📔 رمان عبور از سیم خاردارهای نفس 📑 قسمت پنجاه و شش 🖍✒️ نگران شده بودم، یعنی از این که جواب مثبت داده ناراحته... بلند شد که برود. گوشه ی چادرش را گرفتم و کشیدم. –خواهش می کنم بشینید و سوالم رو جواب بدید. من خودم میرسونمتون. نگاه متعجبی به من انداخت و خیلی با تردید نشست و گفت : –بپرسید. –گریه برای اینه که جواب مثبت بهم دادید؟ به این زودی پشیمون شدید؟ اشک هایش را پاک کرد. –نه مربوط به شما نیست... اگه شرطم رو انجام بدید، ان شاالله که هیچ وقت پشیمون نمیشم. ــ شرطتون رو با تمام وجود قبول می کنم. پشیمون نمیشید خیالتون راحت. ـنفسم را به یک باره بیرون دادم و آرام گفتم : –آخر هفته می تونیم بیاییم برای خواستگاری؟ ــ باید با مادرم صحبت کنم، بهتون خبر میدم. ــ لطفا مثل این دفعه از انتظار دقم ندید. نگاهش را به گوشه ی چادرش که هنوز در مشتم بود سُر داد. –دیگه بقیه اش رو باید مادرم تصمیم بگیره. حالا می تونم برم. چادر مشت شده در دستم را به لبهایم نزدیک کردم و چشم هایم را بستم و بوسیدمش و گفتم: –با هم می ریم. خواست مخالفت کنه که گفتم: _حرف دارم باهاتون، توی ماشین حرف میزنیم. در ماشین را برایش باز کردم و تعظیم کوچکی کردم و با دستم اشاره کردم وگفتم: –بفرمایید بانو... سرخ شدو سرش را پایین انداخت و سوار شد. احساس کردم هیجان دارد، چون مدام یا گوشی اش را نگاه میکرد، یا با بند کیفش بازی می کرد. صدایم را صاف کردم و گفتم: –هنوز نمی خواهید بگید، چی شد یهو؟ چرا ناراحت شدید؟ آهی کشیدو گفت: –چیزی نیست. ــ یعنی شما واسه هیچی، اونجور اشک ریختید؟ ــ نه، راستش یه چیزی بود بین من و خدا... میشه نگم؟ شاید بعدا بهتون گفتم، ولی الان نمی تونم. ــ دیدن اشکتون، باعث شد ذوقی که واسه رضایتتون بود رو، یادم بره. ــ جواب قطعی وقتیه که مادرم موافق باشه، نظر ایشون نظر منه. –ایشونم قبول میکنن. دلم روشنه. با صدای زنگ گوشی اش، موبایل را از کیفش درآوردو جواب داد. مادرش بود. نگران شده بود. وقتی خیلی راحت گفت با آقای سمیعی رفته بودیم صحبت کنیم، شاخ هایم درامد. بعد از این که گوشی را قطع کرد، گفتم: چقدر خوبه که با مادرتون اینقدر راحت هستید. لبخندی زدو گفت: –مگه میشه با بهترین مادر روی زمین، راحت نبود. بعد آهی کشید وگفت : –مادرم جوونیش رو به پای من و خواهرم گذاشت. برای ما همیشه مثل یه دوست بود و هست . نگاهش کردم و گفتم: –پس خدارو شکر که مادر خانم، خوبی دارم. دوباره رنگ به رنگ شدو گفت: –تا خدا چی بخواد. توی دلم شروع کردم با خدا حرف زدن و ازش خواستم تا کمکم کنه... وقتی رسیدیم نزدیک کوچه، گفت : –لطفا همینجا نگه دارید تا پیاده شم. ماشین را گوشه ای پارک کردم و عمیق نگاهش کردم و در دلم برای آن روز که جلو خانه شان ماشین را پارک کنم و دستش را بگیرم و با هم به خانه برویم دعا کردم. من هم پیاده شدم وگفتم: –لطفا زودتر خبر بدید. به فکر این قلب منم باشید. نگران به اطرافش نگاهی انداخت و گفت: –سعی می کنم . بعد از رفتنش تا وقتی که از دیدم پنهان شود، باچشم هایم بدرقه اش کردم. همانطور که با چشم هایم بدرقه اش می کردم، بارها حرفی را که قبلا زده بود رابا خودم تکرار کردم. "باید صبور باشیم". لبخندی روی لبهایم امد، گفت "باشیم."

