✳️از جمله دلیل هایی که برای مخالفانِ علم دینی می توان مطرح نمود معرفت زا نبودن گزاره های دینی است . این دلیل به راحتی قابل ابطال است که در مطالب بعدی ابطال آن بیان می شود و اما دلیل : مقدمه اول : هر گزاره از زوایای متفاوتی قابل بررسی و در نتیجه قابل تفکیک از سایر گزاره ها است . یکی از زوایای نظر به گزاره ها ، تقسیم آن به شناختاری و غیر شناختاری یا معرفت بخش و غیر معرفت بخش است . گزاره معرفت بخش آن است که حاکی از واقعیت عینی و محسوسی باشد ؛ در مقابل آن ، گزاره غیر معرفت بخش قرار دارد که در ورای آن چنین واقعیتی ننهفته ؛ بلکه صرفاً از احساسات درونی و روانی انسان ها حاکی است . گزارۀ « چین بیش از یک میلیارد نفر جمعیت دارد » یا « اهواز تابستان گرمی دارد » از واقع گزارش می دهند و معرفت بخش تلّقی می شوند . گزاره های معرفت بخش قابلیّت صدق و کذب بر اساس انطباق و عدم انطباق با واقع را دارند ؛ امّا دربارۀ نوع غیر معرفت بخش گزاره ها چنین سوالی بی معنا است ؛ زیرا آنها واقعیت و مرجعی خارج از احساسات درونی آدمی ندارند . معرفت بخشی به معنای قابلیّت اثبات عقلانی نیست و دیگر اینکه هر گونه قضیۀ اخباری به صرف اینکه کسان آن لسان اخباری باشد معرفت بخش تلّقی نمی شود ؛ به عبارت دیگر ، در ذات و ماهیّت قضایای اخباری ، معرفت بخشی ننهفته است ؛ چنان که مطالب یک شعر یا رمان یا داستان های خیالی و اسطوره پردازی ها همه لسان اخباری دارند ؛ در حالی که معرفت بخش نیستند . مقصود از واقع نمایی یا معرفت بخشی ، قابلیّت صدق و کذب است نه صدق بالفعل کلام . پرسش از معرفت بخشی گزاره ها بحث در انطباق با واقع داشتن و نداشتن نیست . گزاره واقع نما ، گزاره ای نیست که با واقع انطباق داشته باشد و گزاره غیر واقع نما گزاره غیر منطبق با واقع نیست . معرفت بخشی در مرتبۀ مقدم بر صدق و کذب قرار دارد . قبل از اینکه صدق یا کذب گزاره ای را اثبات کنیم ، باید معرفت بخشی آن را پذیرفته باشیم . اگر معرفت بخشی انکار شد ، نوبت به سوال از صدق و کذب آ« نمی رسد . منظور از معرفت بخشی ، این است که آیا صرف نظر از شرایط ادراکی و روانی گوینده ، این گزاره به واقعیتی ورای خود ناظر هست یا خیر . ایا اساسا واقعیتی خارجی ورای شرایط روانی و ادراکی گوینده وجود دارد یا خیر ؟ معرفت بخشی گزاره در مقام ثبوت ، به گوینده و قصد وی ارتباطی ندارد . گزاره ، یا مصداق خارجی دارد یا ندارد ؛ اما در مقام اثبات می توان از طریق کشف ارادۀ گوینده و مبنای اولیّه سخن گفتن وی به معرفت بخشی گزاره هم پی برد . و وجود هر نوع قابلیّت صدق و کذبی نمی تواند گزاره را معرفت بخش سازد ؛ بلکه صدق و کذب ناظر به واقعیات خارجی مقصود است . و واقعیت نهفته در ورای گزاره معرفت بخش ، واقعیت نفسانی ، معنوی و درونی انسان نیست بلکه منظور واقعیت خارجی است. ( زبان دین و قرآن ؛ 126 ؛ ابوالفضل ساجدی )

مقدمۀ دوم : گزاره های دینی غیر معرفت بخش هستند و گزاره های دینی در واقع غیر واقع نما ، بدون پشتوانۀ واقعی و غیر قابل صدق و کذب می دانند و به عبارتی آنها را از مصادیق دعاوی صدق نمی شمارند ؛ بنابراین گزاره « خدا وجود دارد » ؛ « قرآن کتاب خداست » « آدمیان در جهان دیگری زنده می شوند و عذاب یا پاداش الهی دریافت می کنند » و ... از هیچ گونه واقعیت خارجی حاکی نیست اند . نتیجه : اگر گزاره های دینی معرفت بخش نباشند در اینصورت قلمرو دین و علم تداخل ندارد و با تداخل نداشتن قلمرو دین و علم ، جایی برای علمِ دینی نمی ماند . دیدگاهایی که منکر معرفت زایی گزاره های دینی هستند ، از آنجایی که بحث علم ، بحث معرفت است ، هیچ نسبتی بین علم و دین در مقام ذات خویش وجود نخواهد داشت ؛ و اگر سخن از نسبت آنها به میان می آمد ، تنها به معنای تعامل فرهنگی دو نهاد مختلف در جامعه ( نهاد علم و نهاد دین ) بود که غالبا نوع نگاه رایج به دین در مکاتب مختلف غربی و حتّی در حوزۀ فلسفۀ دین چنین نگاهی است و چون این مبنا برای برخی افراد منقح نشده است ، ناخود آگاه علم دینی را در همین ادبیات مطرح می کنند یعنی به عنوان یک تأثیر گذاری فرهنگی برعلم و نه به عنوان دو سلسله گزاره های معرفتی . ( برای مثال دیدگاه دکتر سعید زیبا کلام در باب علم دینی چنین دیدگاهی است ) #علم_دینی

