قطعه بعدی پازل ما بر می گردد به زمان سرود سلام فرمانده. سرودی که با تمام نقطه ضعف های هنری اش گل کرد و خدا خواست قوت قلب جماعت حزب اللهی شود. همان موقع عده ای سلام فرمانده یا سرود دهه نودی ها را چماق کردند و کوبیدند بر سر مأوا و نماهنگ دهه هشتادی هایش: که آهای مأوا! ببین. با آن همه دبدبه و کبکبه، با آن پول هایی که به جیب می زنی بلد نیستی کار فرهنگی کنی. از سلام فرمانده یاد بگیر و این حرف ها... غم جماعت همیشه نقاد به کنار که حرف زدن آسان ترین کار است. اما این اشتباه بزرگ استراتژیک را ببینید: بعضی وقت ها به خاطر وجود نقاط ضعف یا حتی اشتباه آن قدر هم جبهه خودشان را زدند که انرژی تولید کننده گرفته شود و رمقش کشیده شود. جالب است نیمه شعبان سال بعد ورق برگشت و «بیعت می کنیم» ماوا به اندازه سلام فرمانده ۲ دیده و پسندیده شد. حال که یکی از بزرگ ترین عرصه های جهاد، جهاد تبیین است و محصولات هنری خط مقدم این مبارزه اند، اگر بخواهیم برای مخاطب با سنین مختلف و ذائقه مختلف حرفی برای گفتن داشته باشیم نیازمند کثرتیم. کثرتی شبیه بمب باران... اما لازمه و شرط کثرت وحدت است. وحدت جماعت حزب‌اللهی طوری که دیگری را هم خانواده خود بداند و منفعتش را منفعت خود. عشقی عمیق، احساس برادری.... این وحدت ما را به کثرت می رساند تا در میدان مبارزه حرف برای گفتن داشته باشیم. نقد سازنده جای خودش. ‌✍️⁩نفیسه یل پور #جهاد_تبیین #وحدت #کثرت #همجنس_گرایی @jaryaniha