌های نئولیبرال نابرابری را به ویژه پس از بحران ۲۰۰۸ و کاهش قیمت نفت تشدید کرد. طبق آماری که غالباً به آن استناد می‌شود در آستانه انقلاب ۲۰۱۱ بیست درصد مردم بیکار و یک سوم جمعیت لیبی زیر خط فقر زندگی می‌کردند. اما در همان زمان موسسات مالی بین‌المللی از مسیر نئولیبرالی لیبی ابراز خرسندی می‌کردند. صندوق بین‌المللی پول در گزارش ۱۵ فوریه ۲۰۱۱ خود ضمن تحسین دولت لیبی گفت: «برنامه بلند پروازانه خصوصی‌سازی بانک‌ها و توسعه بخش نوبنیاد مالی در حال اجراست. بانک‌ها تا حدی خصوصی شده‌اند نرخ بهره آزاد و رقابت حمایت شده است... به علاوه با کمک صندوق بین‌المللی پول تلاش‌هایی برای بازسازی و مدرن سازی بانک مرکزی لیبی در جریان است». صرفا دو روز پس از انتشار این گزارش خوشبینانه، کنشگران در بنغازی مردم را به شرکت در تظاهرات یوم الغضب (روز خشم) فراخواندند... آگوست ۲۰۱۱ رژیم قذافی فروپاشید. برشی از کتاب «تبار خیزش: مسائل سرمایه‌داری معاصر در خاورمیانه» نوشته آدم هنیه @syjebraily