او مانند تکه ای از روحم،همیشه آنجا بود. من ناامیدانه تلاش میکردم انکارش کنم، تلاش میکردم فراموشش کنم، اما هیچ کدام از آن جلسه های مشاوره و روانکاوی نتوانست او را از وجودم بیرون بکشد. ما بخشی از همدیگر بودیم...

فدای جوجم....

you

خلی دوست دارم جز اونایی که راجبشون میگن[ولش کن اون نمیاد]باشم.

یه دیالوگ خوبی تو فیلم "Hyouka" بود که میگفت: "تو اسممو میدونی، نه داستانمو! تو لبخندمو میبینی، نه دردمو! تو متوجه چیزایی که رها میکنم میشی، نه زخمام! میتونی حرفامو بخونی، نه ذهنمو! پس راجبم نه نظر بده و نه قضاوتم کن چون تو فقط قسمتی از من رو میبینی که خودم خواستم بهت نشون بدم!"

هیچکس برام تو نشده. هیشکی مثل تو نمیخنده، مثل تو راه نمیره، مثل تو حرف نمیزنه، هیشکی مثل تو بهم حس امنیت نمیده، تو مثل پدری بودی که تموم وجودش دخترشه و همه جوره مراقبشه و نمیزاره اسیبی بهش برسه، تو مثل مادری بودی که اجازه نمیده کسی جلوش بد بچشو بگه، تو مثل برادری بودی که همه جوره هوا خواهرشو داره و نمیزاره کسی از گل نازک تر بهش بگه، اره تو بهترین بودی، بهترینه من بودی و دیگه هیچوقت کسیو پیدا نکردم که مثل تو باشه.

بی صدا دوستت دارم...علاقه های پرهیاهو جدایی در بر داردمن میخواهم همیشه در کنارم بمونی...بی آن که بدانی..

در من حس های مختلفی با انسانهای زیادی زندگی میکند؛ اما مهمترین انسانی که درون من،با صلح و آرامش زندگی میکند؛ وجدان خسته ی من است؛ وقتی برای تمام بی مهری ها لبخند میزند، برای تمام بی انصافی ها سر فرود می آورد. وقتی خسته از تمام طرد شدن ها گوشه ای تنها کوچ میکند.

همیشه باید حرفای آدمارو تو روزای اول ضبط کنی، بعد واسشون بذاری بگی اون روزا که این حرفارو میزدی یادته؟

تو دقیقا همون قسمت قشنگ زندگیِ منی که همیشه به وجودش میبالم؛ تو همون یه نفری هستی که دلم میخواد پا به پاش پیر بشم؛ تو همون یاری هستی ک شهریار میگه بدون وجودش شهر ارزش دیدن نداره! تو اغاز و انتهایِ منی؛ یه جوری که بند بندِ وجودم دیوونه‌وار تو رو می‌پرسته! ارومِ جونِ من؛ تو خوش قلب ترین ادمِ دنیای!

دیدی هی با خودت میگی: "اگه اینبار تکست بده عمرا جوابشو بدم، اگه سمتم بیاد عمرا محلش بزارم." ولی وقتی برمیگرده هم جوابشو میدی، هم باهاش حرف میزنی؟! اخوان ثالث خیلی قشنگ این حالت رو توضیح میده و میگه: گفته بودم بعد از این باید فراموشش کنم، دیدمش، از یاد بردم گفته های خویش را.

این حرف آلپاچینو قشنگ حرف دل منه: «بعضی وقتا به جای جر و بحث فقط به طرف نگاه میکنم و تعجب می‌کنم که این حجم وسیع بی عقلی و نفهمی چطور توی کله ای به این کوچیکی جا شده؟»

کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگر هم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود. پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم. '

لطفا آدم امنی باشید! برای عشق، برای رفاقت، برای زندگی آدما، به آدما احساس امنیت بدين؛ مراقب تصوری که ازتون دارن باشید؛ مراقب اعتبارتون تو قلب و ذهن آدما باشید. بذر بدبینی رو تو دل آدما نكارید، خوب باشید؛ خوب بودن و موندن سخته، قلب آدما مهم ترین داراییه که دارن پس مراقب قلب آدما باشید. کاری نکنید که آرامش روح کسی تو این دنیا توسط شما سلب بشه. شما میون این همه تاریکی نور زندگی آدما باشید.

I'm all busy with myself, all these people, why should your smiles be different from others, why should your tone of speech or others be different, why should you look like an angel in my eyes among all these beating hearts?

موزیکاش که برام میفرسته می‌تونه کاری رو کنه که هزار تا تراپیست نمیتونه بکنه.

Why should I give up? This time, you will miss it

اگه‌الان‌کنارم‌بودی‌بهت‌میگفتم‌که . . .! اگه الان کنارم بودی بالاخره رودروایسی رو کنار میذاشتم و بهت میگفتم عاشقتم و داشتن تو برام مثل زندگیه همیشگیه و زندگیم با بودن تو معنی داره! اگه الان کنارم بودی، بهت میگفتم چقدر دوست دارم؛ همین!

Be patient, good things take time :)

الهامِ دوباره؟

- تاسف برای انسان های دمپایی مغز

رفتن کار ساده‌ای‌ست، فراموش کردن اما، انقلابی‌ست بزرگ