خلاصه نهم آبان ماه سال ۱۳۵۹ به همراه دوتا از معاونینم آقای بهروز بوشهری و آقای محسن یحیوی به آبادان رفتیم، بهمون گفتن شهر در محاصره هست و ما مجبور شدیم از جاده فرعی ماهشهر خودمو به پالایشگاه برسونیم

توی جاده که داشتیم میرفتیم متوجه شدیم مسیرمون رو سربازا بستن، اول خیال کردیم سربازای خودی هستن و راننده پیاده شد که برگه ماموریت نشونشون بده تا اجازه بدن رد شیم ولی یهو ماشین رو به رگبار بستن

ماشینایی که پشت ما بودند موفق شدند مسیرشون رو عوض کنند و فرار کنند ولی ما که اولین ماشین بودیم گیر افتادیم

سربازا پیادمون کردن و بردن پیش بقیه مردمی که اونجا بودند، عراقیا کلی زن و بچه و مردم بی گناه رو توی اون بیابون اسیر و عبیر کرده بودند و قصد داشتن همرو قتل عام کنند

بچه ها، تا قبل از رسیدن سربازای عراقی، تمامی اسناد و مدارکی که توی ماشین داشتیم رو پاره کرده بودند و بعضیاشم خورده بودند، عراقیا حتی نمیتونستن حدس بزنن که ما کی هستیم و اینجا چی کار میکنیم

شروع کردند به تیرباران مردم...

من دیدم اگر خودمو معرفی کنم و بگم کی هستم و چه سمتی دارم، میتونم توجهشون رو جلب کنم تا حداقل از جون مردم بی گناه بگذرن

بلند شدم و گفتم: من، محمدجواد تندگویان، وزیر نفت دولت جمهوری اسلامی ایران هستم

اولش باورشون نشد و. خندیدند😅 گفتند: وزیر نفت توی این بیابون، وسط جنگ و خمپاره چی میکنه آخه، حتی مردم هم با تعجب نگاهم میکردن، ولی حداقل خوبیش این بود ک تیرباران و رگبار گلوله عراقی ها قطع شد و رفتن بیسیم بزنن به فرماندشون ببینن حرفای من چه قدر درسته

بیسیم فرماندشون ک تموم شد اومدن و من و محسن و بهروز رو جداکردند انداختند پشت یه کامیون، لباسامونو پاره کردنو و باهاش چشمامونو بستن

دیگه بقیشو ندیدم چی شد ولی صدایی که ازشون شنیدم، میگفتن لقمه چرب و نرمی گیرشون اومده😏 مارو بردن به سمت استخبارات یا همون سازمان اطلاعات و امنیت عراق

بعدشم دوباره سلول انفرادی، دوباره شکنجه، دوباره اسارت🙂... انگاری من با آزادی غریبه بودم، همیشه باید گوشه زندان میموندم