🌷گفتگوی مسعود دیانی با سید علیرضا صالحی و امیر غنوی درباره «نظام اخلاقی قرآن» در برنامه «سوره»👇 https://www.aparat.com/v/lj6GF

✨در وسعت دل بزرگ ما، تنهایی را نمی توان با این لحظه های شاد و یا بت های گوناگون و یا دلدار های چند رنگ، درمان کرد؛ که این دل، دلداری دیگر می خواهد. این خانه، برای دیگران بزرگ است... استاد علی صفایی حائری نامه های بلوغ ص ۸۸ #عین_صاد 🌷🇮🇷🌷

پرسش و پاسخ زنده مجازی با حضور « استاد سید عبدالمجید فلسفیان» از شاگردان « استاد علی صفایی حائری ره» با موضوع : روش برداشت از قرآن « جلسه دوم» سه شنبه ۲۳ دی ماه ۹۹ ساعت ۱۸ از طریق اینستاگرام موسسه راز انسان https://instagram.com/raz_e_ensan?igshid=1y2cf8ccfmagk موسسه راز انسان شیراز @raz_e_ensan

❇️ شیخ رمان‌خوان دو سال قبل از انقلاب با روحانی وارسته‌ای آشنا شدم که همتی کوه‌سان در تعلیم و تربیت و سازندگی داشت. او استاد علی صفائی حائری(عین-صاد) بود. آشنایی ما از آنجا شروع شد که با راهنمایی دبیر زبانمان جناب استاد محمود حکیمی(داستان‌نویس مشهور) خواننده مجله «نسل نو» وابسته به دارالتبلیغ مرحوم آیت‌الله سید کاظم شریعتمداری شدیم استاد صفائی هر ماه در این مجله‌، مقاله‌هایی با عنوان «مسئولیت و سازندگی» می‌نوشت، که بعدها کتاب شد. وی جنبه‌های علمی، رفتاری و روحی متعددی داشت. با فلسفه و عرفان نظری، میانه‌ای نداشت و بیشتر بر منهج «مکتب تفکیک» بود و همه چیز را بر اساس آموزه‌های قرآن و اهل بیت، تحلیل می‌کرد. ذهن خلاقی داشت. به سراغ نثرهای زیبای روز می‌رفت و رمان، زیاد می‌خواند. روزی به بنده گفت: من همه رمان‌های برجسته را خوانده‌ام. قلم زیبا و روان او تحت تاثیر همین نویسندگان روز بود. در حاشیه هر رمانی که می‌خواند، نظریات خود را هم می‌نوشت. او یکی از الگوهای خوب برای طلاب از جنبه نگارشی و نیز رفتاری و علمی است. 🔹در شیوه نگارش استاد صفائی فقط این ضعف هست که ایشان موضوعات علمی را هم با نثر ادبی نوشته است و از تشبیه و استعاره، فراوان بهره برده؛ حال آنکه مطالب علمی را باید با نثر علمی نوشت؛ یعنی نثری که از زبان شعر دور باشد. برای نمونه، دوره کتاب‌های «روش نقد» ایشان را ببینید.یا گاهی موجز گویی داشت. 🔹انتشارات لیله‌القدر همه آثار ایشان را چاپ کرده است. روحش شاد. ✏️ طریقه‌دار--مرداد٩٩

سلام خدمت دوستان و اساتيد محترم اين متن در يكي از گروههايي كه اساتيد حوزوي و دانشگاهي هستند، ارسال شده است و مورد استقبال قرار گرفته بنظرم در برخي موارد نسبت به قضاوت نويسنده ملاحظاتي وجود دارد. مثلا درباره تفكيكي بودن استاد. اگر دوستان نقد و تبييني بنويسند بنده در گروه مذكور باشتراك ميگذارم.

خاطره اي از حجت الاسلام علي شيرواني👆

این دهه محرمی که در اقلید ذکرش آمده را من از آقای دکتر مهریزی هم شنیدم. دقیقا با همین محتوا و همین جزئیات که ایشان سوز و حالی داشت و در رابطه اتهامات وارده به ایشان حرفهایی زدند. ظاهرا حاج شیخ آن سال پیش شیخ مهدی حسینیان بودند که برای تقلید به اقلید رفته‌اند.

فلسفیان, [۱۲.۰۱.۲۱ ۰۱:۵۰] عبدالمجيد فلسفيان: سلام اولا استاد را باید از مکتب تفکیک تفکیک کرد. کسی عمیقأ اهل دقت و مطالعه باشد تفکیک را به روشنی می بیند. ثانیا نثر و قلم استاد به تعبیر لطیف خودشان متاثر از ادبیات قرآن است و متاثر از نویسندگان آن روز نیست. به اشتباه نثر ایشان را متاثر از دکتر شریعتی می بینند که بینهما بون بعید. رابعا نقل مطالب علمی با قلم ادبی نیز متاثر از ادب قرآن است و این قوت ایشان است نه ضعف. و چه خوب بود که این برادر از حقیقت به طریقت می رسیدید و اینگونه طریقه دار می شدند اگر چه طریقشان خالی از حقیقت نیست و نگاهشان از صفای صفایی روشن است. بله دره و علی الله اجاره. ″صراط″, [۱۲.۰۱.۲۱ ۰۷:۱۴] [در پاسخ به فلسفیان] 👌 فکر می کنم دو سال پیش بود، نزدیک به ایام غدیر، که اگه اشتباه نگم در منزل حاج آقا حیدری نیک، شاگردان مرحوم استاد جمع شده بودند که حاج آقا میرباقری هم بودند اونجا این رو عنوان کردند که برخی قلم علمی دارند و منطق فهمش مشخصه برخی هم عرفانی می نویسند و منطق فهم اون هم مشخصه اما مرحوم صفایی حائری قلمشون ترکیبی از عقل و ایمان بود، برای همین فهم کتاب های ایشون سنگین شده یعنی این امتیاز آثار استاد هست، فعلا ضعف از ماست امید که یک روز منطق فهم این قلم رو همه به دست بیارن علا اسکندری, [۱۲.۰۱.۲۱ ۰۸:۱۶] سلام علیکم با تشکر از آقای فلسفیان و در ادامه صحبت ایشان به نظر این جانب هم اولا عنوان "شیخ رمان خوان" تعبیر سبکی است و دوم این که ایشان به دنبال رمان ها و نثرهای زیبا نبود بلکه به دنبال رمان هایی بود که با زبان ادبیات الحاد رو ترویج میدادند سوم این که ایشان فلسفه و عرفان مسلمین را از فلسفه و عرفان اسلامی تفکیک میکرد چون فلسفه ی مسلمین عقیم است و به عقاید و سپس عبودیت ختم نمیشود به تعبیر دکتر سروش دانش، ارزش نمی آفریند،جهان بینی ایدئولوژی نمی آورد و عرفان آن هم قتلگاه انسان و باتلاق آرام او و عکس العمل گشادبازی های سابقش نیست. بلکه با منطق اسلامی فلسفه ی اسلامی زاییده میشود و با فلسفه ی اسلامی عرفان اسلامی زاییده میشود و دیگر در این ها تفکیک نظری و عملی معنایی پیدا نمیکند.