یعنی او هم به من علاقه دارد، چون از فعل جمع استفاده کرد. سرم را بالا آوردم و خدارو شکر کردم. یک راست به محل کارم رفتم. حسابی دیرم شده بود. پیش خودم فکر کردم شاید بهتر باشد من هم کم کم موضوع را با مادرم در میان بگذارم تا آمادگی داشته باشد... گرچه هر وقت حرف از ازدواج من میشد مادر فقط روی زیبایی و تحصيلات عروس آینده اش تاکید داشت. هیچ وقت نشنیدم که از نجابت و پاکی یا حجاب دختری تعریف کند. وقتی می خواست بگوید دختر فلانی همه چیز تمام است، می گفت: مدرکش را خارج از کشور گرفته و چهره اش هم پنجه ی آفتاب است. دلم می خواست زودتر عکس العمل مادر را وقتی که از عروس آینده اش تعریف می کنم ببینم. به شرکت که رسیدم لیست ساختمان هایی که سازنده هایشان نیاز به میلگرد داشتند را در اختیار مدیر شرکت قرار دادم. از من خواست تا اگر در خواستشان قطعی است تماس بگیرم و شرایط قرار داد را برایشان توضیح بدهم. بعد از صحبت کردن با آنها و موافق بودن چندتا از سازنده ها، قرار جلسه با مدیر شرکت را هماهنگ کردم. امروز برایم روز خوبی بود. حتی اگه دو یا سه تا از سازنده ها قرار داد می بستند، از جهت مالی برایم پیشرفت خوبی بود. مطمئنم این هم از وجود پاقدم راحیل به زندگی ام است. بعد از تمام شدن کارهایم به خانه رفتم. مامان خانه نبود. وقتی زنگ زدم گفت با چند تا از دوست هایش بیرون هستند. دلم می خواست زودتر بیاید خانه تا قضیه ی راحیل را با او در میان بگذارم. برای همین پرسیدم : مامان جان کی میای خونه؟ ــ پسرم تو شامت رو بخور، شاید من دیر برسم. غذا رو گاز آماده س. ــ نه، صبر می کنم تا شما بیایید با هم بخوریم. جوری که تعجب در صدایش مشخص بود پرسید : –چیزی شده؟ ــ نه، فقط می خوام یه خبر خوش بهتون بدم. با ذوق به بغل دستیش گفت : –می تونی منو خونه برسونی؟...خوش خبر باشی پسرم، من دارم میام خونه. یک لحظه پیش خودم فکر کردم نکند دوست هایش را هم با خودش بیاورد. برای همین گفتم: – مامان شما بگو کجایی من خودم میام دنبالتون. ــ باشه پسرم آدرس رو پیامک می کنم. خیلی گرسنه بودم ولی دلم می خواست زودتر خوشحالی ام را با مامان تقسیم کنم و با هم غذا بخوریم. تقریبا بیست دقیقه ایی گذشت ولی خبری از آدرس نشد. دوباره به مامان زنگ زدم. فوری جواب دادو گفت : –پسرم، نیلوفر جون گفت من رو می رسونه. داریم میاییم. با دلخوری فقط گفتم : –باشه خداحافظ. نیلوفر دختر شهدادخانم ، دوست مامانم بود. از وقتی رفته بود آن ور آب و دو کلاس درس خوانده بود، دیگر این مادر من جوری از او تعریف می کرد که انگار مدال المپیک گرفته است. وقتی او را با راحیل مقایسه می کنم، احساس می کنم واقعا هم انگار نیلوفر از دنیای دیگری با فرهنگ دیگری به این کشور آمده است.

