من واقعا میترسم به آدمای قدیمی پیام بدم، یعنی میترسم با تداعیه خاطرات روزشونو خراب کنم و خوب این منو دو دل میکنه .

نهایتا میتونم به این بپردازم که چرا برای هیچ کس چیزایی که برای من مهمن، مهم نیست؟

از پنجشنبه های بدون ویتامین سی و پیراشکی متنفرم چون هیچ فرقی با جمعه ها نداره اصن پنجشنبه های با ویتامین سی و پیراشکی بهتره یا جمعه؟ [بالحن خودم بخونید]

[کاش واقعا ی بسته پستی به دستم میرسید]

آقای مشاوره تحصیلی شما نمیدونید وقتی ادای دخترارو در میارید چقدر بانمک/گوگولی میشید .

اینجا که منم قیمت دل هر دو جهان است آنجا که تویی در چه حساب است دل ما=)))

پس کو اون احساس راحتی ای که باید بین من و تو باشه؟

پریشونم مثل کسی که شبا از ترس ِ تنهایی از خواب میپره .

خدایا من الان فقط ازت ی چیزی میخوام فقط و فقط اینکه یکیو پیداکنم انقدر بزنمش که دیگه از این فکرا نکنم .

ی جوری تو فرصتایی که دارم از عقلم استفاده نمیکنم و میریزمشون دور که الان از خیلی از کارام پشیمونم، مثلا ؛ چرا سبک خودمو شروع نکردم؟ چرا قالب ِ صحبتمو از قبل مشخص نکردن که الان درگیر این چهارچوب های مسخره نشم؟ چرا هویت کاتبو فاش کردم؟ اصن چرا همه اینارو تو ی دفتر نمینویسم؟

چجوری میشه دلتنگ کسی شد؟

میگن برات آرزوی عاشق شدن میکنیم ولی خوب واقعا عاشق شدن یعنی چی من که حتی بلدنیستم عاشق بشم/بلدنیستم دلتنگ کسی بشم/بلدنیستم از کسی خوشم بیاد یا حتی شاید از این کار متنفرم_من نمیتونم رو حرفاشون حساب باز کنم/نمیتونم اعتماد کنم/نمیتونم قبولشون کنم و متنفر نباشم، اصن انگاری این مرحله برام قفل شده .