گریه میکنم با این فیلم نه به خاطر تصاویرش ، گریه میکنم به خاطر خداحافظی که در پیش دارم ، گریه میکنم به خاطر گذر زمان و پشت سر گذاشتن خاطراتت

سال بعد که میاد برای من پر از خداحافظیست ، خداحافظی از ۱۲ سال درس خوندن ، خداحافظی از هنرستان ، خداحافظی از بغل دستی بودن با بلقیس ، خداحافظی از خندیدن و کج شنوایی یلدا ، خداحافظی از سوار شدن سرویس مدرسه ، خداحافظی از همتا و سودا و بهاره و زی زی ، خداحافظی از جیم زدن از کلاس ، خداحافظی از نودل خوردن و خریدن ساندویچ سرد با بلقیس ، خداحافظی از خانم طباطبایی ، خداحافظی از اونو بازی کردن ، خداحافظی از احمق بازی در آوردن ، و خداحافظی از تمام چیزهایی که باعث میشد زندگی کنم ؛:)

من با هر کدوم از این خداحافظی ها میتونم از گریه تموم شم .

-

من آخر نجم الدین شریعتی رو پیدا میکنم و ازش میپرسم تو که انقد زود سحری میخوری و کلی هم حرف میزنی گشنت نمیشه ؟

آخه چرا من باید خواب ببینم رفتیم مشهد و یه پیرزنه غریبه همراهمونه و داره به من میگه زندگی سختی داشتی و داریم توی شهر دور میزنیم و تهش میریم پیش یه ناخن کار تا ناخن های بابامو سوهان بکشه ؟؛

روان سالم؟ آره صد از صد

اگه قصد داشته باشم این حرفه رو ادامه بدم باید با زانوم و کمرم و کتف و گردنم و کلا با خودم خداحافظی کنم و با ویلچر حملم کنن.

- ویوی شبانه ی من همراه با لالایی کودکی ؛