شاید هم برعکس، راحیل از دنیای دیگری به دنیای کوچک من پا گذاشته فقط برای این که چشم هایم را باز کنم و او را ببینم. این روزها مدام با خودم فکر می کنم چرا تا به حال از چشم هایم استفاده نمی کردم، تمام عمرم را چه می کردم. صدای آیفن همانند خاری که ناگهان از پا کشیده شود، چه درناک مرا از افکارم بیرون کشید. با دیدن مامان و نیلوفر و شهداد خانم پشت در اخم هایم در هم رفت. در را باز کردم و به طرف اتاقم رفتم. روی تخت دراز کشیدم و گوشی ام را دستم گرفتم. به چند دقیقه نکشید که مادر با لبخند وارد شدو گفت : –بیا بریم پیش مهمونا دیگه. –بیام چیکار مامان. چند تا خانم هستید من بیام بین شما چیکار کنم؟ با تعجب گفت : –وا؟ خب بیا ببینشون. شهداد می گفت دلش واست تنگ شده منم گفتم بیاد بالا ببینتت . –لطفا بگید خوابه، من حوصلشون رو ندارم. مادر اخمی کردوگفت : –زشته، بیا چند دقیقه بشین. یه چایی می خورن میرن. ــ مامان جان خودم میومدم دنبالت، آخه این چه کاریه... حرفم را بریدو گفت : –اتفاقا اول شیرین گفت خودم می رسونمت. ولی وقتی نیلوفر دنبال مادرش امد، شهداد گفت خونتون سر راه ماست خودمون می رسونیمت. دیگه نذاشت بهت پیام بدم. بعد دستم را گرفت وگفت: بریم اذیت نکن. پوفی کردم و دنبالش راه افتادم. وقتی قیافه ی جدید نیلوفر را دیدم چند لحظه ماتم برد. با تغییراتی که در چهره اش داده بود، انگار یک نفر دیگر شده بود. با لبخند جلو امد و سلام داد و دستش را دراز کرد. در دلم گفتم باید از یک جایی شروع کنم، دستم را دراز کردم و فقط نوک انگشت هایش را آن هم خیلی کوتاه لمس کردم و اخم و کمی غضب مادرم را به جان خریدم. احساس کردم از این سردی ام خوشش نیامد، چون لبخندش جمع شد. مادرش خدارو شکر از جایش بلند نشد، من هم جلو نرفتم و از همانجا احوالپرسی کردم. او هم تعجب کرد. مامان فکر می کرد به خاطر این که نمیخواستم از اتاق بیرون بیایم، اینطور رفتار می کنم. هنوز چند دقیقه ای از نشستنم نگذشته بود که شهداد خانم پرسید: –خوب آقا آرش، خبر خوشتون چی بود؟ کمی جا خوردم، فکر نمی کردم مامان به آنها گفته باشد. سعی کردم دست به سرش کنم و گفتم: –چیز مهمی نبود. خنده ایی کردو گفت : –آهان پس خصوصیه. با لبخند زورکی گفتم : –نه، آخه هنوز هیچی معلوم نیست... یک لحظه از فکرم گذشت، اتفاقا گفتنش بهتر است، برای اینکه از دستشان راحت شوم. چون اصلا از این نیلوفر خوشم نمی آمد. هر دفعه یه مدل میزد دکور خودش را عوض می کرد. و احساس می کرد آخر خوشگل هاست.

مامانم با چشم و ابرو اشاره ای به من کرد و گفت: –بگو مادر، شهداد و نیلوفر جون که غریبه نیستند. نگاه دلخوری به مامان انداختم و گفتم: –راستش مامان جان خواستم بگم، توی دانشگاه از یه دختری خوشم امده. امروز ازش خواستگاری کردم... احساس کردم با شنیدن حرفهایم همه وا رفتند، حتی مامانم. یک سکوت چند ثانیه ای باعث شد مامان کمی خودش را جمع و جور کند و بگوید : –واقعا؟ خنده ای کردم. –منظورتون چیه؟ مامان با تعجب گفت: –آخه اصلا چیزی نگفته بودی، یهو چی شد؟ ــ نه، مامان جان، یهو نبود. خیلی وقته... از روی عمد می خواستم در مورد راحیل بیشتر بگویم، –راستش قبلا یک بار ازش خواستگاری کرده بودم ولی جواب رد شنیدم. امروز برای بار دوم خواستگاری کردم. گفت خودش موافقه باید با خانواده اش هم صحبت کنه... همه با تعجب نگاهم می کردند. فکر کنم حرفهایم را باور نکردند. مامانم با تعجب پرسید : –چرا بار اول جواب منفی داد؟ خیلی خونسرد گفتم : –خب دلایل خودش رو داشت دیگه ✍ لیلا فتحی پور @komail31 ☘☘🌸☘☘

