خلاصه امدن و دیدن بله تشیع دو شهید گمنام هست... آزمایش دی ان ای دادن و بعد چند ماه گفتن بله ایشون پدرتونه..🙂

(:

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💗پناهم بده💗 قسمت13 اون قدر بامزه گفت که ترکيدم از خنده. بلند زدم زيرخنده که مامان اخم کرد و گفت: زهرمار ترسیدم! به چي مي خندي؟ نگاهم به برگه خورد که خنده م محو شد. به مامان نگاه کردم و گفتم: مامان! نگاه چي کار کردم. برگه رو جلوي مامان گرفتم که بلند خنديد و گفت: اين قطره ي اشکت هم، ُمهر نهاييته ديگه. بازهم خنديد. ابروهام رو بالا انداختم و لبم رو کج کردم و گفتم: بي اراده بود. حاال چي کارش کنم؟ - هيچي! قبول باشه. بازهم خنديد و دلش رو گرفت. صندلي رو عقب کشيد و روش نشست. خواستم برم پيش مامان بشينم که ليوان زير پام رو نديدم و انگشت کوچيک پام، محکم بهش خورد که آخم بلند شد و خم شدم روي پام. مامان ديگه قش کرد! کفري و عصبي گفتم: مامان! اين اين جا چي کار مي کنه آخه؟ مامان پهن شده بود روي ميز. گفت: ببخشيد ديگه! ليوان به اين بزرگي رو من نديدم! خنده م گرفته بود، ولي دلخور نگاهش کردم که گفت: بيا بشين برات اسپند دود کنم. از قديم گفتن تا سه نشه، بازي نشه. بيا بشين تا سومي ناقصت نکرده. آروم بلند شدم و روي ميز نشستم. مامان بلند شد و از کابينت، اسپند و جاش رو برداشت و روي شعله ي اجاق گرفت. صداي جلز و ولز داشت ديوونه م مي کرد؛ عاشق بوش بودم هميشه آرومم مي کرد. اسپند رو ازش گرفتم و گفتم: مامان! من مي رم دور اتاقم بچرخونمش. - باشه. تا تو بري، من هم نامه ت رو مي خونم. " باشه " اي گفتم و اسپند رو با دقت بردم توي اتاقم که يک وقت روي زمين نريزه. دور تا دور اتاق چرخوندم در آخر جلوي پوستر حرم نگه داشتم. روي هوا، اسپند رو دور پوستر چرخوندم و گفتم: بفرماييد! اين هم از اسپند شما. من برم، مامان تنها نباشه. شب ميام که کلي حرف دارم. لبخندي زدم و از اتاق بيرون اومدم. مامان روي ميز نشسته بود و توي برگه زوم بود. بي صدا کنارش نشستم و نگاهش کردم. مامان خوشگلي داشتم و خوشبختانه شبيهش بودم. چشم هاي مشکي و درشت داره، ابرو و موهاش هم مشکي بود و لب هاي پهني داره. پوستش هم که مثل خودم گندمي بود. چقدر مامانم رو دوست داشتم! محو نگاهش بودم که نگاهم کرد. آروم پرسيدم: چطور بود؟ - قشنگه عزيزدلم! حاال هم اگه درس نداري، بيا بهم کمک کن تا خونه رو قبل اين که بابات بياد، تميز و مرتب کنيم. لبخندي زدم و چشم هام رو به معني "باشه"، باز و بسته کردم. من و مامان بلند شديم و به جون خونه افتاديم. اون شب خيلي خوش گذشت؛ همه ش ادا بازي در آورديم و آهنگ خوندم و خنديدم. با خستگي اي که روي تنم بود، به اتاقم برگشتم و روي تخت ولو شدم. به فکر فرو رفتم و آهي کشيدم «هي، امام رضا! چرا من انقدر دوست دارم آخه؟« بلند شدم و برنامه درسيم رو جمع کردم؛ خداروشکر فردا امتحاني نداريم و راحت ميشه دو کلمه با الهام حرف بزنيم.... - توروخدا سوگل نگاه کن! معلوم نيست از کجا اين ها رو پيدا مي کنن. آخه من موندم اگه اين هايي که اين ها مي پوشن لباسه، پس ايني که ما مي پوشيم چيه؟ گنگ به الهام که امروز گوشي آورده بود و از صبح يک ريز داشت توي اينستا سرک مي کشيد و هي حرف مي زد، نگاه مي کردم که آخر وقتي ديد صدايي ازم در نمياد، نگاهم کرد - مردي؟ پوفي کردم و کلافه نگاهش کردم - چي مي گي الهام؟ سرم رفت! اون ماس ماسکت رو بنداز توي کيفت؛ الان يکي مي ره آمار ميده، بي گوشي ميشي ها. صاف نشست و صداش رو مردونه کرد: مادر نزاييده کسي که الهام رو لو بده! پدرش در میارم... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💗پناهم بده 💗 قسمت 14 خنده اي کردم و کتابم رو باز کردم. - مطمئني؟ به نظرت [اشاره اي به جاي يکي از بچه ها که آمار نفس کشيدنم رو هم به ناظم مي داد، کردم] سميه کجاست؟ الهام با ترس بلند شد و نگاهي به کلاس کرد. آب دهنش رو قورت داد - سوگل! اين دختره ي چشم سفيد کجاست؟ شونه اي بالا انداختم با بي خيالي گفتم: نمي دونم؛ شايد رفته دسته گل به آب بده! هراسون ازم خواست از جام بلند بشم تا بيرون بياد. از نيمکت بلند شدم، بيرون اومد و دنبالش رفتم. - کجا ميري الهام؟ - دنبال دختره ي چشم سفيد - تو که گفتي[ « صداش رو درآوردم ] مادر نزاييده کسي که الهام رو لو بده!» بري که چي بشه؟ - که نذارم راپورتم رو بده ديگه. جلوش وايسادم که نگاهم کرد. دستم رو جلو بردم. - جلوي سميه رو نمي توني بگيري! گوشي رو بده به من، ببرم بدم به خانوم صادقي نگه داره. آخر زنگ ازش مي گيريم. خنده اي کرد، دور و اطراف رو نگاه کرد و آروم از جيبش درآورد و توي جيبم گذاشت. - نه! خوشم اومد. مغز توام کار مي کنه ها. خنده اي کردم و با هم داخل اتاق پرورشي شديم. خانوم صادقي مشغول نگاه کردن چند تا برگه بود و متوجه ي حضورمون نشد. با الهام سلام آرومي کرديم که برگشت سمتون و لبخند زد - سلام دختر هاي گلم! چيزي مي خواين؟ الهام با دستش به دستم زد که يعني "تو بگو". آروم جلوتر رفتم. - راستش خانوم صادقي! الهام امروز گوشي آورده و يکي از بچه ها به ناظم گفته. الان اين گوشي رو آورديم بديم به شما تا دست خانوم (گليجی)ناظم نيوفته. خانوم صادقي لبخندي زد، دستش رو روي شونه م گذاشت و به هردومون نگاه کرد... - آي آي! پس گوشي آوردين؟ اين بار الهام جلو اومد و کنارم وايساد. - خانوم! من گوشي رو آوردم. مي خواستم يک چيزي به سوگل نشون بدم. با همون لبخندش گفت: عزيزم! کار درستي نکردي... نگاهم رو به ميز خانوم صادقي انداختم که توي يکي از برگه ها، اسم من نوشته شده بود. حواسم از حرف هاي خانوم پرت شد؛ بي اراده بين حرف هاشون گفتم: اين که اسم منه! برگه رو برداشتم و به خانوم نشون دادم که نگاهي بهش انداخت. سرش رو باال آورد گفت: سوگل عرفاني تويي؟ گنگ از اين که اسمم چرا توي برگه نوشته شده، نگاه کردم و گفتم: بله! من سوگلم الهام سرش رو جلوتر برد و به برگه نگاه کرد. با تعجب پرسيد: عه! اسم من هم که هست. الهام مقصودي. بعدش به من نگاه کرد. نگاهم رو از الهام به خانوم انداختم و گفتم: خانوم صادقي! اسم ما چرا اين جا نوشته شده؟ لبخندي زد، يکي از دست هاش رو روي شونه ي من و اون يکي دستش رو هم روي شونه ي الهام گذاشت و گفت: پس خبر خوبي براتون دارم... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 💗پناهم بده💗  قسمت 15 سوالي نگاهش کردم که ادامه داد: شما دوتا توي جشنواره ي نامه اي به امام زمان شرکت کرديد؟ لب هام رو تر کردم و گفتم: بله، درسته. خنده اي کرد و گفت: اين برگه، صبح از اداره آموزش و پرورش اومد و اسامي کس هايي که نامه شون بهتر و قشنگ تر بود، قرار شده که بهشون جايزه بديم. حرف هاش تموم نشده بود که الهام جيغ کشيد: گوشي ميدين؟ یا خدا میدونستم ... خانوم صادقي با تعجب نگاهش کرد و با لبخند گفت: نه جانم، جايزه ش خيلي با ارزش تره. يکي از چشم هاش رو بست، با خوشحالي بشکني زد و گفت: نه کنه لپ تاپ؟ خانوم خنده ي بلندي کرد و گفت: نه عزيزجان! کمک هزينه سفر به مشهد. هجوم خون و داغي رو روي صورتم حس کردم. نفسم بالا نيومد، سرم داشت گيج مي رفت و چشم هام تار مي ديدن. صداهاي نا مفهمومي رو مي شنيدم و تصوير نا واضحي از الهام و خانوم صادقي مي ديدم. نميدونم چي شد که چشم هام بسته شدن و همه چي سياه شد. با حس خيس شدن صورتم و صداي الهام که داشت صدام مي کرد، چشم هام رو آروم باز کردم. - سوگل! به هوش اومدي؟ بي توجه به حرف الهام، دور و اطرافم رو نگاه کردم و صاف روي صندلي نشستم. اين جا توي اتاق پرورشي چي کار ميکردم؟ خانوم صادقي چادرش رو روي سرش مرتب کرد، کنارم نشست و گفت: خوبي عزيزم؟ يک چيز هايي توي سرم تکرار ميشد: جايزه... کمک هزينه... مشهد... آره، مشهد! تازه يادم اومد اسم من روي کاغذ جايزه ي کمک هزينه س، ولي نمي تونستم باور کنم. اگه خواب باشه چي؟ نگاهم رو به خانوم صادقي دوختم و لبم رو چند بار از هم حرکت دادم، ولي صدايي نيومد که الهام ليوان آب رو جلوي لب هام گرفت و با حرص گفت: ها؟ بخور دختر جون بکن ببينم چي ميخواي بگي؟ خانوم صادقي اخمي به الهام کرد و گفت: با دوستت درست صحبت کن! - بله، چشم ببخشید.. آخ خیلی صمیمی ایم.... ميون حرفش رفتم و بدون تعلل پرسيدم: خانوم! گفتين جايزه ي نامه اي که نوشتم چي بود؟ به گوش هام شک داشتم، براي همين ميخواستم دوباره تکرار کنه. لبخندي زد، دستم رو گرفت چند بار آروم با دست هاش نوازشم کرد و گفت: عزيزدلم! کمک هزينه براي سفر به مشهد. ناباور و با خوشحالي تموم پرسيدم: واقعا؟ يع... يعني من مشهد ميرم؟ - آره عزيزم همون لحظه يکي از بچه ها اومد و خانوم رو صدا کرد و باهم بيرون رفتن. ديگه مطمئن شدم و نگاه پر از اشکم رو به الهام دوختم که کفري، ليواني پر از آب و قند که يک قاشق داخلش بود رو نشونم داد. گفت: به خود امام رضا قسم! گريه کني، همين ليوان رو روي سرت خورد مي کنم! دختر دیونه.... خنده اي کردم و بلند شدم که محکم هلم داد روي صندلي و گفت: اين رو کوفت کن تو کلاس غش نکنی بعد ميريم.... لبخند از رو لبم پاک نميشد. ليوان رو ازش گرفتم که ياد گوشيش افتادم. - گوشيت کو؟ پوزخندي زد و گفت: دمش گرم! خانوم صادقي گرفت و گفت آخر زنگ بيا بگير. ليوان رو به لب هام نزديک کردم و چند قلوپ خوردم. گفتم: دستش درد نکنه. فکري کرد و گفت: ولي عجب شانسي داري! هي گفتي مشهد، مشهد، بيا! قسمتت شد... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

