📹 شب‌هایی که خوابم نمی‌برد 🔸شهید دکتر حسین امیرعبداللهیان از دهه هفتاد کار خود را در دستگاه سیاست خارجی آغاز کرد. او در دهه هشتاد و در جریان حمله امریکایی‌ها به عراق؛ معاون اداره سیاسی اول خلیج فارس در وزارت امور خارجه بود. امیرعبداللهیان خاطرات خود از آن دوران را در گنجینه تاریخ شفاهی مرکز اسناد انقلاب اسلامی به ثبت و ضبط رسانده است. مرکز اسناد انقلاب اسلامی @Kayhan_online

⚫️ پیکر شهید موسوی فردا در شهرری تشییع می‌شود 🔸مراسم تشییع پیکر سردار شهید سیدمهدی موسوی با حضور سرلشکر حسین سلامی فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از مسجد مقابل امام حسن مجتبی(ع) شهرری واقع در فلکه سوم دولت‌آباد برگزار می‌شود. 🔸این برنامه از ساعت ۸ فردا آغاز و پیکر مطهر شهید به سمت حرم نورانی حضرت عبدالعظیم حسینی(ع) تشییع می‌شود. @Kayhan_online

✋ به شکوفه‌ها به باران برسان سلام ما را... @Kayhan_online

📷 قابی ماندگار ... 🎬 گاه گذر (time lapse) تشییع شهیدان خدمت در شهر مقدس قم 🖊تصاویری فراموش نشدنی از حماسه ی مردم قم در بدرقه ی شهید آیت الله سید ابراهیم رئیسی @Kayhan_online

📹 آغاز مراسم تشییع شهید آیت الله رئیسی در حرم مطهر رضوی @Kayhan_online

از تبریز تا مشهد 📹مردم عزیز ایران رئیسی عزیز را برای آخرین بار به آغوش کشیدند @kayhan_online

🔰 سیاست در آغوش صداقت 🔸یکم. متروی تهران، سرشار از انسان‌های محزونی‌ست که «پیراهن تیره» بر تن کرده‌اند. ظواهر نشان می‌دهند که با یک لایه‌ی اجتماعی خاص روبرو نیستیم؛ بلکه تعلق‌خاطر به رئیسی عزیز، «عمومیت چشمگیر» داشته. حال روحی مردم، حس «اندوه عمیق» را القا می‌کند. و مگر جز این است که یک «عزیز»، از دست رفته؟! 🔸دوم. کسی در قطار، با صدای بلند برای رئیسی عزیز، دعا می‌کند و می‌گوید شادی روحش، الفاتحه مع الصلوت. مردم با طنین بلند و اندوهگین، صلوات می‌فرستند. در ایستگاه دروازه شمیران، اکثریت پیاده می‌شوند؛ این یعنی بسیاری به قصد «خیابان انقلاب» آمده‌اند. این اکثریت دلشکسته، «انقلاب» را اراده کرده‌اند. 🔸سوم. جوشش موج جمعیت سوگوار، پایان ندارد؛ یک رودخانه‌ی مردمی به جریان افتاده که شگفت‌انگیز است. هرچه می‌آیند و می‌روند، تمام نمی‌شوند. در خیابان نمی‌توان قدم از قدم برداشت. «انسداد خیابان»، حاکی از «انفتاح انقلاب» است؛ انقلاب نمرده است، چون تعلق به انقلاب در دل و جان مردم، همچنان حیات دارد. 🔸چهارم. از «ناسپاسی‌»هایی که در حق رئیسی عزیز، روا داشتند، این بود که می‌گفتند برآمده از انتخاباتی است که انتخابات نبود. اما دریای بی‌کرانه‌ی مردمی که امروز در تهران به مراسم تشییع آمدند، یک «انتخابات تمام‌عیار» بود؛ در این دریا، دل‌های آنان که به وسوسه‌ی خواص جلال، آلوده شده بود، طهارت یافت. 🔸پنجم. هرگز یک‌ هیجان کور و حرارت ناگهانی نمی‌تواند انبوه مردم را برانگیزاند که این‌چنین به میدان اظهار تعلق و وفاداری نسبت به یک «سیاست‌مدار» پا بگذارند؛ آن هم در شرایط دشوار اقتصادی و روایتی. ازاین‌رو، ما با جامعه‌ای روبرو هستیم که امروز، «عمق هویتی» و «شاکله‌ی خویشتن‌»ش را آشکار کرد. 🔸ششم. «رئیسی» نشان داد که «رجائی» در دهه‌ی شصت، جا نمانده است. «مردم» نیز امروز نشان دادند که «آرمان‌گرایی انقلابی» در قاب دهه‌ی شصت، از جامعه زدوده نشده.‌ شهیدان و شاهدان دهه‌ی شصت، همچنان استمرار دارند و‌ «ایدئولوژی انقلابی»، دچار زوال اجتماعی نشده است. فرضیه‌ی دگراندیشان، دوباره ابطال شد. 🔸هفتم. امروز مردمی را دیدم که برای یک سیاست‌مدار، «اشک» می‌ریختند.‌ چه نسبتی‌ست میان اشک و سیاست؟ در سیاست‌ورزی رئیسی، چه اتفاقی رخ داد که پای اشک را به سیاست گشود؟ این شیفتگی و دلبستگی به یک رئیس‌جمهور، چگونه پدید آمده؟! مگر سهراب سپهری نگفت «من قطاری دیدم که سیاست می‌برد و چه خالی می‌رفت»؟! 🔸هشتم. رئیسی عزیز توانست در کارنامه‌ی سه ساله‌ی خویش، یک تجربه‌ی عینی و واقعی از «دولت انقلابی» در کام مردم بیافریند. شیرین‌ترین قطعات این تجربه‌ی کوتاه، «تکاپوی متراکم» و «حیات مردمی» و «اخلاص مؤمنانه» بود. حضور شورانگیز و‌ انبوه امروز مردم، پاسخ قدرشناسانه‌ی آنها به این سه فضیلت سیاسی بود. مهدی جمشیدی @Kayhan_online

