🚫افراد با این ویژگی ها مناسب ازدواج نیستند: *اگر در خانواده پدری و زندگی مجردی خود، مسئولیت کاری را به عهده نمی گیرد.(تنبلی و بی مسئولیتی) *اگر با پدر، مادر، برادر و خواهر خود ارتباط سازنده و راضی کننده ندارد. (عدم تعامل و ارتباط اجتماعی صحیح با دیگران) *اگر در زندگی، مرتب شغل خود را عوض کرده، با دوستان زیادی به خاطر مشکلاتی قطع رابطه نموده، رشته تحصیلی خود را تغییر داده یا ترک تحصیل کرده، علائق خود را نیمه کاره رها کرده و ثبات فکری، احساسی و رفتاری ندارد. (عدم ثبات فکری، احساسی و رفتاری) *اگر بیشتر به جای گوش کردن، صحبت می کند و بیشتر از آنکه سعی کند دیگران را بفهمد، سعی دارد که دیگران وی را درک کنند. (عدم مدیریت رابطه) *اگر در آینه نگاه دیگران، وی فردی غرغرو، سرزنش گر، وابسته، احساساتی، بدبین، گوشه گیر، پرخاشگر، دمدمی مزاج، خودخواه، به نظر می آید (اختلال شخصیت) #اَللهُمَّ‌عَجـِّل‌لِوَلیِّـکَ‌الفَرَج https://eitaa.com/lvatan

#امام_حسن_مجتبی(ع):هركه به حُســن انتخاب خداوند تكيه كند ، جز آن وضعى را كه خدا برايش برگزيده است ، آرزوى داشتن وضعى ديگر نكند. بحارالانوار : ۷۸ / ۱۰۶ / ۶

✅ آیت‌الله حائری شیرازی(ره): 🔴 پدر چه کند تا مربی خوبی برای‌ فرزند خود باشد؟ 💠 شرط اول این است که دل همسرش را به دست بیاورد. این سنگ اول تربیت اولاد است. 💠 هر کس توانست همسر خودش را قانع کند به اینکه خدمت‌گزار اوست، به او عشق می‌ورزد و برای سعادت او آرزوی توفیق دارد؛ آن وقت است که می‌تواند نقشۀ تربیتی فرزندان خودش را ترسیم کند. 💠 هر جا پدری در تربیت موفق نشد، مشکل در عدم همکاری با مادر بود! https://eitaa.com/lvatan

چگونه فرزندانی دیندار تربیت کنیم؟ + ۱۰ اصل کلیدی حوزه/ تربیت دینی فرزندان نیازمند توجه به تناسب آموزش‌ها با سن و سطح درک فرزندان، تبیین ابهامات و سؤالات دینی، پرهیز از تلقین‌های محض، استفاده از روش‌های غیرمستقیم و الگویی، معرفی الگوهای دینی متناسب، و ایجاد هماهنگی بین عوامل تربیتی است. به گزارش خبرگزاری حوزه، تربیت دینی فرزندان، سرمایه‌گذاری برای آینده‌ای روشن و معنوی است. این فرایند نیازمند رویکردی هوشمندانه و دقیق است تا با در نظر گرفتن ابعاد مختلف وجودی فرزندان، بذرهای ایمان و اخلاق را در دل‌هایشان بپروراند. در فرایند تربیت دینی فرزندان، نکات مهمی که بایستی مورد توجه اولیا و مربیان قرار گیرد، به شرح زیر است: ۱ـ تناسب داشتن آموزش های دینی و مذهبی با مقتضیات سنی و میزان رشد عقلی و ذهنی فرزندان. ۲ـ توجه به امر تبیین و روشن نمودن ابهامات و سؤالات فرزندان در مسائل دینی و شرح صحیح علل انجام فرائض و وظایف دینی. ۳ـ پرهیز از کاربرد تلقین های محض و ایجاد عادتهای انفعالی و مکانیکی در رعایت دستورات دینی. ۴ـ استفاده از روش های غیر مستقیم و غیر کلامی در امر تربیت دینی بخصوص دقت در اجرای صحیح روش الگویی از سوی والدین و مربیان ۵ـ ایجاد زمینه در فرزندان برای طرح سؤال و کنکاش در مسائل دینی و ارائه پاسخ های سنجیده از سوی والدین و مربیان. ۶ـ ارتباط دادن تربیت دینی به همه جنبه های تشکیل دهنده وجود؛ نظیر جسمی، عقلانی، عاطفی و اجتماعی و .... ۷ـ دوری از تحمیل کردن آموزش های دینی به فرزند و اجتناب از کاربرد روش های کاملاً بیرونی در به اصطلاح «دینی بار آوردن آن ها». ۸ـ ایجاد زمینه برای برخورد عاقلانه و توأم با تفکر از سوی فرزندان با طبیعت و اسرار آفرینش به نحوی که از آنها خواسته شود در پدیده ها و آفریده های خلقت توجه کنند و خود به قضاوت در ارتباط با آفریدگار جهان هستی و هدف از آفرینش بپردازند. ۹ـ معرفی اسوه ها و الگوهای دینی که در این موارد لازم است به شرایط و مقتضیات سنی، عقلی، عاطفی و... فرزندان کاملاً توجه شود. ۱۰ـ ایجاد هماهنگی و سنخیت در روش ها و شیوه های تربیت دینی از سوی والدین، اولیای مدرسه و دست اندرکاران تهیه و تدوین برنامه های صدا و سیما و..... باید توجه داشت که هرگونه ناهماهنگی بین سفارشات و پند و اندرزها با رفتار عاملان منجر به اختلال در تحقق تربیت صحیح دینی و مذهبی فرزندان می شود. منبع: والدین و تربیت دینی فرزندان، ص