بسم الله الرحمن الرحیم ⛔️پسر نوح⛔️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «فصل پنجم» قسمت: شصت و هفتم تهران_ در حال تعقیب الف و راحله صلاح نبود شلوغش کنم. اما یه چیزایی این وسط میلنگید. مثلا خیلی طبیعی و عادی، الف با ماشینی که اومده بود دنبالش رفتن دنبال راحله و سوارش کردند! مثل اینکه خیلی طبیعی بود و بارها تکرار شده بوده. در حالی که ما میدونستیم که اینا با هم محرم نیستن و یا لااقل میشه گفت که قانونی و شرعی ثبت شده، زن و شوهر نبودند! و یا یکی از چیزایی که میلنگید، در پیامک الف و اون شخصی که دعوتش کرد، تاکید و بر تنهایی و این چیزا نشده بود. در حالی که یه جای مهم و اینجوری که بچه های برون مرزی با خانواده هاشون اونجا بودند، کاروان سرا نیست که هر کسی بتونه سرش بندازه پایین و بره داخل و کسی جلوشون نگیره! همه اینا داشت تو ذهنم چرخ میخورد و اذیتم میکرد. دنبال جوابش بودم. چون ممکن بود کلید حل کل پرونده و یا پنجره ها و ابعاد جدیدتر پرونده در گرو روشن شدن این سوالات باشه. دو سه ساعت طول کشید. تصمیم نداشتم برم داخل. چون قرارمون این بود که همه چیز چراغ خاموش اتفاق بیفته. تا اینکه احساس کردم دیگه وقتشه که اینا را برسونن خونه. به خاطر همین در وضعیت برگشت قرار گرفتم و منتظر که دیدم چندین ماشین اومد بیرون اما خبری از ماشین اونا نشد. نگو که ماشینون عوض کرده بودن و بعدش فهمیدم که با یه پژو آبی از مجموعه اومده بودن بیرون. من اون لحظه نفهمیدم. به خاطر همین به یکی از بچه های مخابرات که با خودمون هماهنگ بودم زحمت دادم و موقعیت الف و راحله را به دست آوردم و حرکت کردم. وقتی مسیر را بهم داد، فهمیدم که نه به طرف منزل راحله رفتن و نه به طرف منزل الف! رفتن یه جایی دور و بر میدون خُراسون. منم با سرعت خودمو رسوندم دنبالشون. اون رفیق مخابراتیمون گفت که فلان جا وایسادن! منم رفتم و دیدم رفتن جلسه هیئت. شلوغ بود اما بر خلاف جلسه قبلی که بوی شادی و مهمونی میداد، اون جلسه بوی غم و روضه و سینه زنی میداد! نگو جلسه هفتگی یکی از آقایون بوده که اون شب، الف هم مداح افتخاری اون جلسه بوده و برای شور آخرش دعوتش کرده بودند. آخه روحیه اینقدر متضاد؟! چطور؟ الف رفت تو مردونه و راحله هم رفت تو زنونه، منم رفتم تو جلسه. حالا از ایناش بگذریم که از دم در ماشین، شونه های الف رو میبوسیدن و تبرک میگرفتن و چند نفری هم فورا عکسای سلفی میگرفتن و... وقتی رفت تو جلسه، چنان روضه ای از آوارگی امام حسین و رفتنشون از مدینه به طرف کربلا خوند و خودشو زد و لعن و نفرین زمین و زمان کرد، که دهنم وا مونده بود و گفتم الانه که هف هشت نفر غش کنند! از بس جانسوز و عجیب خوند. بعدا حیدر گزارشی از قم برام فرستاد که فهمیدم عین متن همین روضه و شعرش، راحله برای همون بچه هیئتی هایی که باهاشون ارتباط داشت ارسال کرده بود و هنوز هم کاملا هماهنگ عمل میکرد. دو ساعتی هم اونجا بودن و بعدش با یه ماشین دیگه حرکت کردند. اول رفتن خونه راحله و اونو پیاده کردن و بعدشم الف با یکی دیگه از بچه های همون هیئت که تو راه سوار کرده بودند، یه ساعتی تو خیابونا دور میزدن و حرف میزدن و بعدش رفتند خونه. الف را هم در خونشون پیاده کردن و اون شب تموم شد و منم رفتم خوابگاه. فرداش رفتم سر کار و کلی چیزا را هماهنگ کردم و با یکی دو نفر از بچه ها صحبت کردم و یه کم هم پیگیر داستان منزل شدم و طبق معمول گفتند که شاملت فعلا نمیشه و هنوز شونصد نفر تو نوبت هستن و از این حرفا. شبش که تو راه برگشتن از اداره بودم، همش به وقایع دیشبش فکر میکردم. خیلی دیر وقت بود. یه جا ایستادم. میدونستم ناآرامی که دارم، از جنس فکری و اصل پرونده است و صرفا با خانم و بچه هام حل نمیشه. به خاطر همین تصمیم گرفتم برم بالا سر حاج احمد. اما چون دیر وقت بود، برای رحمان پیام دادم و نوشتم: سلام. بیداری؟ نوشت: سلام از ماست. آره. نوشتم: بیمارستانین هنوز؟ نوشت: آره. میایی؟ نوشتم: اتفاقا میخواستم همینو بپرسم. مزاحم نیستم؟ نوشت: مگه میخوای بیایی خونمون که مزاحممون باشی؟ راه کج کردم و نصف شب پاشدم رفتم بیمارستان. رفتم داخل و اطاق حاج احمدو پیدا کردم. آروم در اطاقو باز کردم. دیدم یه نور کوچیک روشنه. وقتی رفتم داخل، دیدم رحمان جوری خوابش برده که مشخصه از فرط خستگی غش کرده. گوشیش هم پیش حاج احمده. نگو اون پیاما رو حاج احمد میداده! رفتم و بغلش کردم. گفتم: تنت به ناز طبیبان نیاز مباد! با لبخند گفت: کار از این حرفا گذشته! نشستم کنارش. رو تخت. از میز کنارش یه جعبه آورد که چند تیکه کیک خونگی داخلش بود. تعارفم کرد و شروع به صحبت کردیم. گفت: چه خبر؟ جا افتادی حالا؟ گفتم: خیلی نه! دو تا فکر دارم که اگه حل نشه، نمیتونم خودمو جمع و جور کنم: یکیش همین پرونده است. گفت: دنبال چی هستی؟ تهش کجاست؟ گفتم: تهشو نمیدونم اما الان برام راحله موضوعیت داره. باید بدونم به کی و کجا

وصله؟ گفت: به چیزی هم رسیدی؟ گفتم: دارم دست و پا میزنم. دیشب با الف پاشده رفته پیش نیروها و جاهای حساس. هنوزم با آسید رضا ارتباط داره و خط اونجا را هم اداره میکنه. اما این اطلاعات برای من اصل و ریشه نمیشه. حاجی من ابزار نیاز دارم اما نمیشه الان برم سراغ ابزارها. گفت: میدونم چی میگی. سخته. تدیّن چی میگه؟ گفتم: من که واقعا شرمندشم. بزرگی کرد و بهم فرصت داده که جمعش کنم اما از اینکه خیلی کنارش نیستم و اول کار جفتمون تقریبا تنهاش گذاشتم، ناراحتم. گفت: خانوادت چطورن؟ نیاوردیشون؟ گفتم: هنوز که زوده. اصلا موضوع دومم همینه. از وقتی به خانمم گفتم باید بیاد تهران، حتی به گوشیمم جواب نمیده و همش بچه ها برمیدارن و میگن مامان دستش بنده! حاجی خنده کرد و گفت: آخی ... بیچاره ها ... اونا هم گرفتاره دست ماها شدن! نفس عمیقی کشیدم و گفتم: بعله! حاجی گفت: علتی که گفتم امشب ببینمت دو تا مسئله است... اما قبلش اینو بگم که وسط سال تحصیلی بچت، اگه میبینی سخته و آسیب میبینه، بذار بمونن و اذیتشون نکن. خودت برو و بیا اما اونا بذار مدرسه بچت تموم بشه و یه کم خانمت تنهایی بکشه و جای خالیتو ببینه، کم کم از شیراز دل میکنه. گناه داره. اما چاره ای نیست. گفتم: دقیقا. منم به همین رسیدم. خب اون دو نکته ... ادامه دارد ... #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour #هیات_عزاداری_حسینی_حزب_الله_اندیمشک 🌍 @kahfolvara

بسم الله الرحمن الرحیم ⛔️پسر نوح⛔️ ✍ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «فصل پنجم» قسمت: شصت و هشتم تهران_ بیمارستان ... پیش حاج احمد گفت: آره ... ببین! آمار بچه هایی که تو قم مشغولن دارم. بسیار موفق عمل کردند. الان هم دارن وارد فاز شهرستان میشن. کارتون تو بعد مجازی حرف نداشته. ولی سر شب بهشون گفتم ... گفتم مواظب پاتک اون طرف باشن. چون اینجوری که رحمان میگفت، چیزی حدود 5000 حساب فیک در اینستا و توییتر جدیدا شناسایی شده که مستقیم از عربستان و اسرائیل با زبان فارسی توسط حساب های حکومتی و امنیتی اونجاها دارن فعالیت میکنن و ممکنه هر لحظه اقدام مشترک داشته باشن. گفتم: بعیده فعلا اقدام مشترک داشته باشن. اما از اینکه بچه های ما باید حواسشون جمع باشه ... آره ... کاملا درسته. راستی ظاهرا بعضیا هم تو اداره خودمون حساس شدن و حتی ممکنه بخوان ریشه و اصل بچه ها را دربیارن! گفت: خب طبیعیه. شما چیکار کردین؟ گفتم: قرار شده حاجی تدیّن صحبت کنه و ببریمشون زیر دو سه تا از کارگروه های خودمون که اعلام هماهنگی بشه. البته بهتره بگم اعلام اطلاع. (ینی ما میدونیم و اوضاع خاصی نیست و دیگه کسی رو اونا و پیاماشون حساس نشه.) گفت: خیلیم خوب ... کلا میخوام بگم با یه برنامه ریزی حساب شده، گام نرم ماجرا درست و موفق برداشته شده و حالا حالاها تا بیچاره نشن، دست از سرشون برنمیداریم. اما ... اون چیزی که الان تو درگیرش هستی، به خاطر یه اکانت به کسی رسیدی که حداقلش میشه گفت آشکار شده که به خارج از کشور وصله ولی هنوز نمیدونیم کدوم سرویس؟ این اولا ... ثانیا برنامه داخلیش چیه؟ و با کیا داره کار میکنه؟ گفتم: آره ... درسته ... گفت: خب حالا با این حساب، برنامت چیه؟ گفتم: من فعلا خط و ربطش درآوردم ... این راحله خط و ربط دینی و مذهبی داره ... جلسه روضه و اخلاق داره و با سه چهار تا مداح گنده هم در ارتباطه و یه عالمه هم در و داف دور و برش ریختن و با عالِم و مرجع مسئله داری نیست که ارتباط نداشته باشه و از این داستانا . گفت: تازه اگه بگیم خودش هست و پوشش موشش کسی نیست! گفتم: حاجی تو رو قرآن نترسونم. اما ... آره ... همینه! تازه اگه فقط خودش باشه. گفت: جنس کارش شبیه کیه؟ گفتم: منظورتون اینه که شبیه کدوم سرویسه؟ گفت: آره گفتم: چه بگم والا ... یه جوریه ... درباره ارتباط با بیت مرجعیت و قم و هیئات و این چیزا کاملا پشت پرده و سکرت ... اما در ارتباط با الف و رفت و آمدش با الف، کاملا علنی ... جوری که ماشین میاد دنبالشو میرن جلسات حساس و ... الان بگم شکل کدوم سرویسه؟ گفت: الف چیکاره است؟ گفتم: غیر از مداحی؟ گفت: آره! گفتم: یه شرکت داره که حدودا سه چهار ساله شروع به فعالیت کرده. گفت: شرکت چی؟ گفتم : ................. گفت: باریک الله! بالاخره یه بیزینسمن مداح هم دیدیم. گفتم: خودش که مال این حرفا نیست. همون رفیق فابریکش که از طرف زنش قوم و خویش آدم گنده های سیاسی هست و اسمش گذاشتیم آقای ب، شرکتو از نظر اجرایی میچرخونه. الف بیشتر تو کار اعتبار و شاخص شدن شرکت و روابط خارج از شرکت و این چیزاست. گفت: جالبه! حالا راحله کجاست؟ گفتم: آهان ... اومدیم سر اصل ماجرا ... کجاشو دیدی؟ طبق آماری که قبلا داشتیم اما امروز چک کردم و مطمئن تر شدم، دیدم راحله اول به عنوان منشی، بعدش هم به عنوان یکی از اعضای هیئت مدیره و الان هم نمیدونم چطوریه که دیگه شرکت نمیره اما به قول مداحا عنایت داره بهشون! گفت: پس راحله هم اونجاست. سفره ای پهن شده و ... جالبه ... این روزا تاسیس شرکت و فعالیت های اقتصادی، پوشش خیلی خیلی موجّه و خوبی هست. گفتم: به خاطر همین، مفیدترین کار امروزم، این بود که عصر نشستم زیر و روی شرکتو درآوردم. گفت: شرکت خاصی هست. شک برانگیز و پول شویی و این چیزا هم نداره که بگیم بچه های اداره روش حساس بشن و حاشیه ساز بشه. اما آخه روابط خارجی که یه جاهایی پیدا میکنه اذیتم میکنه! گفتم: راستی حاجی! فرصتم خیلی محدود بود و بخاطر فاصله ای که از پرونده گرفته بودم، یه کم از حافظم رفته بود... اما سر شب تو اداره دوباره ورق که میزدم یه چیزای جالبتری نظرمو جلب کرد... مثلا یه بار ساجده (زن دوم آسید رضا) گفت راحله ایرانی الاصل نیست ... اما وقتی بچه ها تحقیق کردند، فهمیدن که ایرانی الاصل هست اما ... نقطه مشترک هر دو خبر این بود که راحله حداقل بیست سال در فرانسه زندگی میکرده! گفت: فقط اونجا زندگی کرده؟ گفتم: حالا همین ... بی صاحاب با موسسه یادوشم اسرائیل هم که تو فرانسه و انگلستان بیشترین فعالیت را داره ارتباط داشته. اما بالاخره به وطنش ینی ایران برمیگرده و میشه همین وضعی که داریم میبینیم. گفت: نه ... صبر کن ... زود رد نشو ... یادوشم و اسرائیل برای خودت ... اما فرانسه و انگلستان جالبه برام! گفتم: خب این دقیقا همین چیزی هست که دیگه نمیتونم چراغ خاموش حرکت کنم. منظورم اینه که اگه بخوام

پیگیری کنم، دیگه فکر نکنم بشه به این راحتی و بدون دردسری حرکت کرد. حاجی رو کرد به طرف رحمان. گفت: محمد برو رحمانو بیدارش کن! گفتم چشم و رفتم بالا سر رحمان و آروم صداش کردم. وقتی بیدار شد، یه نگا به ساعت انداخت. دید ساعت از 2 گذشته. در حالی که چشماشو میمالوند گفت: تو اینجا چی میخوای؟ گفتم: رحمان وجدانا باید نوبل بهترین همراه مریض را بدن به خودت! پاشو حاجی کارت داره! پاشد اومد پیش حاجی. حاجی بهش گفت: ببین میتونی مشخصات راحله را با سفارت فرانسه تطبیق بدی ببینی اونجا چی داره؟ رحمان گفت: رفیقم امشب شیفت نیست. بذار صبح آمارشو براتون درمیارم. اگه بخوای میتونم از اداره خودمون دربیارما. حاجی گفت: سه ساعته دعوامون همینه که از اداره نمیخوایم فعلا آمار بگیریم. پس صبح خبرشو به محمد بده! ادامه دارد ... #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour #هیات_عزاداری_حسینی_حزب_الله_اندیمشک 🌍 @kahfolvara

بسم الله الرحمن الرحیم ⛔️پسر نوح⛔️ ✍ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «فصل پنجم» قسمت: شصت و نهم تهران_ ستاد از کله صبح چشمام دوخته بودم به مانیتور و گوشیم. هم منتظر حرک جدید از طرف الف و راحله بودم و هم منتظر پیام و یا تماس رحمان. این که میگن انتظار از درد دندون بدتره، حقیقتا راست گفتند. خبری از الف و راحله نبود. اما پیامی در بعضی گروه های مذهبی خاص و معلوم الحال که همه تقریبا میدونن توی اون گروه ها چی میگذره، داشت پخش میشد که جالب بود برام. نوشته بود: «السلام علیکم یا اهل بیت النبوه سخنرانی روشنگرانه و اخلاقی فاضله ارجمند؛ سرکار خانم دکتر ............... (راحله) استاد برجسته حوزه و دانشگاه پیرامون: مقدمات میهمانی خدا در رجب و شعبان مکان: ................ زمان: امروز، ساعت 17 » داشتم بالا میاوردم. استاد حوزه و دانشگاه؟! فاضله ارجمند؟! سخنرانی اخلاقی؟! خدایا اینا چقدر پشتشون گرم بوده که فرصت کردن تا جایی پیش برن که مردم براشون تبلیغ کنن و زیر منبر درس اخلاقشون بشینن؟! درگیر بد و بیراه گفتن به این و اون تو دلم بودم که رحمان پیام داد: «سلام حاجی. هستی؟ سلام. آره. کُشتیم از انتظار! ببخشید. زودتر از این نمیشد. خب؟ بگو! چی شد؟ حاجی این زنه حداقل دو سال و خورده ای کارمند سفارت فرانسه بوده. توی خود تهران. هنوزم ظاهرا کد پرسنلیش فعاله! یا علی! جدی میگی؟ پس ماجرای سکونت و ولادت و این چیزا که ما توی فرانسه و ایران درگیرش بودیم، این بوده که یارو کارمنده! آره. ضمنا حاج احمد گفت اگه تونستی یه چک کن ببین اونطرف چیکاره بوده؟ چطور؟ ینی ممکنه اون طرف مثلا نظامی بوده باشه؟ هیچی تو این شرایط محال نیست! یهو دیدی افسر اطلاعاتی اونجا از آب دراومد! باشه. ممنونم. چیزی دیگه هم هست که باید بدونم؟ یه چیز دیگم هست. اسم زن دوم آسید رضا چی بود؟ ساجده! چطور؟ ظاهرا اونم یه مدت تو سفارت انگلستان بوده. دروغ میگی! به قرآن! کار پاس و ویزای اغلب آخوندای مسئله دار که مثلا برای تبلیغ به انگلستان میخواستن برن اما در اصل برای ملاقات های مشکوک رفت و آمد میکردن و همچنین ورود آخوندای موسسه های ضد شیعی لندن که با یادوشم و یاسر الحبیب و مرجعیت و اینا کار میکردند، همین ساجده راست و ریس میکرده! عجب! حالا چی شد یهویی یاد ساجده افتادی؟ یادش نیفتادم. از قبل میدونستم که بچه های قم دارن روی اون کار میکنن اما نمیدوستم ظرف یه هفته اخیر که دستگیر شد و بعد از اون شبی که تو رفته بودی خونشون، اعتراف کرده. بچه ها هم صحت سنجی کردن و فهمیدن که آره. واقعیت داره. عالی شد. دم بچه های قم گرم. دیگه چی؟ دیگه سلامتیت. راستی برای حاجی دعا کن. فردا عمل داره. تست بی هوشی داده اما خیلی جالب نبوده. دارم از ترس سکته میکنم. نگرانشون بودم. نگران تر شدم. چشم. محتاجم به دعا. فقط لطفا بی خبرم نذار. چشم. فعلا. راستی بازم کاری داشتی بگو. این سفارش موکد حاجیه. چشم. ممنونم ازت. یاعلی» اول کاری که رحمان گفت انجام دادم. فورا دادم استعلام کنن که آیا راحله اون طرف، سِمَت نظامی و یا امنیتی داشته یا نه؟ جواب استعلامش چند ساعت طول کشید. اما منفی بود. خب وقتی منفی بشه، میره تو خط سیاسی و فرهنگی. که اینم از اولش خودم حدس زده بودم. خب ... این از این! حالا باید قدم به قدم جلو میرفتم و ادامه مسیر ... تصمیم گرفتم یه جورایی از جلسه عصر راحله کسب اطلاع کنم. به رحمان گفتم یه نفر از خانم های مورد اعتماد را بهم معرفی کنه. معرفی کرد. دعوتش کردم و حدودای ساعت یازده بود که اومد. با هم صحبت کردیم: «خب! تشکر میکنم از شما که با این همه دغدغه و کار، وقت گذاشتید. خواهش میکنم. امر بفرمایید! موضوع، جلسه امروز عصر هست. به این آدرس... (نگاهی به آدرس انداخت و گفت) آره ... اینجا را میشناسم. خیلیم شلوغ میشه. بسیار خوب. لطفا همه چیز را بررسی و آنالیز کنین. چشم. تمرکزم بیشتر رو چی باشه؟ محتوای سخنرانی سخنران اصلی! اطرافیانش... افراد و تیپ و حضور و همه چیزایی که مردم میبینن و نمیبینن! چشم. دیگه امری نیست؟ تشکر! بفرمایید.» ادامه دارد... #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour #هیات_عزاداری_حسینی_حزب_الله_اندیمشک 🌍 @kahfolvara

بسم الله الرحمن الرحیم ⛔️پسر نوح⛔️ ✍ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «فصل پنجم» قسمت: هفتاد تهران_ ستاد توی همون حین انجام ماموریت و حل معما و این چیزا بودم که از گوشی خانمم برام پیام اومد. نوشته بود: سلام. دوستت دارم. معذرت میخوام! چرا برام زنگ نمیزنی؟ من که خیلی تعجب کردم، برداشتم نوشتم: جان؟! من نبودم که روزی سه چهار بار زنگ زدم و همش گوشیو میدادی به بچه ها و خودت پشت خط نمیومدی؟! نوشت: حالا اشکال نداره. اگر بازم بزنی، برمیدارم. دیگه شک کرده بودم. براش نوشتم: یه چیزی بگم، به بچه هامون نمیگی؟ نوشت: نه بابایی! بگو! دیگه از خنده داشتم هلاک میشدم که نوشته بود «نه بابایی!» فکر کنم خودشم متوجه اشتباهش شده بود که فورا نوشت: باشه به کسی نمیگم! نوشتم: ببین پسرم! قربونت برم. من که مامانتو دوس دارم. بهتره یه کم بری رو مخ اون کار کنی. نه من. من که هماهنگم. اون گوشیو برنمیداره. نوشت: خب بابایی من که گوشی تو توی دستم نیست که بخوام مخ اونو بزنم. فقط گوشی مامان پیشمه. بازم خندم گرفت و نوشتم: الهی قربون دل صافت برم. اشکال نداره. من اینقدر زنگ میزنم که مامانت برداره و باهام حرف بزنه! نوشت: پس من و آبجیم خودمونو به خواب میزنیم که مجبور بشه جوابت بده! تو همین حالت خنده و عشق و حال با پسرم بودم که گزارش اون خانم اومد و خندم حروم شد. گزارش تلخ اما جالبی بود. در بخشی از اون گزارش اومده بود که: «... حدودا نیم ساعت زودتر رفتم اما جای خوب گیرم نیومد و مجبور شدم با فاصله بشینم. ظاهرا باید حداقل یکی دو ساعت قبل از شروع جلسه اونجا باشیم تا جای خوب گیرمون بیاد. ... نامبرده بسیار جذاب و با دقت های خاص به نحوه پوشش و صورت و... وارد مجلس شد. زبان بدن او کمتر از تیغ بیانش نبود و برای دقایقی احساس میکردم که نفس در سینه مخاطبان که جمعیت زیادی هم بودند حبس شده است! موضوع سخنرانیش درباره محور بودن امیرالمومنین علیه السلام برای حب و بغض بود. میگفت: محور حب و بغض ما، باید بر اساس ولایت علی باشد نه صلاحدید این و آن بر اساس خورده فرمایشات سیاسی و مصلحتی! میگفت: من اگر بخواهم علنا لعن میکنم و کسی هم نمیتواند جلوی عقاید کسی را بگیرد اما فکر میکنم اصلا قصه این حرفها نیست. بلکه عده ای قصد آبروریزی شیعه را دارند. دور نیست که روزی همین ها خم بشن و دست و پای عمری ها را ببوسند. امروز به آنها برادر میگویند. فردا لابد حق الارث برای آنها قائل میشوند و پس فردا هم ... میگفت: اگر خدا زاییده نشده، علی هم زاییده نشده. و اگر خدا زاییده شده، علی هم زاییده خلق خداست. اصلا بین خدا و علی، نسبت خالق و مخلوقی نیست. بلکه اصلا در نسبت هایی که به ما معرفی میکنند درنمی آید! سخنرانیش حدودا دو ساعت طول کشید و پس از آن شروع به خواندن کرد و نیم ساعت اشعار غلو آمیز میخواند و مردم را به تکرار دعوت میکرد. مثلا یکی از ابیاتش این بود: ماها که علی را خدا میدانیم کفرش به کنار، عجب خدایی داریم! ضمنا در اثناء سخنرانی، دو سه نفر غش کردند و موقع مداحی همین خانم، هم صدای جیغ عزا و هم صدای کِل کشیدن وجد و شادی، کل محل را برداشته بود! بخش هایی از این مجلس قرار بوده به صورت لایو پخش بشه که از مردم عذرخواهی کردند و قول دادند که از جلسات آینده بخش هایی از اون جلسات را به صورت لایو برای شهرستان ها و سایر نقاط دنیا پخش کنند. پذیرایی بیش از هف هشت نوع میوه و شیرینی بود. هیچ محدودیتی برای پذیرایی نبود و دو سه نوع دم نوش هم ابتدای محل جلسه گذاشته بودند. زمان و مکان جلسه بعد را اعلام نکردند و گفتند: اگر قسمتتون باشه و دعوت شده امام زمان باشید، خود به خود مطلع میشید!! سلام آخر جلسه، حدودا نیم ساعت طول کشید و حتی برای دقایقی به نام امام حسین که رسیدند، سینه زنی کردند و به سر و صورت کوبیدند. جمعا چیزی حدود 4 ساعت جلسه طول کشید. اغلب مخاطبان، جوان و خیلی مذهبی بودند. فرد مانتویی در جلسه ندیدم و حتی کودکان و دختر بچه ها هم از حجاب کامل برخوردار بودند...» خب فقط همین بخش از گزارش حاوی ده ها انحراف مسلّم و ظریف فرهنگی و اعتقادی و سیاسی و این چیزاست. چه برسه به بقیه گزارش. قراره از این جلسات، محبّ اهل بیت و ولایت تربیت بشه؟ قراره سرباز پا به رکاب انقلاب تربیت بشه؟ انقلاب پیش کش ... طبق کدوم حکم و فتوای مرجع و بزرگی (حتی مرجعیت خود خوانده) ولایت و توحید این مدلی درسته و مسلمون تربیت میشه؟! بگذریم ... دو تا کار مهم داشتم: یکی ته و توی موسسه الف را باید درمیاوردم. دوم هم این که باید تمام زور و مهارتمو خرج رصد راحله میکردم. چون در طی تحقیقاتی که ما داشتیم، خودش هیچ ارتباطی با خارج از مرزها برقرار نمیکرد. و این ینی دو احتمال: یا دیگه اینقدر ملّا شده که دیگه خط نگیره و ماموریت مادام العمر داره. و یا یه کار چاق کن داره که اون ارتباطات را برقرار میکنه. ادامه دارد... #دلنوشته_های_یک_طلبه

اطلاعیــه #فراخوان_مسابقه_رایحه_ظهور مسابقه فرهنگی باهدف ترویج فرهنگ مهدویت وانتظار ویژه #دهه_مهدویت زمان شرکت :از #۶_شعبان لغایت #۱۵_شعبان ویژه خواهران وبرادران #جوایز:به قید قرعه به #ده_نفر (خانم وآقا) جوایزارزنده ای اهدا میگردد لطفا #پاسخ_های خود را به این شماره #پیامک کنید 0935 377 9084 #منبع_مسابقه ⬅️ پی دی اف (Pdf) ارسالی #هیات_عزاداری_حسینی_حزب_الله_اندیمشک 🌍 @kahfolvara

📋منبع پی دی اف مسابقه رایحه ظهور #هیات_عزاداری_حسینی_حزب_الله_اندیمشک 🌍 @kahfolvara

بسم الله الرحمن الرحیم ⛔️پسر نوح⛔️ ✍ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی «فصل پنجم» قسمت: هفتاد و یکم تهران_ ستاد صبح زود یه تماس برای رحمان گرفتم و جویای حال حاج احمد شدم. رحمان میگفت: «روحیش که ماشالله عالیه. اما از نظر جسمی دیگه داره کم کم از پاهاش میزنه به کمر و پشت گردنش ... اما دلش ماشالله از حال و روز خوب و خوش من و تو خیلی بهتره. این ما هستیم که داریم دور و برش میسوزیم و نمیدونیم چه اتفاقی میفته. اصلا به هوش میاد یا نه؟!» دلم ریخت. دوس داشتم باهاش حرف بزنم اما نمیشد. سپردمش به خدا. گفتم: «خدایا اگه صلاح و مصلحتش هست و اذیت نمیشه و زندگی بهتری پیدا میکنه، برگرده اما اگه عیر از این باشه و صلاح ندونی، خدایا به حق امام زمان عاقبتش به خیر کن!» با این دعا یه کم خودمو آروم کردم و نشستم پشت سیستمم و با بسم الله شروع به کار کردم. خب قرار بود اول ته و توی فعالیت و شغل الف را پیدا کنم. با دو تا مرکز ارتباط گرفتم و خط و ربط دو جا را پیدا کردم. لطفا یه کم از فکر حاج احمد بیایید بیرون و به حرفام دقیق گوش بدید تا این نکته مهم رو بگم و بعدش بگم حاج احمد چی شد. دو تا جا آدرس داشتم: یکی آدرس یه جایی حوالی میدون گمرک و یکی دیگشم حوالی لشکرک. اصلا نیازی به رفتن و تحقیق میدانی نبود اما دلم خواس ببینم چطوریه و دقیقا چیکار میکنن؟ پاشدم آماده شدم و با پوشش مامور آب رفتم میدون گمرک! طبق آدرسی که داشتم، رفتم و دیدم که بعله! خودشه. یه دفتر تجارت توپ و درس درمون در زمینه چوب و الوار و ... کارگاه نبود. پس مشخص بود که کارش نجاری و این چیزا نیست. بلکه کارش بیزینس چوب هست و حتی یکی دو نفر از مداحان دیگه هم اونجا مشغول بودند. استعلام کردم و دیدم که مشکل خاص و ثبت شده ای و گزارش علیه اینجا وجود نداره و شماره ثبت و پروانه و مجوز و همه چیزش هم درسته. اما خبری از چیزی که من دنبالش بودم نبود. خب فاصله زیادی بین میدون گمرک و لشکرک هست. طول کشید تا رفتم اونجا. اما فورا تو راه پوششمو عوض کردم و با یه دست کت و شلوار شیک رفتم دفتر لشکرک. اگه بگم دفتر گمرکش مصداق شرق و سُنّت بود و دفتر لشکرکش مصداق غرب و مدرنیته باورتون نمیشه! تفاوت از زمین تا کهکشون بود. مونده بودم خودش با این همه تفاوت و تناقض چطوری زندگی میکنه بنده خدا؟! خب مدت