"اندیشه ای فاقد از درک واژه‌ی خانه" آن زمینی که به شیوه های نوین سرامیک کاری شده و دیواری که به گچ کنده کرده باشند و ستونی که بر سقف عمود است ؛ پرده های چروکیده و بازتاب دهنده نور که پشتش، پنجره رو به آسمان با منظره‌ی تماشای درختانِ سر به فلک کشیده و تنه‌ای زخمی را هرگز نشاید خانه گفت. خانه‌ی من نیز ستون دارد،اما تکه‌های استخوان جایگزین آن بتن چند تُنی شده است ، خانه‌ ام اتاقی تنگ دارد که وجودت را پوشش می‌دهد ، خانه‌ی من هم مانند هر کجای دیگری ، قندیل هایی دارد که انعکاسِ و هاله ای از دایره ای تیره رنگ است(مردمک هایش) . در گلدان هایم نیز گل های واژگون خودنمایی می‌کنند، که همان لعل لب است. آری ، من هم خانه دارم،خانه ای که نتوان وصف حالش کرد. -21 آبان ماه 03، قبل از اینکه خانه برای همیشه ویران شود-

I just wanted to be loved the way i love

موضوع ، اصلا ارزشِ تو نیست، بلکه درکِ اون شخص نسبت به ارزش توعه. مداد سفید بودن، فقط تو زندگی هنرمندها ارزشمنده، چون دیگران از اهمیتش بی خبرن.

مثل ارزشِ هر رنگ روی بوم ، شاید اون نقاش که ماهر به نقاشی با اکرلیکه ، متوجه ارزش رنگ روغن نباشه.

نازترین و بامزه ترین و خوشگل ترین النای دنیای هستی

خانه که پا در نمی‌آورد برود، تو چطور خانه‌ای بودی؟