تقدیم نگاه های قشنگتون🌝

دارم یه چیزایی رو تحمل میکنم ک به نظرم جرثقیل تحمل حمل کردنش رو نداره /:

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸   💗پناهم بده 💗 قسمت 16 تک خنده اي کردم و گفتم: آره. يعني الهام! باور کنم؟ کي قراره بريم؟ - خانوم صادقي گفت با همون بچه هايي که قراره برن مشهد مي ريم و نامه و لوح و تقدير نامه هم قراره زنگ تفريح بهمون بدن. - واي، عاليه! "برو بابا" اي گفت. از اتاق که بيرون مي رفت، گفت: بيا بريم، خانوم سرکلاس رفت. بلند شدم و همراهش رفتم. * با لوح و تقديرنامه و کارت کمک هزينه و لبخند روي لب، راهي خونه شدم. مامان مشغول بررسي لوح تقدير بود. با خوشحالي گفت: الهي مامان قربونت بشه افتخار خونه! حاال کمک هزينه چه قدر هست؟ شونه اي بالا انداختم و گفتم: والا نمي دونم. نگاه نکردم. لب هاش رو جمع کرد و گفت: مگه ميشه؟ بزار من نگاه مي کنم. با لبخند پاکت رو آروم باز کرد و قبض رو برداشت. نگاهش کرد که لبخندش محو شد. يک قدم جلوتر رفتم و پرسيدم: چي شد مامان؟ - هيچي؛ سيصد و پنجاه تومانه. دوباره خنديدم و گفتم: دستشون درد نکنه! لوح و تقديرنامه رو از مامان گرفتم و به اتاقم رفتم. لباس هام رو عوض کردم و رو به پوستر وايسادم - ديگه نمي خوام مشتاق باشم، ديگه نمي خوام خوشحال باشم، ديگه ثانيه شماري نمي کنم؛ شايد اين طوري بيشتر به آرزوم نزديک بشم. ديگه اصراري ندارم حتما بيام؛ خودت هر وقت طلبيدي، ميام. الان ديگه رئيسي نيست که بخواد مرخصي بابا رو کنسل کنه، يا پول ندارم که وسط راه به کسي ببخشم و ... حرف هاي مامان تو گوشم پيچيد که هر از گاهي مي گفت: تو يک قدم جلو بري،خدا ده قدم مياد. اين دنيا جواب کارهات رو مي گيري؛ تو خوبي کن، حتي کم ولي، جوابش رو دوبرابر مي گيري. کمک هزينه؟ امير رضا؟ نامه؟ يعني... يعني بلند مامان رو صدا کردم و به آشپرخونه رفتم. * توي اتوبوس وي آي پي، کنار الهام که هندزفري توي گوشش بود، نشسته بودم. هنوزهم نمي خواستم باور کنم که چند ساعت ديگه به مشهد مي رسيم؛ اگه خواب باشه چي؟ نگاهي به اتوبوس و بچه ها و خانوم صادقي کردم. صداي خنده ي بچه ها و خوراکي هاي دستشون و صلوات هاي گاه و بي گاه، همه چي واضح و واقعي بود. چشم هام سنگين شده بودن. آروم روي هم گذاشتم که خوابم برد. ** با صداي الهام، چشم هام رو باز کردم که مي گفت: سوگل! بلند شو، رسيديم. سر جام صاف نشستم. چي داشت مي گفت؟ رسيديم؟ ولي من... من آماده نيستم. نفسم برام سخت شده بود. نگاهم رو از چشم هاي الهام بر نمي داشتم، جرئت نداشتم به جايي نگاه کنم. دست هاي سردم رو توي دست هاش گرفت و لبخند زد: بلند شو سوگل! ما الان مشهديم. آروم نگاهم رو از چشم هاش گرفتم و به اتوبوس نگاه کردم. بچه ها بلند شده بودن و داشتن پياده مي شدن. نفس عميقي کشيدم و بلند شدم. چادر مشکيم رو از توي کيفم برداشتم و دستم گرفتم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸   💗پناهم بده 💗 قسمت17 از اتوبوس پياده شدم و الهام