من و تو مثل یک تیکه کیک و یک پاکت تلخ سیگاریم.

غم آدمی رو میشه هرجایی پیدا کرد، گوشه‌ی پنجره، یا کنار بخاری. شاید کسی لباس آبی می‌پوشه و دیگه حرف نمیزنه یا زنی موهاش رو نمیبافه و بچه‌ای که دیگه بازی نمیکنه.

امروز مثل انگشت کوچیک پا‌ هستم که خورده به لبه‌ی میز

من قلبت رو گذاشته بودم بالای کمد آشپزخونه تا ازش مواظبت کنم، ولی ببخشید یهو مثل شیشه عسل افتاد و شکست.

عزیزمن روز هایی هم هست که فقط بلند شدن از تخت‌ خواب خودش پیروزی محسوب میشه.

دیگه له شدیم، مربا شدیم، مربای قرمز و شیرین و بد مزه.

هیچ وقت سر میزی نشین که راجع به بقیه حرف میزنن چون وقتی بلند شی موضوع بعدی خودتی.

نمیدونم عزیزم، فکر کنم دیگه دوستت ندارم

حتی گوشیمم دلش واسه زنگات تنگ میشه

تصمیم گرفتم از پیشت برم نه چون دوستت ندارم بلکه چون رفتار تو باعث شده حس کنم اضافه‌ام، عزت نفسم اجازه نمیده به هر قیمتی بمونم، مدتیه کنار تو احساس کم ارزشی میکنم و میبینم که انتظاراتم برآورده نمیشه، بارها خواسته‌هام رو گفتم اما شنیده نشدن به همین دلیل فکر میکنم پایان این رابطه برای هر دومون بهتره چون علاقه به تنهایی برای دوام یک رابطه کافی نیست، درد جدایی رو میپذیرم چون فکر میکنم رابطه جز علاقه به خیلی چیزهای دیگه هم نیاز داره.