کاش تو یه شهرِ بزرگ زندگی میکردم، انقدر بزرگ که هیشکی منو نمی‌شناخت، که بتونم راحت توی کوچه هاش بگردم و بچرخم و زیر باروناش برقصم، که به جایِ [ دخترِ فلانی که فلانه فلان‌کار کرد ] بگن [ یه دخترِ دیوونه با موهایِ بافته شده و پیرهنِ پلیسه یِ بلند تو خیابون با آهنگ می‌رقصید ] .

جنس بچه‌هایِ قطر پلاستیکیه ،تا بهشون دست بزنی میبینی سرشون زمین لنگاشون هواست .

حس‌میکنم بچه هامون رو به زور از خواب بیدارشون کردن آوردنشون بازی ، وگرنه این همه خطا و اشتباه طبیعی نیست .

اکرم‌ جان منو یادِ شمر‌ابنِ‌‌ذی‌الجوشن میندازه .

یکی از تفریحاتِ سالمِ من و آیات چرخیدن تو شهر و عکس گرفتن تو آینه‌هایِ مغازه‌هاست .

؛

آدمِ‌امن باشید بچه‌ها ، آدمِ‌امن‌ بودن خیلی قشنگه.

رها کردن در اوجِ خواستن ..

چه کسی گفته است رها کردن به معنیِ نخواستن است ؟ گاهی آنقدر یکی را میخواهی که به اجبار او را رها میکنی ، درست همان لحظه که او را با تمامِ وجودت میخواهی دست‌هایش را رها میکنی .. که بیشتر از اینها از چشمت نیوفتد ، که بیشتر از اینها با وجودِ تو در زندگی‌اش دغدغه‌هایش بیشتر نشود ، همان‌ لحظه که میفهمی اولویتِ او نیستی می‌روی که گله‌ها و شکایت‌ها و ناز‌کردن‌هایت او را اذیت نکند ، ترجیح میدهی گوشه‌ای از این جهان برایِ نبودنش چشم‌هایت را بارانی کنی تا کنارِ او باشی و چشم‌هایت دائم بارانی باشد بخاطرِ رفتارهایی که دستِ او نیست ، او فقط تورا نمی‌خواهد همین .

از سحر که چشم‌هایم را باز میکنم خودم را سرگرمِ زندگی میکنم ، عکاسی از کوچیک‌ترین چیزِ ممکن تا چرخیدن‌تویِ کوچه‌پس‌کوچه‌هایِ شهر و بعد از آن غرقِ کُتبِ درسی، اما از ساعتِ دوازدهِ‌شب به بعد کجا روم ؟ خودم را سرگرمِ چه چیزی کنم تا خاطرات جلویِ چشم‌هایم قدم نزنند ؟