نیازمندِ یک اتفاقی‌ام، یک دیدار، یک تجربه‌ی جدید یا یک آدمی که نوری شود و از محل زخم‌هایم وارد شود‌‌.

بویِ کلمات، خیال، پیام و فکر آدم‌ها با هم متفاوتـه، مثلاٰ بویِ کلماتِ تو، از میونِ حجمِ عظیمی از کلمات، عطرِ دل‌نشینِ خیاٰلت میونِ مجموعه‌ی منظمی از خیالاتِ پیچیده، بویِ نگاه‌کردنت از بینِ همه‌ی نگاه‌ها و عطرِ لمسِ دست‌هات با چشم‌های بسته هم برایِ من قابل تشخیصه.

_

داستاٰن همیشگیِ درمانده‌ها و انیس النفوس'ع. ۳۰ تیر ماه، ۳:۴۷ بامداد.

نیاٰز دارم با دو فنجان چای و چند شاخه‌نبات، روبه‌رویم بنشینی، به عمقِ چشم‌هایم خیره شوی، بوسه‌ای گوشه‌ی لبم مهمان کنی و بگویی ؛ "رویاتو نباز، حتی اگه دنیارو سیل ببره من میمونم پهلوت، حرفاتو نخور، من بهت میدم گوش" عزیزم.

دلخوشی‌ِ کوچک از آدم‌ها.

راٰستی، اگر یک روز دوست‌داشتنیِ تو شدم و دلت خواست برایِ چند‌ثانیه‌ای روحِ مرا لمس کنی، برایم گردنبند بخر و به دورِ گردنم بنداز، گردنبند همان دست‌هایِ توست که به هنگامِ تنهایی، گردن و بغضِ گلویم را در آغوش کشیده‌اند، برایِ همیشه همراهِ من و به دورِ گردنم میمانی.

_

دوست‌داٰشتن مثل سر‌ساعتِ ده دارو خوردنِ ننه نیست که مُدام یادآوری کنم ننه داروهاتُ بخور، ننه یادت نره‌ها، ننه خوردی داروهاتُ؟ و هر بار بگه آخ نه، یادم رفت ننه‌. دوست‌داٰشتن مثل نفس‌کشیدنِ آدمیزاد میمونه، دیدی تابحال به یکی بگی یلاٰ دم بگیر، حالا بازدم، حالا دم، حالا بازدم؟ نه، دوست‌داٰشتن رو هم نباید یادت بره و یک‌هو از سرت بپّره هوا، تو ننه‌‌یِ من نیستی و دوست‌داٰشتنِ من، دارو نیست که مُدام گوشزد کنم، دوست‌داشتنِ منو نباید یادت بره‌.

تولدت مبارک و عزیزِ غریبه‌یِ قشنگ ؛ عُیونِ الحَنینـہ🤍