هم کنارم وايساد. سرم پايين بود؛ بدنم يک لرزه اي گرفته بود، بغض توي گلوم قصد داشت خفه م کنه. نمي تونستم باور کنم االن رو به روي حرم هستم. سرم پايين بود، ولي رنگ طاليي رو مي تونستم ببينم. آروم آروم سرم رو بلند کردم، چونم لرزيد و هم زمان اشک هام شروع به ريختن کردن. باالخره ديدم، صحنه ي با شکوه عمرم رو ديدم. از چيزي که فکر مي کردم بزرگ تر و قشنگ تر بود. بوي عطر مشهد رو حتي از اين جا که کلي فاصله با حرم داشتم رو استشمام مي کردم. قدم از قدم برداشتم؛ دوست داشتم پرواز کنم. چادر رو روي سرم انداختم و به نشانه ي احترام خم شدم. سرم رو پايين انداختم و گفتم: السالم عليک يا ضامن آهو صاف ايستادم و با خانوم صادقي که گفت از اين جا به بعد با ماشين ديگه اي بايد بريم، دنبالش راه افتاديم. نگاهم به جز رو به رو، به جايي نبود؛ اشک هام بي اراده مي باريد، ولي دلم آروم بود. يک حسي داشتم؛ حس خالي بودن، حسي که حتي خانواده م يادم رفته بود. حاال ديگه داخل حياط بودم. پرواز کبوترها برام لذت بخش بود؛ اي کاش من هم کبوتر بودم. صداي گريه و التماس و خنده به گوشم مي رسيد، اما کسي به کسي کار نداشت. انگار هر کسي خودش يک دردي داشت. صداي نوزادي که گريه مي کرد،باعث شد سمتش برگردم. مادرش سعي داشت آرومش کنه... - جانم اميررضا؟ جانم پسرم؟ لبخندي به محبت مادرانه ش زدم و خواستم از کنارش رد بشم که صداي آشنايي اومد: - دختر خانوم؟ نگاهي به مرد کردم، اين که همون آقا هست که جلوي بيمارستان ديدم! لبخندي زدم و سالمي کردم که خانومش نگاهم کرد. انگار از موضوع خبر داشت که سريع فهميد و جلوتر اومد. آقاهه گفت: سالم! خوشحالم که دوباره ديدمتون... به خانومش نگاه کرد و ادامه داد: مرضيه! ايشون همون دختر خانومه که بهت گفتم. مرضيه خانوم لبخندي زد و گفت: سالم عزيزم! نمي دونم چطوري ازت تشکر کنم... سري تکون دادم و گفتم: نه، نه؛ نيازي نيست. نگاهي به اميررضا کردم که توي پتوي آبي رنگ پيچونده بودنش. - مي تونم ببوسمش؟ - آره عزيزم! حتما پتو رو کنار زدم و اروم گونه ش رو بوسيدم و کنار رفتم - با اجازتون من ديگه بايد برم. مرضيه خانوم اشاره اي به شوهرش کرد که جلوتر اومد و گفت: دختر خانوم! مرسي از محبتت. ازتون واقعا ممنونم. لطفا شماره کارتتون رو بهم بگيد تا پولتون رو برگردونم. لبخندي زدم و گفتم: نه، اصال اون پول هديه ي اميررضاست. من اون پول رو نمي خوام؛ خواهش مي کنم اصرار نکنيد. مرضيه خانوم گفت: نه عزيزم! نميشه. - خواهش مي کنم. اگه من اون پول رو نمي دادم، شايد االن اين جا نبودم. ببخشيد، من بايد برم. بدون تعلل به سمت الهام دويدم که سوالي نگاهم مي کرد. - بعدا بهت توضيح ميدم. با کمي قدم زدن، داخل حرم شديم. بوي خيلي خوبي مي داد. با الهام چادر روي سرمون رو محکم کرديم و از بين جمعيت، به زور خودمون رو به ضريح رسونديم. لبخند زدم و دوباره سلام کردم. - السلام عليک يا امام رضا .... 💠پایان 💠 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

