حتی اگر به مقصد برسیم همیشه گزینه های انحراف یا تغییر مقصد،باقیست.

«‏اللهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِأن لَا تُؤدِّبنِي بِالبُعدِ عَنِ الحُسَيْن..»

فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا.. خدا از ما صبرِ معمولی نمیخواد یه صبر زیبا و شایسته،مد نظرشه.

بارونه کربلا:)

نگاه.

«میشه ساعت ها از بندِ تعلقات رها شد،از بندِ آرزوهای دور و دراز هم همینطور.میشه در لحظه زندگی کرد و از ته دل حتی برای چیزهای بی معنی،خندید.میشه بدون داشتن امکانات،طعم زندگی رو چشید.میشه به دنیای آدم بزرگا فکر نکرد،میشه دردهای جسمی رو هم فراموش کرد یا طیِ معجزه ای درد ها به محض حضور در مدرسه،بدون هیچ رد پایی،محو بشوند.شاید همین الان که داری متنم را میخوانی،اهمیتی برایت نداشته باشد اما شرح این احوالات رو از تو دریغ نمیکنم.می گویم تا از یاد نبری،چقدر می توان از دنیایِ آدم بزرگا فاصله گرفت و به واسطه ی فرشته های زمینی تنها یک قدم با خدا فاصله داشت..این را هم اجازه بده بنویسم که تاکنون هیچ کس به اندازه ی این بچه ها،لذت حضورم زیر باران را درک نکرده است وچقدر خداروشکر میکنم که اشتراکات زیادی باهم داریم،علی رغمِ آدم بزرگا.»