ای سادات می‌بخشید که روضه سنگینه چشمای مادرم دیگه تار می‌بینه

🏴 #الحوراء_الانسیه #بضعة_النبویه «حقیقت حضرت زهراء سلام الله علیها ، حتی در نزد محبّین آن حضرت مجهول است» #فاطمه (س)

خانمت رو با یه بچه نوزاد تنها میذاری میری سوریه؟ سختت نیست؟ #عند_ربهم_یرزقون

تو اگر مرا برانی درِ دیگری نکوبم که به غیرِ آستانت، همه جا پر از زیان است #فاطمیه💚

# السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا وَلِیَّ اللَّه فی ارضه آجرک الله یا صاحب الزمان (عج)

نَحْنُ أبنَاءُ الزَّهْرَاء..🖤🖤🖤 .🌱. ᴊᴏɪɴ↴ @jihadmughniyeh_ir

-در مدینه مردی بود که هر بار به چهار چوب در خیره می شد شانه هایش می لرزید.... ‹ 🖤 ›↝ #آرام‌دل‌علے

🖤 همین حیای فاطمه شده‌سـت قاتل علی«ع» #فاطمیه .

میباره چشم آسمون امشب چه سکوت و کوره خونمون امشب شام غریبان مادر ما شب عزای بابامونه امشب

# السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا وَلِیَّ اللَّه فی ارضه

با اینڪہ همیشہ دشمنان برایش حاشیہ درست می‌ڪردند چه در هنگام انتصابش ، چه در هنگام فرماندهی اش و حتی بر سر سن ڪم اش ، همیشہ میگفت : روزے موشڪ‌هایی ڪہ بر سر ما میریزند، جواب این شایعات را میدهند... .🌱. ᴊᴏɪɴ↴ @jihadmughniyeh_ir

- دیگر‌آن‌خنـده‌‌ی‌زیبا‌به‌لب‌مــولا‌نیست همه‌هستند‌ولی‌هیچ‌کسی‌زهراء‌نیست...🥺💔 #فاطمیہ

عزیز زهرا بقیه الله کجایی آقا؟ خدا میدونه که دلا خونه!

