هرازگاهی می‌شنوم که با خود می‌گویی: ادعای سیاسی بودنِ زبان، گزافه‌گویی است. حال آن‌که "فهرست خرید روی دیوار آشپزخانه‌تان، نخستین پاره‌گفتارهای یک نوزاد، دفترچه راهنمای رایانه، گپ زدن دو نفر در کافه، غزل‌واره‌های شکسپیر و صرف فعل" همه و همه سیاسی‌اند. باز احساس می‌کنم که با سخنانم مخالفت می‌ورزی! اما همین مخالفت ورزیدن خود مادر سیاست است. خواننده‌ی عزیزی که این متن را می‌خوانی، بنده بر این باورم که هر کنشی از زبان، بالقوه سیاسی است. حتی اگر انگیزه آگاهانه‌ی سیاسی در بیان گفته‌هایم نباشد اما در تعامل، گفته‌هایم مرا به شرایطی سوق می‌دهد که شنونده یا خواننده چنین استدلال کند که مقاصدم سیاسی است اما خود از آن آگاه نیستم. دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran

‘The personal is political." "هر امر شخصی سیاسی است" According to Arendt"to think politically is to develop the ability to see things from a multiplicity of perspectives."Political linguistics was the first attempt to create an academic discipline for the research of political discourse.Critical linguistic research began in the wake of National Socialism and was conducted primarily by Victor Klemperer (1947, 2005) and Rolf Sternberger (Sternberger et al., 1957) who both paved the way for the new discipline.Both Klemperer and Sternberger sampled, categorized and described the words used during the Nazi regime: many words had acquired new meanings, other words were forbidden (borrowed words from other languages), and neologisms (new words) were created; similar language policies were adopted by former communist totalitarian regimes (Wodak and Kirsch,1995).Controlling language in this way implies an attempt to control the (minds and thoughts of) people.Burkhardt (1996: 79) proposed the use of ‘political language’ as the generic phrase comprising ‘all types of public, institutional and private talks on political issues, all types of texts typical of politics as well as the use of lexical and stylistic linguistic instruments characterizing talks about political contexts’.Nowdays,looking at the language of politics as an occupation is important because it helps us to understand how language is used by those who wish to gain power, those who wish to exercise power and those who wish to keep power.(Beard,2000:2).Critical discourse analysts openly adopt a political position. These critical discourse analysts wish to understand, expose and ultimately resist latent racist ideologies and arguments in texts with a view to achieving changes in the social structure. به گفته آرنت، سیاسی اندیشیدن یعنی توانِ نگریستن انسان به پدیده‌ها از چشم‌اندازهای گوناگون. زبان‌شناسی سیاسی نخستین تلاش در راستای ایجادِ رشته‌ای آکادمیک برای پژوهشِ گفتمانِ سیاسی بود. پژوهش‌های انتقادی زبانشناختی با برآمدنِ ناسیونال سوسیالیسم (نازیسم) سر برافراشت و در وهله نخست از سوی ویکتور کلِمپرِر و رولف استرنبرگ صورت پذیرفت که هر دو راه را برای این رشته جدید هموار ساختند. هم کلِمپرِر و هم استرنبرگ واژه‌های به‌کار گرفته شدە در دوران رژیم نازی را، نمونه‌برداری، دسته‌بندی و توصیف نمودند: بسیاری از واژه‌ها به معنای جدید آغشته شدە، برخی دیگر همچو (وام‌گیری از دیگر زبان‌‌ها) ممنوع شدند و نیز نوواژه‌ها (واژه‌های جدید) ساخته شدند.سیاست‌های زبانی مشابهی از سوی حکومت‌های پیشینِ تمامیت‌خواهِ کمونیستی، دنبال شد.کنترل و مهارِ زبان از این راه، نشان از کنترل (اذهان و اندیشه‌های) افراد بود. برخارت بکارگیری از زبانِ سیاسی را همچو عبارات عمومی مطرح نمود که دربرگیرنده انواع گفتگوهای نهادی، عمومی و خصوصی بر روی مسائل سیاسی بود و نیز بکارگیری ابزارهای زبانشناختی واژگانی و سبکی که توصیف‌کننده بافت‌های سیاسی بود،را مطرح ساخت. امروزە، نگریستن به زبانِ سیاست به عنوان یک پیشه بسَ مهم است چراکه این امر ما را یاری می‌رساند تا دریابیم چگونه افرادی که هوای کسبِ قدرت و اعمال و حفظ قدرت را در سر می‌پروارنند، از زبان بهره می‌گیرند. از نگاە هارت، تحلیل‌گران گفتمان انتقادی، آشکارا نگرش و موضع سیاسی را بر می‌گزینند. این تحلیل‌گران برآنند تا مقاومت در برابر ایدئولوژی و استدلال‌های نژادپرستانه نهفته در دلِ متون را دریابند و برملا سازند که این امر با هدف تغییر در ساختار جامعه صورت می‌پذیرد. دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran

