در خانواده ادب محترم تر از محبت است؛

«خوشبختی چیست؟» #پادکست

+

قلب انسان دلایل خودش را دارد که عقل انسان از آن بی‌ خبر است...

زِ سُسْتْ عَهْدی اَیٰامْ دِلْش‍ِکَسْته مَشو؛ «امین»

میگم که «مهارت گفتگو » مهم ترین چیزی هست که باید یادبگیریم، در هرمرحله از زندگی که باشی، هیچ وقت برای یادگرفتن این موضوع دیر نیست ازهرجا جلوی ضرر رو بگیری منفعته!

من یکم میگم باقیش با شما:)♥️ «قبل گفتن جمله، مزه مزش کنید ، آدمی که مقابل شما حاضر به شنیدن جملات شما شده و داره وقت میذاره، با شما دوسته و دشمنی نداره! پس ممکنه یک کلمه که بار منفی و بدی داره و تو جمله شما میاد، اونو داغون کنه... کسی که خواستار شنیدنِ شماست رو داغون نکنید و تبدیلش نکنید به گوشی که از شنیدن حرفایِ شما فراریه؛» «حالا اگه این اتفاق افتاد، ازش عذر بخواید و درجا جمله رو تصحیح کنید، فکر نکنید چون جمله گفته شده، دیگه نمیشه درستش کرد...»

«حینِ گفتگو از درکِ زبانِ بدنِ فردِ مقابل، غافل نشید، اینا الفبای گفتگو هست ، نمیگم زبانِ بدنِ تخصصی، نه! این که شما متوجه بغض و شوق و غم و حالات ابرو و چشمها و لبهای اون آدم بشید، اصلا سخت نیست و کافیه بخواید که انجامش بدید؛» «حالا اگه دوست داشتید میتونید زبانِ بدنِ تخصصی تر رو هم مطالعه کنید ، اما لااقل همون چیزای ساده رو توی گفتگو به کار ببرید کافیه ؛»

«بی سیاستی و ناکامی های عاطفیِ شخصی رو دخیلِ گفتگو نکنید ، وقتی اون‌موضوع رو درونِ خودتون‌ حل نکردید ، توقع نداشته باشید اون‌ادم با شنیدن ناکامی های شما سکوت کنه یا داغون‌نشه؛ مخاطبِ شما یا شروع می‌کنه به دلداری و راهکار دادن یا سکوت می‌کنه و غصه میخوره یا سکوت می‌کنه و بعدا یه جایی بهتون ضربه خواهد زد؛» «هرکاری کردی بخاطر خودت کردی» این جمله رو با خودتون تکرار کنید و پایِ کاری که کردید بمونید؛ اسمش فداکاری ، ازخودگذشتگی ،محبت،تلافی،لج،عقده،دعوا،جنگ و هرچه میخواد باشه، بذار باشه ؛ من و شما حق نداریم کاری که کردیم رو وارد صحبت کنیم که به نتیجه ای خاص برسونیم وقتی اون فرد اصلا خبر نداشته!

حالا که حرف از «فداکاری» زده شد، بذارید بگم که فداکاری ، امری اجباری نیست؛ فداکاری باید از موضع قدرت باشه، اون موقعه که ارزش داره، وقتی کسی از شما چیزی نخواسته و طلب کمک نکرده، اما شما میدونید که اون‌ادم‌نیاز به شما داره، ۲تا راه جلوی پای شماست: اول این که کمک کنید دوم این که کمک نکنید توی مورد اول، اگر کمک کردید، خودتون‌ خواستید ، تحت هر شرایطی باشید اهمیتی نداره، این تصمیم شما بوده ؛ اگه تو شرایط بدی بودید و به قولی فداکاری هم کردید، چون در سکوت بوده و به تشخیص شما بوده، حق ندارید به روی اون‌ادم‌بیارید حتی اگه اون آدم هیچ وقت متوجه لطف شما نشد. «شما برای خودتون به بقیه کمک کنید نه برای بقیه » اینجوری هیچ وقت حسِ فرسودگی نمیکنید توی راه ِ کمک به بقیه. توی مورد دوم، شما حس می‌کنید کسی نیاز به کمک شما داره و کمک‌نمیکنید، کسی به شما خُرده نخواهد گرفت که چرا کمک نکردید ، چون درخواستی نبوده که بازخوردی وجود داشته باشه؛ نخواستید کمک کنید بنا به دلایل شخصیِ خودتون و صلاحدید خودتون؛ «و‌ حتی نباید توضیح بدید که چرا کمک نکردید؛» خلاصه کلام این که (توقع ایجاد نکنید که بعدا خودتون توقع پیدا کنید و بی جواب بمونه و فرسایش پیدا کنید) «««اگر ظرفیتِ اینو دارید که ازتون تقدیر نشه بابت اون کارها ، شما میتونید فداکاری کنید اگر ظرفیتش رو ندارید و اذیت میشید اگه ازتون تقدیر نشه (حتی در حد جمله)، شما مناسبِ فداکاری نیستید!»»»»

تلۀ از خودگذشتگی نیز یکی از همین طرح‌واره‌هاست. اگرچه در عرف و تعریف معمول جامعه، گذشت، از مفاهیم و خصائل ارزش‌مند به حساب می‌آید و حتی تقدیس می‌شود، اما به مصداق اندازه نگه‌دار که اندازه نکوست اگر در این از خود‌گذشتگی اندازه نگاه داشته نشود یا و بی‌موقع انجام شود می‌تواند آسیب‌هایی به دنبال داشته باشد و در این وضعیت دیگر یک مفهوم ارزش‌مند نیست. طرح وارۀ ازخود گذشتگی را این‌گونه تعریف می‌کنند: «توجه و تلاش افراطی به برآورده کردن نیاز و خواست‌های دیگران ولو به بهای ناتوانی در برآورده کردن و ارضای نیاز و خواست‌های خود.»

. اگر ما #تفاوتها رو بشناسیم انقدر بهم گیر نمیدیم😇 #دکتر_سعید_عزیزی ♥️➣ @loveshqq 〇عاشقانه‌های‌پاڪ⇧