خب اینم پایان رمان احساسی و کوتاهمون😍❤️

روبروی حرم امام حسین باشیو حاج مهدی رسولی و حسین طاهری هم روضه بخونند🥹💔 دیگه چی میخاد مگه ادم؟!... اگه دلشو داری ببین💔🚶🏻‍♂ #پیشنهاددیدن

زائرینی که قصد سفر به مشهد مقدس را دارند، توجه کنند. مراقب دستگاه اسکیمر در مسیرهای بین شهری باشید برخی کلاهبرداران در پوشش دست‌فروش با عرضه قیمت‌های پایین، مسافرین را به خرید کالا ترغیب می‌کنند و جهت پرداخت، کارت بانکی را از مشتری گرفته و رمز کارت را درخواست می‌کنند که در ادامه به صورت پنهانی با استفاده از دستگاه اسکیمر، اطلاعات کارت بانکی‌تان را کپی کرده و در فرصت مناسب اقدام به خالی نمودن حساب بانکی می‌کنند. توصیه می‌شود که در هنگام خرید از افراد ناشناس به ویژه دست‌فروشان، کارت و رمز بانکی آن را در اختیار فروشنده قرار ندهید و شخصا نسبت به کشیدن کارت و وارد کردن رمز اقدام کنید. همچنین از یک کارت با موجودی کم برای خریدهای خود استفاده کنید. #پلیس_فتا

+نیازمندی💔

خداحافظ مامان بزرگ عزیزم🖤😭

ممنون🖤

تسلیت میگم عزیزم انشاءالله خدا صبرتون بده...🖤

ممنون🖤

اطلاعیه اهدا چادر مشکی در سال روز شهادت‌ هشتمین امام شیعیان امام رضا علیه‌السلام ویژه اعضا محترم کانال ۱۴۰۳/۶/۱۴ مرکز پخش و توزیع چادرمشکی عاقبتی ((شعب ملکه سعادت )) https://eitaa.com/aghebati_chador

یه وقتایی ... قلبم نمیتونه .... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‎️

_ یه مُر‌د‌ه تو جسمِ ز‌نده !:)

گفت از حالت بگو گفتم...: دلی ویران ، سری حیران ، غمی پنهان ، تنی بی جان🥲💔

حالم خیلی بده🙂 به هزار و یک دلیل..