دکتر #عادل_محمدی مطلبی را پیرامون ایدئولوژی تک‌زبانگی با سه زبان (انگلیسی، کُردی و فارسی) نگاشته‌اند. می‌توانید در پیوند زیر آن را مطالعه کنید: http://keflingustics.blogfa.com/1400/10 🇮🇷 @linguiran

چرا آموزش چندزبانه بر پایه زبان مادری باشد؟ این نگاشته با زبان‌های انگلیسی- فارسی- کُردی (گونەزبانی کرمانجی- سورانی- کلهری) است که دیدگاه­‌های آموزش با زبان مادری را از نگاه علم زبان‌شناسی مورد واکاوی قرار می­‌دهد و فرضیه­‌های نادرست و بی­‌اساسی را که سال‌ها زبان مادری را به انزوا کشانده است، با استدلال­‌های علمی به پرسش می­‌کشد و می‌تواند پاسخی به پرسش­‌هایی باشد که هرازگاهی در جامعه زبانی ایران پیرامون زبان مادری نیز مطرح می­‌شود­. دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran

تصورات نادرست پیرامون زبان نویسنده: دکتر #عادل_محمدی سەزبانە: کردی، انگلیسی، فارسی کتاب حاضر، با استفاده از رویکردها و مفاهیم نظری زبان‌شناسی در شاخه‌های مختلف و نیز با بهره‌گیری و مصاحبه با صاحب‌نظران حوزۀ علوم انسانی، تصورات نادرست در مورد زبان و مسائل مربوط به زبان را در پنج فصل، واکاوی می‌کند: فصل اول: تعامل زبان‌شناسی با دیگر حوزه‌ها فصل دوم: زبان و گونه‌های زبانی فصل سوم: پیرامون بهداشت زبان و کلام فصل چهارم: حکومت زبانی فصل پنجم: استعاره‌ها در پیوند با مسائل زبانی Misconception About Language تصورات نادرست پیرامون زبان تێگەیشتنی هەڵە لە زمان Adel_Mohammadi ,Ph.d محل چاپ کتاب: کشور سوئد لینک خرید: https://49plusbooks.com/shop-1.html #معرفی_کتاب 🇮🇷 @linguiran

تصورات نادرست پیرامون زبان این کتاب با استفاده از نظریه‌های زبان‌شناسی در شاخه‌های مختلف و نیز با مصاحبه از صاحب‌نظران حوزه علوم انسانی، تصورات نادرست پیرامون زبان را در پنج فصل شرح می‌دهد. برای دانلود نسخه کامل کتاب «تصورات نادرست پیرامون زبان» اثر دکتر #عادل_محمدی روی لینک زیر کلیک نمایید. http://kurdishbookhouse.com/ku/100-1067/ #معرفی_کتاب 🇮🇷 @linguiran