‍ 🔰وصف #شهید حاج عماد مغنیه از زبان #شهید سلیمانی: 🚨عماد، مالک اشتر مقاومت لبنان بود 🔻سردار #حاج_قاسم سلیمانی در گفتگوی رسانه‌ای مهرماه ۱۳۹۸ در وصف شهید مغنیه: 🔸️نمی‌دانم چه اسمی برای او بگذارم؛ آیا این کلمه را که امروز مرسوم شده است، یعنی «سردار» را درباره‌ی او بگویم؟ امروز در کشور ما کلمه‌ی «سردار» و «امیر» عرف شده است اما شهید عماد مغنیه، فراتر از این کلمه بود؛ او حقیقتاً یک سردار به معنای واقعی بود؛ یک سرداری که شاید بتوانم بگویم شبیه‌ترین صفات را در صحنه‌ی جنگ به مالک اشتر داشت 🔹 من در شهادت او همان حالی را که در آقا امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) هنگام شهادت مالک حادث شد، نسبت به مقاومت می‌دیدم. در شهادت مالک، یک حالت حزن و اندوه فوق‌العاده‌ای، امام (علیه‌السلام) را گرفت و به تعبیری در بالای منبر گریست و فرمود: «ما مالک لو کان من جبل لکان فندا، و لو کان من حجر لکان صلدا، أما و الله لیهدّنّ موتک عالما و لیفرحنّ عالما، على مثل مالک فلتبک البواکى، و هل مرجوّ کمالک، و هل موجود کمالک، و هل قامت النّساء عن مثل مالک»؛ چه مالکی! که اگر کوه بود کوهى عظیم و بزرگ بود، و اگر سنگ بود سنگى سخت بود، آگاه باشید که به خدا سوگند، مرگ تو اى مالک، جهانى را ویران و جهانى را شاد مى‌سازد. بر مردى مانند مالک باید گریه‌کنندگان بگریند، آیا یاورى مانند مالک دیده می‌شود، آیا مانند مالک کسى هست، آیا زنان از نزد طفلى برمى‌خیزند که مانند مالک شود. این جمله‌ی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) خیلی مهم بود که فرمود مثال مالک برای من، مثل وجود من برای رسول‌اللّه(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود. 🔸️ در مسئله‌ی عماد همین حال بود؛ یعنی عماد نسبت به مقاومت یک چنین توصیفی داشت که من عرض کردم. اگر بخواهم از این عرف‌های متداول موجود خودمان عبور بکنم باید تشبیه بکنم به همان جمله‌ی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) پیرامون مالک که فرمود زن‌ها باید بزایند تا کسی مانند مالک در دنیا زائیده شود. عماد یک‌چنین شخصیتی داشت. ⌛پرونده #مکتب_حاج_قاسم صفحه مقام معظم رهبری @komail31

🌹#پوستر/ خون عماد ♦️قطعا خون #عماد_مغنیه اسرائیل را ساقط خواهد کرد. 🌹23 بهمن سالروز #شهادت #عماد_مغنیه 🕊شادی روح بلندش صلوات #علمدار_کمیل @komail31

📸 جنایت بمباران مسابقه فوتبال در ایلام باید در جهان شناخته شود رهبر معظم انقلاب: 🔹حوادث کم‌نظیری در استان ایلام به وقوع پیوست که مردمِ خودمان هم خبر ندارند، چه برسد به دیگران. یکی قضیّه‌ی بمباران مسابقه‌ی فوتبال بچّه‌ها است در سال ۶۵. هواپیمای عراقی آمد از نزدیک و با توجّه به اینکه اینجا چه هست، اینجا را زد و ده‌ بازیکن و داور و چند بچّه شهید شدند. این حادثه‌ی بزرگی است؛ جا دارد که این‌ جور حوادث در ابعاد جهانی شناخته بشود. ۱۴۰۰/۸/۳۰ 🔸انتشار مصادف با سالروز اقدام جنایتکارانه صدام در ۲۳ بهمن ۱۳۶۵ #ایران_قوی @komail31 ان شاءالله با ظهور #امام‌_زمان ریشه جنایت و ظلم خشک بشه. 😔😔💥☄🚀🚀 لطفا نشر بدین تا همه با مظلومیت مردم ایلام و جنایت صدام بیشتر آشنا بشن. جا داشت که در همه ی این سالها حداقل در روز سالگرد این جنایت، تیم‌های فوتبال مون یاد این عزیزان رو گرامی بدارن و رسانه ها درموردش تولید محتوا کنن.

https://www.irna.ir/news/84648422/%DA%86%D9%85%D9%86-%D8%AE%D9%88%D9%86%DB%8C%D9%86-%D8%A7%D8%B2-%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%B4-%D8%A8%D9%85%D8%A8 زمین خونین چمن توضیحات بیشتر از روز جنایت در لینک بالا