‍ 🌷 #دختر_شینا – قسمت 1⃣6⃣ ✅ فصل پانزدهم 💥 صمد ایستاده بود روبه‌رویم، با سر و روی خاکی و موهای ژولیده. سلام داد. نتوانستم جوابش را بدهم. نه این که نخواهم، نایِ حرف زدن نداشتم. گفت: « بچه به دنیا آمده؟! » باز هم هر کاری کردم، نتوانستم جواب بدهم. نشست کنارم و گفت: « باز دیر رسیدم؟! چیزی شده؟! چرا جواب نمی‌دهی؟! مریضی، حالت خوش نیست؟! » می‌دیدمش؛ اما نمی‌توانستم یک کلمه حرف بزنم. 💥 زل زد توی صورتم و چند بار آرام به صورتم زد. بعد فریاد زد: « یا حضرت زهرا(س)!  قدم، قدم! منم صمد! » یک‌دفعه انگار از خواب پریده باشم، چند بار چشم‌هایم را باز و بسته کردم و گفتم: « تویی صمد؟! آمدی؟! » صمد هاج ‌و واج نگاهم کرد. دستم را گرفت و گفت: « چی شده؟! چرا این‌طوری شدی؟! چرا یخ کردی؟! » گفتم: « داشتم برف‌ها را پارو می‌کردم، نمی‌دانم چی بر سرم آمد. فکر کنم بی‌هوش شدم. » پرسیدم: « ساعت چند است؟! » گفت: « ده صبح. » 💥 نگاه کردم دیدم بچه‌ها هنوز خواب‌اند. باورم نمی‌شد؛ یعنی از ساعت شش صبح یا شاید هم زودتر خوابیده بودم. صمد زد توی سرش و گفت: « زن چه‌کار کردی با خودت؟! می‌خواهی خودکشی کنی؟! » نمی‌توانستم تنم را تکان بدهم. هنوز دست‌‌ها و پاهایم بی‌حس بود. پرسید: « چیزی خورده‌ای؟! » گفتم: « نه، نان نداریم. » گفت: « الان می‌روم می‌خرم. » گفتم: « نه، نمی‌خواهد. بیا بنشین پیشم. می‌ترسم. حالم بد است. یک کاری کن. اصلاً برو همسایه بغلی، گُل‌گز خانم را خبر کن. فکر کنم باید برویم دکتر. » 💥 دستپاچه شده بود. دور اتاق می‌چرخید و با خودش حرف می‌زد و دعا می‌خواند. می‌گفت: « یا حضرت زهرا(س)!   خودت به دادم برس. یا حضرت زهرا(س)!  زنم را از تو می‌خواهم. یا امام حسین(ع)! خودت کمک کن. » گفتم: « نترس، طوری نیست. هر بلایی می‌خواست سرم بیاید، آمده بود. چیزی نشده. حالا هم وقت به دنیا آمدن بچه نیست. » گفت: « قدم! خدا به من رحم کند، خدا از سر تقصیراتم بگذرد. تقصیر من است؛ چه به روز تو آوردم. » دوباره همان حالت سراغم آمد؛ بی‌حسی دست‌ها و پاها و بعد خواب‌آلودگی. آمد دستم را گرفت و تکانم داد. « قدم! قدم! قدم جان‌! چشم‌هایت را باز کن. حرف بزن. من را کشتی. چه بلایی سر خودت آوردی. دردت به جانم قدم! قدم! قدم جان! » 💥 نیمه‌های همان شب، سومین دخترمان به دنیا آمد. فردای آن روز از بیمارستان مرخص شدم. صمد سمیه را بغل کرده بود. روی پایش بند نبود. می‌خندید و می‌گفت: « این یکی دیگر شبیه خودم است. خوشگل و بانمک. » مادر و خواهرها و جاری‌هایم برای کمک آمده بودند. شینا تازه سکته کرده بود و نمیتوانست راه برود. نشسته بود کنار من و تمام مدت دست‌هایم را می‌بوسید. خواهرها توی آشپزخانه مشغول غذا پختن بودند، هر چه با چشم دنبال صمد گشتم، پیدایش نکردم. خواهرم را صدا زدم و گفتم: « برایم یک لیوان چای بیاور. » 💥 ‌چای را که آورد، در گوشش گفتم: « صمد نیست؟! » خندید و گفت: « نه. تو که خواب بودی، خبر دادند خانم آقا ستار هم دردش گرفته. آقا صمد رفت ببردش بیمارستان. » شب با یک جعبه شیرینی آمد و گفت: « خدا به ستار هم یک سمیه داد. » چند کیلویی هم انار خریده بود. رفت و چند تا انار دانه کرد و توی کاسه‌ای ریخت و آمد نشست کنارم و گفت: « الحمدللّه، این‌بار خوش‌قول بودم. البته دخترمان خوب دختری بود. اگر فردا به دنیا می‌آمد، این‌بار هم بدقول می‌شدم. » 💥 کاسه‌ی انار را داد دستم و گفت: « بگیر بخور، برایت خوب است. » کاسه را از دستش نگرفتم. گفت: « چیه، ناراحتی؟! بخور برای تو دانه کردم. » کاسه را از دستش گرفتم و گفتم: « به این زودی می‌خواهی بروی؟! » گفت: « مجبورم. تلفن زده‌اند. باید بروم. » گفتم: « نمی‌شود نروی؟! بمان. دلم می‌خواهد این‌بار اقلاً یک ماهی پیشم باشی. » خندید و سوتی زد و گفت: « او... وَه... یک ماه! » گفتم: « صمد! جانِ من بمان. » گفت: « قولت یادت رفته. دفعه‌ی قبل چی گفتی؟! » گفتم: « نه، یادم نرفته. برو. من حرفی ندارم؛ اما اقلاً این‌بار یک هفته‌ای بمان. » رفت توی فکر. انگشتش را لای کوک‌های لحاف انداخته بود و نخ را می‌کشید گفت: « نمی‌شود. دوست دارم بمانم؛ اما بچه‌هایم را چه کنم؟! مادرهایشان به امید من بچه‌هایشان را فرستاده‌اند جبهه. انصاف نیست آن‌ها را همین‌طوری رها کنم و بیایم این‌جا بیکار بنشینم. » التماس کردم: « صمد جان! بیکار نیستی. پیش من و بچه‌هایت هستی. بمان. » 🔰ادامه دارد...🔰

شیرینی‌ گناه‌رو خوب‌ چشیدیم ولی‌ شیرینی‌ لبخند‌ مهدی رو نچشیدیم‌ :)! کارم‌ به جایی‌ نرسه‌امام‌ زمان بگه خستم‌ کرد. | استاد دانشمند🌿 |

🖤🥀🍂 🥀 از ما زمینیان به شما آسمان، سلام مـولای دلشکسته، امـام زمـان سلام این روزها هزار و دو چندان شکسته‌ای حـالا کـجـای روضــهٔ مـادر نشـستـه‌ای؟ #السلام‌علیک‌یا‌بقیه‌الله‌فی‌الرضه‌