زبان‌شناسان بدان باورند که هیچ‌کس بدون لهجه حرف نمی‌زند. هر گویشوری که سخن می‌گوید دارای مشخصه‌های خاص تلفظی است و این مشخصه‌ها، لهجۀ وی را شکل می‌دهند. آن‌ها بدان باورند که هیچ لهجه‌ای از دیگر لهجه‌ها برتر نیست. در وادی زیباشناسیِ زبانی، زبان‌ها می‌توانند ذائقۀ خاصی را در گویشوران ایجاد کنند که ممکن یک گویشور به زبان‌های غیر از زبان خود چنین بگوید: «چقدر لهجۀ زشتی داری»، «لهجۀ تو شیرین است»، «چقدر لهجه‌ات بامزه است» «لهجۀ‌‌ او مسخره است» و... این اصطلاحات به این معناست که لهجۀ فرد برای ما غیرعادی است. بایستی فضایی در جامعۀ زبانی ایجاد شود که یک فرد با لهجۀ خاص مارک‌دار و نشان‌دار نشود؛ زیرا نشان‌دارشدگی یک لهجه می‌تواند مسئله‌ساز شود و به پیش‌داوری‌ها و تعصبات زبانی دامن بزند. تحقیقاتی که در حوزۀ زبان‌شناسیِ اجتماعی انجام شده‌اند، نشان می‌دهد که گویشوران شهرهای اطراف، به خاطر اعتبار اجتماعی مستتر در گونۀ ‌زبانی مرکزنشین‌ها، لهجۀ خود را تغییر می‌دهند یا در مواردی پنهان می‌کنند که البته این واقعیت پیوند وثیقی با مسئلۀ قدرت دارد. باید توجه داشت که در ساحت مردم‌شناختی-زبانشناختی ما با موضوع تحت عنوان «افسانه‌ای به نام فرد بی‌لهجه» مواجهیم. اینکه کسی که فارسی تهرانی صحبت می‌کند، فاقد لهجه است و کسی که برای نمونه به کُردی یا تُرکی سخن می‌گوید لهجه دارد، تصوری نادرست؛ اما رایج است. این تصور نادرست، بر نوعی هنجار پنهان و واقعیتی برساختی اشاره دارد که از نظر زبان‌شناختی امری غیرممکن است. افراد دارای قدرت، به عنوان کسانی شناخته می‌شوند که به زبان فارسی هنجارمند و بی‌لهجه صحبت می‌کنند و هر گفتاری را که از این هنجار برساختی متفاوت باشد، لهجه می‌نامند. تقابل میان فارسی معیار (شما بخوانید معتبر و صحیح) و گونه‌هایی از زبان فارسی که غیرمعیار (مانند فارسی یزدی، اصفهانی یا شیرازی) بر وجود نوعی نامتقارنی قدرت اشاره دارد که بر طبق آن افراد لهجه‌دار، نشان‌دار می‌شوند و لهجۀ تهرانی بی‌نشان و بهنجار تلقی می‌شوند. این پدیده به‌گونه‌ای است که گویی گویشور اصلاً به فارسی لهجه‌ای ندارد. چنین استدلالی را می‌توان در مورد لهجۀ اصفهانی یا تُرکی تبریزی و... هم بکار برد. از سوی دیگر، نباید از این نکته غافل بمانیم که زبان یک نظام نمادین است که دارای دلالت‌ها و تداعی‌های فرهنگی است. در این راستا فرادست‌ و فرودست‌شمردن یک زبان می‌تواند به‌مثابۀ تنزل جایگاه فرهنگی «دیگری» باشد که چنین پدیدەای در سطح ملی خطری برای یکپارچگی و انسجام مردمان یک سرزمین است. درواقع، زبان بستر تمامی تعاملات در زندگی روزمره است و نقش آن تنها در ارتباط کلامی خلاصه نمی‌شود. در کشورهای پیشرفته از همان دوران ابتدایی در مدارس برنامه‌هایی با هدف آشنایی کودکان با فرهنگ‌ها و زبان‌های مختلف آغاز می‌شود؛ یعنی در اوایل اجتماع‌پذیری فرد، چنین مسائلی آموزش داده می‌شوند و از این طریق، سطح توانش ارتباطی فرد در جامعه تقویت می‌شود. این نوع برنامه‌ها کمک می‌کنند تا در آینده شاهد تصورات نادرست دربارۀ گونه‌های زبانی و بروز برساخت‌های اجتماعی در این حوزه نباشیم. تصورات نادرست پیرامون زبان دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran

