«تنها جنگ‌هایی که آمار تلفات بچه‌هاش از نظامی‌ها بیشترن جنگ‌هایی ان که یک طرفش صهیونیسم ایستاده..»

«أَملِي أكون يَومَ اللِقَا في العَسكَرِ وَأُنادِي قَد جئتُ لأنصُر قائدِي..»

دست در دستِ دوست دایره وار صندلی ها رو چیده بودیم.هوای کلاس سرد بود وسکوت سنگینی حکم فرما شده بود؛سکوتی که از بی حالی و ملال آور بودن کلاس نبود بلکه برای دقیق تر شنیدن وغوطه ور شدنِ هرچه بیشتر در پیام های درس بود؛درس هفتم هدیه ها رو شروع کردیم:«بسم الله الرحمن الرحیم..غروب حیرت انگیزی است،آسمان حالت دیگری دارد.خودم هم حس دیگری دارم..انگار اتفاق مهمی در حال رخ دادن است.از فاصله ی دور مردی در حال آمدن است،نزدیک و نزدیک می شود،به حیرتم اضافه می شود وسعی میکنم توازن پاهایم را حفظ کنم تا جسمِ مرا، نقش بر زمین نکنند..سلام میکند و مرا به اسم خودم صدا میزند،حالا شگفتی ام دوچندان است که این مرد با وقار،اسم مرا از کجا می داند؟سخنی کوتاه بین من و او رد وبدل می شود،دوست دارم این گفتگو ادامه پیدا کند،حس میکنم با مرد دانشمندی روبه رو هستم پس هرچه سوال دارم را از او می پرسم.با کمال حیرت تمام تر پاسخ می دهد.سوال آخرم این بود که آیا می توانم مولایم صاحب الزمان رو ببینم؟برای اینکه پاسخم را بدهد،دستم را گرفت وگفت:چگونه نمی توانی آن را ببینی،حال آنکه دست هایش در دست های توست؟ بی اختیار از حال می روم ،و حالا که به هوش می آیم باران اشک امانم نمی دهد چون او رفته است.»چشم های عسل از شوق لبریز است وسعی می کند پشت سرهم سوال کند و در آخر می گوید،من امام دوازدهم را بیشتر از همه دوست دارم و رقیه می پرسد ما..ما چگونه می توانیم امام را ببینیم؟ علامه ی حلی چه کرده بود که امام زمان را دید؟ آفرین سؤال خوبی است.بماند برای تحقیق جلسه ی آیندتون.

اگر برای خداست..