ی سری تجربه هایی هستن که دلم میخواسته تا به امروز به دستشون بیارم اما ب هر دلیلی نشده ؛ اولیش اینکه ی روزمو با هر هنری که دارم بزنم ب کوچه و خیابونای ارم و پول در بیارم_دومیش اینکه کافه داری کنم یا اسم خوراکی های ی کافه رو ب دلخواهم بنویسم_سومیش اینکه ۲ صب برم بام شیراز و شهرو نگاه کنم_چهارمیش اینکه برای کسی که دوسش دارم دست گل بگیرم یا اون بی مناسبت برام گل بخره_پنجمیش اینکه ی موقعی که توقعشو ندارم هدیه همون چیزایی رو ک دوست دارم بهم بدن_ششمیش اینکه با دوستام سفر برم یا همخونه بشم_هفتمیش اینکه معلم بچه های کلاس دومی بشم_هشتمیش اینکه یه مزون داشته باشم و لباسایی که خودم طراحی کردمو بفروشم_نهمیش اینکه ی روز ب عنوان مهمان برم دانشگاه شیراز سر دروس تخصصی علوم‌‌آزمایشگاهی بشینم و کیفشو ببرم و در آخر یه مستند یا فیلم بسازم یا امثالهم .
والا من دیگه نمی‌خوام سناریو بچینم برای ی روز خوبی که قراره برسه و خوب در عین حال راه دیگه ای ندارم برای امید دادن ب خودم .
[کاش یکی دستمو می‌گرفت از این باتلاق نجاتم میداد]
تصمیم گرفتم خجالتو بزارم کنار و هرکسیو توی خیابون دیدم که زیادی کیوته برم بهش بگم : جناب/خانم شما خیلی نازید_احساس میکنم این کار هم منو خوشحال میکنه هم اونارو .
امروز اینجوری بودش ك :
[پاییزبودنش معلومه یا بیشتر نشون بدم؟]
جمعه یِ غیرقابل‌پیشبینی تو پرهیجان ترین روز این هفتم بودی با اینکه اشکمو در آوردی ولی بازم جای شکر داری .
زندگیِ پوشالیه من وقتش نیست که خودتو از این همه یکنواختی در بیاری و یکمی رنگ و لاعاب به خودت بدی؟
هدایت شده از کرگدن‌وحشی
خودم را بی تو دلخوش میکنم جانا به هر نوعی.
+ولی مگه میشه..؟