پیامبر اعظم صلی الله واله: «قائم از فرزندان من است، او هم نام من است، کنیه او کنیه من است، شمائل او شمائل من است، سنت او سنت من است، مردم را به ملت و شریعت من می خواند، مردم را به کتاب خدا دعوت می کند، هر کس او را اطاعت کند، مرا اطاعت کرده و هر کس او را عصیان کند مرا عصیان کرده است و هر کس او را در غیبتش انکار کند مرا انکار کرده و هر کس او را تکذیب بکند مرا تکذیب کرده است، و هر کس او را تصدیق کند مرا تصدیق کرده است». 📚 کتاب منتخب الأثر فی الامام الثانی عشر، آیت الله صافی گلپایگانی ص۱۳۴ کانال رسمی آیت الله سید محمد علی فقیهی ┏━━━•••━━━━━━━━━━┓ ➥@m_faghihi ┗━━━━•••━━━━━━━━━┛

🔰 پیامبر از زبان امام رضا علیه السلام 🔰 🔴 اسطوره‌ای در افق هستی این عبارات زیبا، بخش کوچکی از ویژگی‌های رفتاری پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله است که از زبان حضرت امام رضا علیه السلام به نقل از امام حسن مجتبی علیه السلام و در ادامه به نقل از امام حسین علیه السلام توصیف شده: 1⃣ «دائمُ الفکر» بود؛ همیشه در تفکر بود، هرگز از فکر کردن خسته نمی‌شد؛ 2⃣ «مُتِواصِلُ الأحزانِ» بود؛ یعنی همواره در غمِ شیرینِ باوقاری فرو رفته بود و معلوم میشد که غم متصلی است و بخش اعظم این غم، در دل پیامبر صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ بود؛ در حالیکه معمولاً بر لبش، لبخند جاری بود؛ اما غمِ سنگین و ریشه‌داری در دل همراه او بود. آیا غمِ ناشی از درکِ یک حقیقتِ بزرگ بود؟ غمِ مردم بود؟ 3⃣ «لِیسَت لَهِ راحةٌ» هرگز پیامبر را بی‌دغدغه نمی‌دیدیم، همیشه دغدغه‌ی چیزی داشت. 4⃣ «طَویلُ السَّکت» یعنی اهل سکوت‌های طولانی بود. 5⃣ «لایَتَکَلَّمُ فی غَیرِ حاجَةٍ» جز زمانی‌که لازم و مفید بود، سخن نگفت. بنای پیامبر بر سکوت بود، اِلّا وقتی‌که حرف زدن، ضرورت و فایده‌ای می‌داشت. 6⃣ لَیِّن و اهل مدارا بود. اما تو خالی و بی‌اراده نبود. باوقار بود، در عین حال ترسناک هم نبود. پیامبر همیشه در بین ما حُرمت و ابهّت داشت، اما هیچ‌وقت از او نمی‌ترسیدیم. 7⃣ نعمت هرچند اندک، نزد او بزرگ بود. بدِ هیچ‌کس و هیچ‌چیز را نمی‌گفت. هرگز برای امر دنیوی و برای منافع خود عصبانی نشد. هرگز قاه‌قاه نخندید اما همواره تبسّم بر لب داشت، ظاهر و باطنش با مردم یکی بود. در خلوت و جلوَت یک شخصیت داشت. 8⃣ رفتارش در جامعه با مردم چگونه بود؟ بنای پیامبر بر دوستی و جذب و وحدت و محبت و اُلفت با مردم بود، نه ایجاد نفرت. «کانَ یُؤَلِّفُهُم و لایُنَفِّرُهُم». 9⃣ «مَن سَألَهُ حاجَةً لَم یَرجِع إلا بِها أو بِمَیسورٍ مِنَ القَولِ» هرکس به پیامبر رجوع می‌کرد و از او چیزی و کمکی می‌خواست، محال بود که بی‌جواب و با دست خالی برگردد. پیغمبر اگر داشت، می‌داد و اگر نداشت، او را با کلماتِ زیبا بدرقه می‌کرد، از او عذر می‌خواست، به او آرامش می‌داد و به‌گونه‌ای سخن می‌گفت که از دادنِ آن چیز هم نزد آن فرد عزیزتر بود. 