- - روي عن الرضا -علیه السلام- لو کانت فاطمة -علیها السلام- رجلاََ، کان أحقّ منّي بالامامة مروی‌ست از امام رضا -علیه‌ السلام- اگر [خواهرم] فاطمه -علیها السلام- مرد بود از من سزاوارتر بود به امامت! 📚 اسرار فاطمیه، تنکابنی، ص۲۳ @ketabkhaneh_fazael

- - رواه الصّدوق عن الرضا -علیه‌السلام- انّه قال: من زار فاطمة -علیها السلام- بقم فكانّما زار الحسين -عليه السلام- بكربلا أو فقد زار الحسين -عليه‌السلام- مروی‌ست از امام رضا -علیه‌السلام- هر کس که [خواهرم] حضرت فاطمه -عليها السلام- را در قم زیارت کند، به مانند کسی است که امام حسین -علیه‌السلام- را در کربلا زیارت کرده باشد. 📚 اسرار فاطمیه، تنکابنی، ص۲۳ @ketabkhaneh_fazael

- - #لذت‌بخش‌ترین‌زندگى را کسی دارد كه، به آن‌چه خدا قسمتش كرده •خشنود باشد! ●مولاناأمیرالمؤمنین‌علي‌علیه‌السلام - غرر‌الحكم،حدیث۳۳۹۷ @ketabkhaneh_fazael

- - و در آخرین لحظات عمر شریفش در قتلگاه فرمود: •رضاً بقضائك و تسلیماً لأمرك و لا معبود سواك یا غیاث المستغیثین! •خشنود به قضای تو و تسلیم به أمر و فرمانت هستم و معبودی غیر تو نیست، ای فریادرس فریاد‌جویان! - مقتل الحسین عليه‌السلام، مقرّم، ص ۳٦٧ @ketabkhaneh_fazael

- - شیخ عارف ما -سلّمه‌الله- می‌فرمود که مـن در احـادیث دیـدم کـه لفـظ •محب را سه یا چهار مرتبه فرموده‌اند. مـحـبّ مـحـبّ مـحـبّ محبّ محبّنا في الجنّة! دوستانِ دوستانِ دوستانِ دوستــانِ ما در بهشت‌اند! 📚 الهمّ‌والغمّ‌في‌شهر‌المحرّم، کرمانی، ص۱۲۸ @ketabkhaneh_fazael

- بِــطـلــب جــان عـــلـــی اکــبـــرِ لــیــلا مُـــردم شب‌‌جمعه‌ست حـسـیـن، باز حرم کم دارم

-

- - و از جمله کسانی که حـاضر شد به نزد امـام حـسیـن -علیه‌السلام- در صحرای کربـلا مـسـعود بـن سـعید بـن عـبـدالله کوفـی بود، که هنگام شهادت شـهزاده علـي اکبـر -علیه‌السلام- بـه بـالای سـر سیـدالشـهداء رسیـد، چـنیـن مـی‌گوید: رأيت مولاي الحسين عليه‌السلام مكبوباً علي جسد إبنه الرشيد، إنتهبته فسلّمت عليه و وقفت بين يديه و كنت اعـزّيه و هو يقول افّ علي الدنيا و أهلها يا علي، علي الدنيا بعدك العفا يا علي، أنا أبوك الحسين، لقد أزمنت لقتلك و صرعك يا علي، كيف كيف أخبر عمّاتك و أخواتك بصرعـك، قتل الله قومـاً صرعوك، والله يا علـي، لقد ذاب لحـم عظـمي بصـرعك و ذهـب النّـور مـن بصـري! ثـمّ قـال: يـا مسعود صاحبني لأن أخرج ولدي و قوّة بصـري و عضـدي مـن بين الـدّمـاء، قـال: فصـاحبـه، فرأيـت مـولاي يـقول: ليتنـي كنـت عمـياً يا بنـيّ! فألحقناه بالشهداء مولایم حسـین -علیه‌السلام- را دیدم که خودش را بر پیکـر پسـر رشیدش علـی‌اکـبـر -علیه‌السلام- انداخته بود، حضرت را از حضورم خبر دادم، سلام نمودم و مقـابـل حضـرتش ایستـادم و ایشان را آرام می‌کردم، در حالی‌که می‌فرمود: ای علـی اف بـر این دنیـا و اهلش بعد از تو، خاک بر سر این دنیا بعد از تو ای علـی، مـن هستم پدرت‌حسین -علیه‌السلام- که‌به‌خاطر افـتادن و کشتـه شـدن تـو زمـین گـیر شدم، چگونه به عمّـه‌ها و خواهرانت خبر افتادنت را بدهم، خداوند بکشد قومی را که تو را کشتند، والله قسـم ای علی گوشت استخوانم ذوب شد و نور از چشمانم برفت! بعد فرمود: ای مسعود، مرا کمک کن تا فرزنـدم و نـور چشـم و بازوی خـود را از بیــن خون‌ها خارج کنم، إبن سـعید گفت: من حضرت را کمک کردم، ولی دیدم که مدام می‌فرماید: ای کاش من کور بودم پسرم، پس با حضرت، پسرش علی‌اکبر -علیه‌السلام- را به شهداء ملحق کردیم. 📚 جواهر المقاتل، مجهول‌المؤلف، ص٣٨٩ @ketabkhaneh_fazael

