معشوق ، آنچنان که تویی دیدۀ روزگار عاشق چو من هنوز به دنیا نیامده است

یک عمر سوختم به تمنای وصل او یک بار هم برای تماشا نیامده است

دل خوش به آنم از سرخاکم گذر کند گیرم برای فاتحه‌ی ما نیامده است..

بخوان از چشم های لالِ من، امروز شعرم را که فردا از منِ دیوانه، دیوانی نمی ماند

تو خواهی رفت، دیگر حرفِ چندانی نمی ماند چه باید گفت با آن کس که میدانی نمی‌ماند؟

یَا إِلَهِی عَجِّلْ وَفَاتِی سَرِیعاً، فَلَقَدْ تَنَغَّصَتِ الْحَیَاةُ یَا مَوْلَائِی. «ای خدایِ من! مرگ مرا به سرعت برسان که دیگر زندگانی در این "دنیا" برایم تیره و تار گشته است.»

نوشته بود: «چقدر ایستاده؛ تا کوه شده است چقدر گریسته؛ تا دریا شده است ایستادم گریستم من شدم.»

ما از کسانی رنجیده‌ایم که روزی همه‌ی ما بودند..

توی ماشینِ اسنپ خوابم برد یهو چشمام رو که باز کردم با آسمونِ ابری ، هوای مطلوب ، باد بهاری و کلی سبزه و درخت رو به رو شدم یه لحظه احساس کردم مردم ، روحم رجعت کرده:))

چرا هیچوقت با روسری‌های رنگ روشن و طرح‌دار کنار نیومدم؟ زنده باد سادگی

اگه مجازی نبود چطوری دوستای صمیمیم رو پیدا میکردم؟

پناه قلب محزونم..