🔰 سیاست در آغوش صداقت 🔸یکم. متروی تهران، سرشار از انسان‌های محزونی‌ست که «پیراهن تیره» بر تن کرده‌اند. ظواهر نشان می‌دهند که با یک لایه‌ی اجتماعی خاص روبرو نیستیم؛ بلکه تعلق‌خاطر به رئیسی عزیز، «عمومیت چشمگیر» داشته. حال روحی مردم، حس «اندوه عمیق» را القا می‌کند. و مگر جز این است که یک «عزیز»، از دست رفته؟! 🔸دوم. کسی در قطار، با صدای بلند برای رئیسی عزیز، دعا می‌کند و می‌گوید شادی روحش، الفاتحه مع الصلوت. مردم با طنین بلند و اندوهگین، صلوات می‌فرستند. در ایستگاه دروازه شمیران، اکثریت پیاده می‌شوند؛ این یعنی بسیاری به قصد «خیابان انقلاب» آمده‌اند. این اکثریت دلشکسته، «انقلاب» را اراده کرده‌اند. 🔸سوم. جوشش موج جمعیت سوگوار، پایان ندارد؛ یک رودخانه‌ی مردمی به جریان افتاده که شگفت‌انگیز است. هرچه می‌آیند و می‌روند، تمام نمی‌شوند. در خیابان نمی‌توان قدم از قدم برداشت. «انسداد خیابان»، حاکی از «انفتاح انقلاب» است؛ انقلاب نمرده است، چون تعلق به انقلاب در دل و جان مردم، همچنان حیات دارد. 🔸چهارم. از «ناسپاسی‌»هایی که در حق رئیسی عزیز، روا داشتند، این بود که می‌گفتند برآمده از انتخاباتی است که انتخابات نبود. اما دریای بی‌کرانه‌ی مردمی که امروز در تهران به مراسم تشییع آمدند، یک «انتخابات تمام‌عیار» بود؛ در این دریا، دل‌های آنان که به وسوسه‌ی خواص جلال، آلوده شده بود، طهارت یافت. 🔸پنجم. هرگز یک‌ هیجان کور و حرارت ناگهانی نمی‌تواند انبوه مردم را برانگیزاند که این‌چنین به میدان اظهار تعلق و وفاداری نسبت به یک «سیاست‌مدار» پا بگذارند؛ آن هم در شرایط دشوار اقتصادی و روایتی. ازاین‌رو، ما با جامعه‌ای روبرو هستیم که امروز، «عمق هویتی» و «شاکله‌ی خویشتن‌»ش را آشکار کرد. 🔸ششم. «رئیسی» نشان داد که «رجائی» در دهه‌ی شصت، جا نمانده است. «مردم» نیز امروز نشان دادند که «آرمان‌گرایی انقلابی» در قاب دهه‌ی شصت، از جامعه زدوده نشده.‌ شهیدان و شاهدان دهه‌ی شصت، همچنان استمرار دارند و‌ «ایدئولوژی انقلابی»، دچار زوال اجتماعی نشده است. فرضیه‌ی دگراندیشان، دوباره ابطال شد. 🔸هفتم. امروز مردمی را دیدم که برای یک سیاست‌مدار، «اشک» می‌ریختند.‌ چه نسبتی‌ست میان اشک و سیاست؟ در سیاست‌ورزی رئیسی، چه اتفاقی رخ داد که پای اشک را به سیاست گشود؟ این شیفتگی و دلبستگی به یک رئیس‌جمهور، چگونه پدید آمده؟! مگر سهراب سپهری نگفت «من قطاری دیدم که سیاست می‌برد و چه خالی می‌رفت»؟! 🔸هشتم. رئیسی عزیز توانست در کارنامه‌ی سه ساله‌ی خویش، یک تجربه‌ی عینی و واقعی از «دولت انقلابی» در کام مردم بیافریند. شیرین‌ترین قطعات این تجربه‌ی کوتاه، «تکاپوی متراکم» و «حیات مردمی» و «اخلاص مؤمنانه» بود. حضور شورانگیز و‌ انبوه امروز مردم، پاسخ قدرشناسانه‌ی آنها به این سه فضیلت سیاسی بود. مهدی جمشیدی @Kayhan_online