از روایات متعدد امامان معصوم علیهم‌السلام اهمیت احیای عزای سیدالشهدا علیه‌السلام را به‌خوبی می‌توان دریافت. احیای عزای امام حسین(ع)، در واقع احیای قرآن، اسلام و انسانیت است.

هیچ جای تعجب نیست که با نزدیک شدن به ایام عزاداری خامس آل عبا، بوق‌های تبلیغاتی دشمنان عربدۀ واحسرتا سرمی‌دهند! چراکه بزرگ آنان، ابلیس خبیث نیز در این ایام از حرص و حسادت بر سر می‌کوبد.

حج تعطیل بردار نیست؛ اما شروط وجوب آن که استطاعت مالی و جسمی و همچنین امنیت است، افراد بسیاری را مستثنا می‌کند.

اما در کتاب شریف کامل الزیارات می‌خوانیم که هرچه خوف، ترس و مشقت‌ها در راه زیارت امام حسین(ع) بیشتر باشد، ارزش و پاداش آن نیز بیشتر است.

مذاق شارع در امر عزاداری و زیارت اباعبدالله تحیّر برانگیز است؛ چراکه تأکید بر این امر مستحب گاهی از تأکید بر برخی از واجبات چون حج خانۀ خدا نیز پیشی گرفته است.

آری حسین جنس غمش فرق می‌کند...

نام سیدالشهدا و زیارت و احیای عزای آن حضرت گویا تبصره‌ای است به فقه، آنجا که خوردن خاک حرام است، مگر تربت حسین (ع) برای شفا؛ نماز مسافر شکسته است، مگر در مکه، مدینه، مسجد کوفه و حریم حرم حضرت حسین(ع)؛ پوشیدن لباس مشکی کراهت دارد، مگر رخت عزای اباعبدالله (ع).

در عصر سلاطین جور و با وجود خطرهای فراوان و محتمل، یا حتی خطر حتمی جانی و مالی باز این امر در بین شیعیان تعطیل نشد، و زیارت و ذکر نام و یاد حسین و اصحاب فداکارش هرگز ترک نگشت

همۀ علما و فقهای شیعه احیای ذکر اباعبدالله الحسین را مقدمۀ احیای اسلام، قرآن، احکام و معارف اسلامی می‌دانند و حقیقتاً نیز عزاداری تاسوعا و عاشورا تضمین کنندۀ بقای اسلام است.

تأکید فراوان اهل‌بیت و بزرگان دین، عزاداری و زیارت سیدالشهدا را در اذهان شیعیان به امری حیاتی و ابدی تبدیل کرده است. گزاره‌ها و شواهد تاریخی بسیاری، بر این مطلب گواه‌اند

درک اینکه عزاداری برای سرور و سالار شهیدان، رمز بقای اسلام ناب محمدی و علت موجده و مبقیۀ نظام جمهوری اسلامی است، به بیان استدلال نیاز ندارد؛ چون که «آفتاب آمد دلیل آفتاب»...

همچنین عقلای دیگر ادیان و مکاتب، هرچند به فهم صحیحی از مذهب مترقی شیعه نرسیده اند، اما گرامیداشت نام حسین را برای بقای فرهنگ ایثار، شجاعت، شهامت و انسانیت بسیار ضروری می‌دانند