حضور فیزیکی من در هر کدام از دو دفتر کار الف، بیشتر از سی چهل ثانیه نبود. اما چیزایی که میخواستم کاملا پیدا کردم و گرفتم. با تحقیقات بعدی که انجام شد، فهمیدم که راحله در همین دفتر دوم (لشکرک) مشغول بوده و حداقل دو سه سال کار میکرده! و بیشتر که تحقیق کردم فهمیدم که راحله به خاطر قدرت بالای روابط عمومی و تسلط به دو سه تا زبان زنده دنیا، یه جورایی همه کاره دفتر لشکرک شده بوده و اکثر بیزینس های خارجی این دفتر، مخصوصا ارتباط با اروپایی ها کار خود راحله بوده و در نتیجه پول و اعتبار خوبی هم تونسته بوده در طول اون مدت، به دفتر و حساب الف بیاره! اما ... خیلی باید بچه باشیم که بگیم خب الحمدلله! خدا به کسب و کار جوانان برکت بده! لابد دنبال رزق و روزی حلال بودن و ماشالله که حتی تونستن ارز آوری برای مملکت کنن و این حرفا ! نه خیر! این خبرا نیست! حالا تا اینجا داشته باشین تا یه چیزی درباره حاج احمد بگم و بعد برگردیم: حوالی ساعت دو و نیم عصر ... تو خیابون ... یه جایی پارک کرده بودم و تو ذهنم حساب کتاب میکردم که دوباره رحمان زنگ زد. اما اینبار تا گوشیو برداشتم، صدای حاجی به گوشم خورد. لابد براتون پیش اومده که بعضی وقتا کنترل چشم و احساس آدم دست خودش نیست. مثل اون لحظه من که تا صدای «سلام علیکم» حاج احمد شنیدم، یاد مرحوم پدرم افتادم و به جای «علیکم السلام حاج آقای عزیز» فقط اشک ریختم. ینی اشک ریختما ... حاجی هم متوجه حالم شد و منتظر جواب من نشد ... یواش یواش حرف میزد ... مثل روضه هایی که آروم آروم میخونن و تو زار میزنی: «خوبی؟ ... خوشی؟ ... چه خبر؟ ... چی شدی یهو؟ ... نبینم گرفته باشی پسر! ... ای بابا ... هی ... منم بد نیستم ... نه ... مثل اینکه دلت یه جوریه ... فقط زنگ زدم حال و احوال کنیم ... و یه چیز دیگه ... حواست به خودت خیلی باشه ... هر کی اومده پیشم و رفته، بهم گفته که این آقا ممد ما خیلی حسود و عنود دور و برش ریخته ... حواست باشه ها ... بچه شهرستانی ... خلاصه خیلی حواست جمع کن ... به چشماتم اعتماد نکن ... تو ماشالله رو به پیشرفتی ...» منی که میدونستم حاجی تا یه ربع دیگه میره اطاق عمل و الان هم قاچاقی داره با من تلفنی حرف میزنه و لابد دلش خیلی پیشم بوده که آخرین کسی که میخواسته صداش بشنوه، من هستم، دلم بیشتر میسوخت ... و همچنان گریه ... «خلاصه ... اینقدر پیشرفت کن و کارات به خدا بسپار که نتونن دیگه بهت طمع کنن و آزارت بدن ... باشه پسر؟ ... راستی ... سلام منو به خانمت برسون و بگو راهیه که باید بیایی ... بگو زینب کارو

انم باش و پاشو بیا تهران ... اگه ثوابی هم دارم، همش مال تو اما تنهام نذار ... یه چیز دیگه ... از حالا به بعد، رحمان مشغول الذمه دنیا و آخرتش کردم که همه جوره پشتت باشه و کمک بده ... یه رفیق فابریک داری شیراز ... اسمش عمار بود؟ حالا فکر کن رحمان، عمار تهرانت باشه! حتی سپردم اگه خواس مسئولیتی هم بگیره، اگه تو صلاح دونستی و تو اولویت تو نبود، بگیره وگرنه که هیچ ... حواست بهش باشه ... خب تو نمیخوای چیزی بگی؟» چشمامو پاک کردم و یه کم صدامو صاف کردم و به زور گفتم: «خاکم حاجی! خاک!» گفت: «خاک پای ابوتراب ان شاءالله! حلالم کن. یاعلی!» دیگه حتی نتونستم بگم : «این چه حرفیه و شما ما را حلال کن!» نتونستم بگم و قطع شد ... ادامه دارد... #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour #هیات_عزاداری_حسینی_حزب_الله_اندیمشک 🌍 @kahfolvara