‘The personal is political." "هر امر شخصی سیاسی است" According to Arendt"to think politically is to develop the ability to see things from a multiplicity of perspectives."Political linguistics was the first attempt to create an academic discipline for the research of political discourse.Critical linguistic research began in the wake of National Socialism and was conducted primarily by Victor Klemperer (1947, 2005) and Rolf Sternberger (Sternberger et al., 1957) who both paved the way for the new discipline.Both Klemperer and Sternberger sampled, categorized and described the words used during the Nazi regime: many words had acquired new meanings, other words were forbidden (borrowed words from other languages), and neologisms (new words) were created; similar language policies were adopted by former communist totalitarian regimes (Wodak and Kirsch,1995).Controlling language in this way implies an attempt to control the (minds and thoughts of) people.Burkhardt (1996: 79) proposed the use of ‘political language’ as the generic phrase comprising ‘all types of public, institutional and private talks on political issues, all types of texts typical of politics as well as the use of lexical and stylistic linguistic instruments characterizing talks about political contexts’.Nowdays,looking at the language of politics as an occupation is important because it helps us to understand how language is used by those who wish to gain power, those who wish to exercise power and those who wish to keep power.(Beard,2000:2).Critical discourse analysts openly adopt a political position. These critical discourse analysts wish to understand, expose and ultimately resist latent racist ideologies and arguments in texts with a view to achieving changes in the social structure. به گفته آرنت، سیاسی اندیشیدن یعنی توانِ نگریستن انسان به پدیده‌ها از چشم‌اندازهای گوناگون. زبان‌شناسی سیاسی نخستین تلاش در راستای ایجادِ رشته‌ای آکادمیک برای پژوهشِ گفتمانِ سیاسی بود. پژوهش‌های انتقادی زبانشناختی با برآمدنِ ناسیونال سوسیالیسم (نازیسم) سر برافراشت و در وهله نخست از سوی ویکتور کلِمپرِر و رولف استرنبرگ صورت پذیرفت که هر دو راه را برای این رشته جدید هموار ساختند. هم کلِمپرِر و هم استرنبرگ واژه‌های به‌کار گرفته شدە در دوران رژیم نازی را، نمونه‌برداری، دسته‌بندی و توصیف نمودند: بسیاری از واژه‌ها به معنای جدید آغشته شدە، برخی دیگر همچو (وام‌گیری از دیگر زبان‌‌ها) ممنوع شدند و نیز نوواژه‌ها (واژه‌های جدید) ساخته شدند.سیاست‌های زبانی مشابهی از سوی حکومت‌های پیشینِ تمامیت‌خواهِ کمونیستی، دنبال شد.کنترل و مهارِ زبان از این راه، نشان از کنترل (اذهان و اندیشه‌های) افراد بود. برخارت بکارگیری از زبانِ سیاسی را همچو عبارات عمومی مطرح نمود که دربرگیرنده انواع گفتگوهای نهادی، عمومی و خصوصی بر روی مسائل سیاسی بود و نیز بکارگیری ابزارهای زبانشناختی واژگانی و سبکی که توصیف‌کننده بافت‌های سیاسی بود،را مطرح ساخت. امروزە، نگریستن به زبانِ سیاست به عنوان یک پیشه بسَ مهم است چراکه این امر ما را یاری می‌رساند تا دریابیم چگونه افرادی که هوای کسبِ قدرت و اعمال و حفظ قدرت را در سر می‌پروارنند، از زبان بهره می‌گیرند. از نگاە هارت، تحلیل‌گران گفتمان انتقادی، آشکارا نگرش و موضع سیاسی را بر می‌گزینند. این تحلیل‌گران برآنند تا مقاومت در برابر ایدئولوژی و استدلال‌های نژادپرستانه نهفته در دلِ متون را دریابند و برملا سازند که این امر با هدف تغییر در ساختار جامعه صورت می‌پذیرد. دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran

نوشتن رسم‌الخطِ زبان فارسی با ادبیات فارسی دو مقوله جداگانه هستند. سخن ایشان استعاری و احساسی است که زبان را همچو موجود زنده می‌بیند. حال آن‌که زبان یک موجود زنده نیست که کسی آن را کتک بزند. زبان ادبیات به سبک ادبی است و به آن گونه نشاندار (marked) می‌گوییم که یک گویشور عادی نمی‌تواند گونه نشاندار زبان را به راحتی تولید کند یا به آسانی متوجه شود؛ یعنی این نوع سبک از عرف طبیعی دستور زبان خارج‌شده و اصل ارتباط در کلام را نقض می‌کند. این گونه نیاز به متخصص دارد و یک رشته دانشگاهی است. مورد دیگر تعریف ایشان از سواد، گویا درست‌نویسی است!؟ اینجا زبان‌آموزی را با سوادآموزی خلط کرده است. دکتر #عادل_محمدی 🇮🇷 @linguiran