« از حضرت رسول صلی الله علیه و آله نقل شده که فرمودند: إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى نَصَبَ فٖی السَّمَاءِ السَّابِعَةِ مَلَكاً يُقَالُ لَهُ الدَّاعِي فَإِذَا دَخَلَ‏ شَهْرُ‌رَجَبٍ‏ يُنَادِي‏ ذَلِكَ الْمَلَكُ كُلَّ لَيْلَةٍ مِنْهُ إِلَى الصَّبَاحِ طُوبَى لِلذَّاكِرِينَ طُوبَى لِلطَّائِعِينَ وَ يَقُولُ اللَّهُ تَعَالَى أَنَا جَلِيسُ مَنْ جَالَسَنِي وَ مُطِيعُ مَنْ أَطَاعَنِي وَ غَافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرَنِي الشَّهْرُ شَهْرِي وَ الْعَبْدُ عَبْدِي وَ الرَّحْمَةُ رَحْمَتِي فَمَنْ دَعَانِي فٖی هَذَا الشَّهْرِ أَجَبْتُهُ وَ مَنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ وَ مَنِ اسْتَهْدَانِي هَدَيْتُهُ جَعَلْتُ هَذَا الشَّهْرَ حَبْلًا بَيْنِي وَ بَيْنَ عِبَادِي وَ فَمَنِ اعْتَصَمَ بِهِ وَصَلَ إِلَي» خداوند در آسمان هفتم، ملکی را منصوب کرده که به او «داعی» می گویند. هرگاه ماه رجب فرا می رسد، آن ملک هر شب تا صبح چنین ندا می دهد: خوشا به حال ذاکران! خوشا به حال اهل طاعت! همانا خداوند متعال می فرماید: «من همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، و مطیع کسی هستم که از من اطاعت نماید، و آمرزنده کسی هستم که از من آمرزش بطلبد. این ماه، ماه من است و بنده، بنده من و رحمت، رحمت من است؛ پس هر کس در این ماه، من را بخواند، او را اجابت می کنم و هر کس از من درخواستی داشته باشد، به او عطا می کنم و هر کس از من هدایت بخواهد، او را هدایت می نمایم. من این ماه را ریسمانی میان خود و بندگانم قرار دادم که هر کس به این ریسمان چنگ بزند، به من وصل شده است سند حدیث: بحارالأنوار، ج 95، 376

رهبرمعظم انقلاب حفظه الله #مکتب_سلیمانی که همان مکتب اسلام است، مکتب قرآن است و او به این مکتب پایبند بود و به آن عمل میکرد. شد شاخص، شد محور، شد مرکز. ۱۴۰۳/۱۰/۱۲

#مکتب_سلیمانی...

#اصول_کافی #حدیث_خوانی اصول کافی ؛ کتاب الایمان و الکفر ، باب کبر ، باب عجب جلسه هفتاد و ششم

#نفس_شفا جمع بندی فصل قوه لامسه جلسه هشتاد و سوم

#کلام_جدید #علم_دینی دلیل مخالفان نظریه علم دینی جلسه هجدهم

شهادت امام هادی علیه السلام تسلیت باد. السَّلامُ عَلَيْكُمْ يَا أَهْلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعَ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفَ الْمَلائِكَةِ وَ مَهْبِطَ الْوَحْيِ وَ مَعْدِنَ الرَّحْمَةِ وَ خُزَّانَ الْعِلْمِ وَ مُنْتَهَى الْحِلْمِ وَ أُصُولَ الْكَرَمِ وَ قَادَةَ الْأُمَمِ وَ أَوْلِيَاءَ النِّعَمِ وَ عَنَاصِرَ الْأَبْرَارِ وَ دَعَائِمَ الْأَخْيَارِ وَ سَاسَةَ الْعِبَادِ وَ أَرْكَانَ الْبِلادِ وَ أَبْوَابَ الْإِيمَانِ وَ أُمَنَاءَ الرَّحْمَنِ وَ سُلالَةَ النَّبِيِّينَ وَ صَفْوَةَ الْمُرْسَلِينَ وَ عِتْرَةَ خِيَرَةِ رَبِّ الْعَالَمِينَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ https://eitaa.com/joinchat/2673606670Ca1a62c4f26