« شادی های مرگ آور »
این جهان پر از آدم نما هایی ست که
دلیل درد ها و خون ها و اشک ها شدند
کسانی که اگر هزار بار هم قصاص شوند هرگز ذره ای از غم هایی که به وجود آوردند کم نمیشود
افرادی که منشا قدرت ها و منسب ها را غصب کرده اند و حتی با مرگشان هم این جهنمی که ساخته اند درست نمیشود
یکی از این آدم های منفور عمر بود
که اگر هزار بار هم به بدترین روش ها کشته شود باز هم تقاص خون ها و اشک های مردم را نمیتواند پس دهد
پس اگر هر سال برای مرگ چنین انسان غیر انسانی شادمان باشیم اصلا غیرمنصفانه نیست
اما یک چیزی وجود دارد که باعث میشود این مسئله به این سادگی ها ختم به خیر نشود
چندین سوالی که بی جواب مانده اند
اگر ابراز خوشحالی ما جان بیگناهی را بگیرد چه؟
اگر خوشحالی ما باعث و بانی از بین رفتن وحدت ها و دوستی ها و برادری ها شود چه؟
آیا خوشحالی ما واقعا از خلوص نیت و عشق به اهل بیت نشات می گیرد یا آن پشت پشت ها کینه و دشمنی و تعصب علیه اهل سنت رویت میشود؟
آیا براعت ورزیدن به همین خواندن و رقصیدن و قرمز پوشیدن هاست؟
یا براعت مفهومی فراتر و عمیق تر از این هاست؟
اگر اینگونه رفتار ها و جشن ها ما را بد تر شبیه عمر کند چه؟
هرکس اختیار خودش را دارد یا به واسطه تصمیمی که می گیرد میتواند بر روی تصویر کل جامعه ی شیعی خدشه وارد کند؟
چند نفر از این هایی که در چنین جشن هایی شرکت میکنند واقعا نسبت به عمر تنفر دارند ؟
آیا شناخت جزئی از چنین شخصیت منفوری باعث پایکوبی در روز مرگش می شود ؟
چرا به جای چنین جشن ها و رفتار های سبک سرانه و گول زدن خودمان با تبیین و ترویج آگاهی نسبت به شخصیت منفور عمر جلو نرویم؟
✍
#مدوسا
@KHATDOOST