- بـخـوان دعــای فــرج را، دعــا اثـر دارد

-

- - حضـرت مـولانا الأعـظم أمیـرالمـؤمنین -علیـه السلام- از دروازه کـوفه بیـرون آمدند، حارث‌هـمدانی چنین می‌گوید، حضرت را دیدم فرمود: ای حـارث، کیف احوالک؟ عرض کردم که پـیر و شکسـته شده‌ام، می‌ترسم که‌بمیرم و از مشاهده جـمـال بـی‌مثالـت درمـانم! فرمودند: یا حـار همدان من یمت یرنی من مـؤمن أو منـافق قـبلاً، بعد دیـدم شخصـی با جـمال خوش سیمائی آمد و سلام‌کرد، آن‌حضرت جواب او فرمود و سـؤال چنـدی کـرد و بـه زبـان غیـر معـروف و جـواب از آن‌حضـرت شنیـد و رفت. عرض کـردم که فـدایت شـوم کـه بـود؟ فـرمـود: نشنـاختـی؟ عرض کردم خیر، فرمود: خضر نبی بود ۱۱۰ سـؤال از مـن کرد و جواب خـود را شنید. عرض کردم یک‌سوال و جواب او را بفرما. فرمود: سؤال کرد از عمر دنیا چه قـدر گذشته است؟ گفتم: مگـر کـه می‌دانی چه قدر از آن باقی‌ست، که از گذشـته‌ی آن مـی‌پرسی! گفـت: خیـر. گفتم: چهار صد هزار کرّ گذشته که هر کرّی، چهار صد هزار فرّ است، و در هر فرّی چهار صد هزار ذر است، و هر ذری چـهار صـد هـزار آدم اسـت و چهار صـد هزار خـاتم و من با هر کـرّی و پیش از آن بـوده‌ام و با هـر فـرّی و پیـش از آن بوده ام و با هر ذری و قبل آن بوده‌ام و با هر آدم و خاتمی و پیش از آن بوده‌ام. صَـدَقَ ولـي‌ُّ الله! بـعـد از آن فـرمـودند: منم مذکور در سابقِ‌زمان، یعنی در اوّل این عالم ظهور ذکر ولایت مـرا انبیـاء با امتّان خود می‌کردند و عهد ولایت مرا به أمر الهی از آن‌هـا می‌خواستند و تشفّع مـی‌جسـتند به مـن در درگاه أحدیّت به جهت حصول مطالب خود و به‌واسـطۀ توسّـل به اسامـی مـن و اهل‌بیتِ من مطالب‌ِایشان برآورده می‌شد. 📚أنهار جاریه، باب سوّم، شرح خطبه، میرزا ابوالقاسم راز شیرازی، ص۸۱ @ketabkhaneh_fazael

- با مـرگ تــو را اگـر توان دیـد، کـی مـی‌رسـد ایـن تـولّـد مـا