کم‌کم همه می‌فهمند که لولوخان چقدر لولوی ضدحال و جانی چقدر آدم باحالی است. یعنی بین لولوخان و جانی هم تضاد و دوگانگی ملموس است.

حالا فقط می‌ماند که در مقابل لولوخان، جانی و میوس دست به یکی شوند. جانی و میوس باهم همراه می‌شوند. جانی که بخاطر زندگی موزیکالش نصف دنیا را چرخیده، به میوس میگوید: اگر در این ١١٨سال عمرت، پایت را از هتل بیرون نگذاشته‌ای، نصف عمرت به فناست!

دوگانگی اصلی اثر میان لولوخان با عقاید چهارچوب دار و سنتی اش است و جانی با آزادی و رهایی اش. حالا میوس در سیر داستان باید یکی از این دو را انتخاب کند. در ادامه بین لولوخان و جانی، دوتفکر حاکم در اثر، گفتگوی تمدن‌ها شکل می‌گیرد. حاصلش هم توافقی تقریبا به نفع لولوخان است.

اما همه چیز آنطور که باید، پیش نمی‌رود، میوس قضیه کارگردانی پدرش را می‌فهمد و آدمیزاد بودن جانی هم لو می‌رود. خلاصه که همه چیز خراب می‌شود.

جاناتان با رفتنش، خنده و شادی را هم از چهره میوس می‌برد.

حالا پدری که ١١٨سال است برای محافظت از دخترش تلاش کرده، باید اقرار کند که کار درستی نکرده و همه چیز را درست کند. پس بدنبال جانی می‌رود تا او را برگرداند. در مسیر هم می‌فهمد چقدر عقایدش پوسیده است و آدم‌ها، چقدر آدم شده‌اند. پس در نطقی به جانی می‌گوید: اشتباه کرده‌ام.

با پایان داستان هم، سکانس عذرخواهی پدر از دختر اتفاق می‌افتد، تا هتل ترانسیلوانیا چیزی از انیمیشن‌های دیگر کم نداشته باشد.

دونکته مهم: اولا قطعا پیروی کورکورانه از سنت‌ها چه از منظر قرآن، و چه از منظر عقل سالم غلطِ غلطِ غلط است. اما باید توجه داشت که در این انیمیشن‌ها سنت و حرفهای والدین بسیار نزدیک به حرفهای دینی است. دوما قطعا آزادی داشتن و اراده کردن برای مطلوب هم، از هر منظر سالمی خوب است. منتها در این دست آثار منظور از آزادی اباحه‌گری(لیبرالیسم) است و تلاش برای علاقه هواپرستی(اومانیسم) است. و همواره قهرمان داستان هیچ چهارچوبی را نمی‌پذیرد. هدف این یادداشت‌ها نقد مفصل یک انیمیشن نیست، بلکه جریان‌شناسی یک موضوع در چندین انیمیشن است.

گسل نسلی، پیش بسوی شکستن تابوها و زیر پا گذاشتن سنت‌ها بخش پنجم: انیمیشن قرمز شدن (Turning Red)