بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#لیلةالمبيت، #افتخار_شیعیان» روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۶/٢۶ ✍️ مناسبت روز: امروز اولین روز از ماه #ربیع‌الاول است و همان‌گونه که از اسم این ماه پیداست، آن را بهار ماه‌های قمری نامیده‌اند؛ به جهت اینکه آثار رحمت خداوند در آن هویداست؛ این ماه فرخنده و مبارک را باید مبدأ همه‌ی برکات الهی دانست، چراکه خداوند متعال، جامعه‌ی بشری را به واسطه میلاد حضرت ختمی مرتبت غرق در رحمت و نور وبرکت نمود؛ اما قبل از اشاره به روز اول ربیع، شایسته است به «لیلةالمبیت» شب اول این ماه بپردازیم که بی‌شک از شب‌های برتر سال و شب مباهات خداوند متعال بر فرشتگان و شب افتخار شیعیان به مولای متقیان است؛ در این شب به واسطه از خودگذشتگی و جانفشانی امیر مؤمنان (ع)، پیامبر اکرم (ص) از توطئه و مکر بزرگ مشرکین مکه، نجات یافته و هجرت خود را از مکه به مدینه آغاز نمودند؛ خداوند متعال نیز براى تحسین و تقدیر از این جانفشانی، حضرت جبرئیل (ع) را بر زمین نازل نموده و فداکارى و ایثارِ حضرت علی (ع) را چنین ستود: «وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ»: «و از میان مردم کسى است که جان خود را براى طلب خشنودى خدا مى‌فروشد، و خدا نسبت به [این‌] بندگان مهربان است» [بقره/۲۰۷] تمامى مفسران شیعه و اکثر مفسران اهل سنت، این آیه را در شأن امیرالمؤمنین (ع) در لیلة المبیت دانسته‌اند و حکایت آن را چنین نقل نموده‌اند: ✍️ مشرکان مکّه طی یک برنامه‌ریزی دقیق، تصمیم گرفتند تا با ۴٠ نفر جنگجو از قبایل مختلف در شب اول ماه ربیع‌الاول به خانه رسول خدا هجوم برده و پیامبر اکرم (ص) را قطعه قطعه نمایند؛ اما حضرت رسول (ص) به‌واسطه وحی الهی از تصمیم آنها مطلع گردیدند، و برای آنکه مشرکان از هجرت ایشان آگاه نشوند، به حضرت علی(ع) فرمودند: «مشرکان می‌خواهند امشب مرا به قتل برسانند، آیا تو حاضری در بستر من بخوابی تا من به غار ثور بروم؟» امیرالمؤمنین (ع) جواب دادند: «در این صورت شما سالم می‌مانید؟» و پیامبر (ص) فرمودند: «آری»؛ پس حضرت علی (ع) تبسمی کرده و سجده شکر به جای آورده و عرض کردند: «... چشم، گوش و قلب (و جان) من فدای شما باد...» (بحار الانوار، ج۱۹، ص۶۰) سپس حضرت رسول (ص) مخفیانه از خانه خارج شدند و امیرالمؤمنین (ع) درهای خانه را بسته و پرده‌ها را کشیدند و در بستر حضرت خوابیده و روانداز اختصاصی پیامبر را روی خود کشیدند، به‌گونه‌ای که مشرکان هیچ شکی نداشتند که ایشان رسول خدا هستند؛ وقتی حضرت در بستر (خطر و مرگ) خوابیدند، جبرائیل و میکائیل (ع) نازل شدند و یکی در بالای سر ایشان و دیگری در پایین پای حضرت علی (ع) ایستادند و جبرئیل(ع) به حضرت خطاب کرد: «خوشا به حال کسی چون تو‌ ای فرزند ابوطالب! که خدا در برابر فرشتگان به تو مباهات می‌کند» [الامالی، ص۴۶۹] بالاخره مشرکین با پایان شب، همراه با شمشیرهای برهنه برای کشتن پيامبر به خانه حضرت هجوم بردند، ولی حضرت علی (ع) را در بستر رسول خدا یافتند و خشمگین پرسیدند: محمد (ص) کجاست؟ حضرت با آرامش کامل فرمودند: «مگر ایشان را به من سپرده بودید که از من می‌خواهید؟» در این هنگام آنها با عصبانیت به سوی حضرت، یورش بُردند و ایشان را آزردند و سپس از خانه بیرون کشیده و ساعتی در مسجدالحرام زندانی کردند... [بحارالانوار، ج۱۹، ص۹۲] بدینوسیله با ایثار و فداکاری و ازخودگذشتگی حضرت امیر (ع)، جان پیامبر اکرم (ص) نجات پیدا کرد و با هجرت حضرت به مدینه، تحوّل عظیمی در جهان اسلام رُخداد که مبدأ تاریخ مسلمانان شد و این افتخار بزرگ و بی‌نظیر به نام مولای متقیان حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) در تاریخ آسمانیان و زمینیان ثبت شد که مسلماً همین فضیلت برای امیر مؤمنان از فضایل همه‌ی صحابه برتر است. *