اما همه چیز آنطور که باید، پیش نمی‌رود، میوس قضیه کارگردانی پدرش را می‌فهمد و آدمیزاد بودن جانی هم لو می‌رود. خلاصه که همه چیز خراب می‌شود.

جاناتان با رفتنش، خنده و شادی را هم از چهره میوس می‌برد.

حالا پدری که ١١٨سال است برای محافظت از دخترش تلاش کرده، باید اقرار کند که کار درستی نکرده و همه چیز را درست کند. پس بدنبال جانی می‌رود تا او را برگرداند. در مسیر هم می‌فهمد چقدر عقایدش پوسیده است و آدم‌ها، چقدر آدم شده‌اند. پس در نطقی به جانی می‌گوید: اشتباه کرده‌ام.

با پایان داستان هم، سکانس عذرخواهی پدر از دختر اتفاق می‌افتد، تا هتل ترانسیلوانیا چیزی از انیمیشن‌های دیگر کم نداشته باشد.

دونکته مهم: اولا قطعا پیروی کورکورانه از سنت‌ها چه از منظر قرآن، و چه از منظر عقل سالم غلطِ غلطِ غلط است. اما باید توجه داشت که در این انیمیشن‌ها سنت و حرفهای والدین بسیار نزدیک به حرفهای دینی است. دوما قطعا آزادی داشتن و اراده کردن برای مطلوب هم، از هر منظر سالمی خوب است. منتها در این دست آثار منظور از آزادی اباحه‌گری(لیبرالیسم) است و تلاش برای علاقه هواپرستی(اومانیسم) است. و همواره قهرمان داستان هیچ چهارچوبی را نمی‌پذیرد. هدف این یادداشت‌ها نقد مفصل یک انیمیشن نیست، بلکه جریان‌شناسی یک موضوع در چندین انیمیشن است.

گسل نسلی، پیش بسوی شکستن تابوها و زیر پا گذاشتن سنت‌ها بخش پنجم: انیمیشن قرمز شدن (Turning Red)

کل انیمیشن ذیل چالش‌های مادر و دختری اتفاق می‌افتد. مادری معتقد و پایبند به ارزش‌ها و سنت‌ها، دختری با نشاط و فعال و علاقه‌مند به موسیقی.

می.می در ابتدای داستان سعی دارد هم به علایق خود برسد، البته دور از چشم مادر، و هم از نظر مادرش یک دختر عالی باشد. کاری که در ادامه داستان کمی سخت می‌شود.