🔟 هیچ‌کس از محضر پیامبر ناراحت بیرون نمی‌رفت، حتی دشمنانش وقتی نزد ایشان می‌رفتند و در ساحت قدس او قرار می‌گرفتند، از جلسه که بیرون می‌آمدند، نمی‌توانستند از او متنفّر باشند. 1⃣1⃣ «و صارَ لَهُم أباً» برای مردم پدر بود «و صارَ عِندَه سِواء» و همۀ مردم بدون استثناء در چشم او مساوی بودند. برای هیچ‌کس بی‌دلیل، احترامی بیش از بقیه یا بی‌احترامی قائل نمی‌شد. 2⃣1⃣ اهل «تَسوِیَةُ النَّظَرِ و الإستِماعِ بَینَ الناس» بود. یعنی حتی نگاهش بین مردم به تساوی می‌چرخید و حتی به سخنان افراد که گوش می‌داد، به‌طرز مساوی گوش می‌داد. تا این حدّ بر حقوقِ بشر تأکید و دقت داشت. 3⃣1⃣ مجلس پیامبر صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ مجلس صدق، حلم، حیاء و امانت بود. در حضور او هیچ‌ وقت صدا بلند نمی‌شد. در مجلسی که او حضور داشت، همه متعادل بودند؛ همه بر اساس تقوا سخن می‌گفتند و همه متواضع بودند. به بزرگ‌ترها و مُسنّ‌ترها احترام می‌گذاشتند و با کوچکترها با مهربانی برخورد می‌کردند. «وَ یُوثِرونَ ذا الحاجةَ» و نیازمندان را بر خود مقدم می‌داشتند. 4⃣1⃣ چهره‌ی پیامبر صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ شاد بود، ابرو گره نمی‌کرد، مگر آنگاه که بی‌عدالتی یا منکری را میدید. 5⃣1⃣ «سَهِلُ الخُلق» بود؛ یعنی خیلی راحت می‌شد با او رابطه برقرار کرد. 6⃣1⃣ «لَیسَ بِفَظٍّ و لاغَلیظٍ» خَشِن و تندخو نبود. 7⃣1⃣ «و لافَحّاشٍ و لاعَیّاب» هرگز فحش بر لب او جاری نشد، عیب‌گیر نبود، عیب مردم را تعقیب نمی‌کرد. 8⃣1⃣ «و لامَدّاحٍ» در عین حال اهل چاپلوسی و مبالغه در تمجید از افراد هم نبود. 📚 عیون اخبار الرضا ج ۱ ص ۳۱۶ کانال رسمی آیت الله سید محمد علی فقیهی ┏━━━•••━━━━━━━━━━┓ ➥@m_faghihi ┗━━━━•••━━━━━━━━━┛

🔴 ولادت با سعادت امام صادق علیه السلام مبارک باد 🔺 نام : جعفر 🔺 کنیه : اباعبدالله 🔺 لقب : صادق 🔺 پدر : امام باقر علیه السلام 🔺 مادر : حضرت فاطمه (س) ملقب به « أم فروة » 🔺 ولادت : ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ هجری در مدینه 🔺 شهادت : ۲۵ شوال سال ۱۴۸ هجری در مدینه 🔺 طول عمر شریف : ۶۵ سال 🔺 شروع امامت : ۱۱۴ هجری ( در ۳۱ سالگی به امامت رسیدند ) 🔺 مدت امامت : ۳۴ سال 🔺 تعداد فرزندان : با ۷ پسر و ۳ دختر دارای ۱۰ فرزند بودند 🔺 خلاصه زندگی : 🔹 امام صادق علیه السلام در مدینه ولادت یافتند و دوران کودکی تا جوانی را در مدینه و در کنار پدر سپری کردند 🔹 با شهادت امام باقر علیه السلام، حضرت در ۳۱ سالگی به امامت رسیدند و ۱۵ سال ابتدای امامت ایشان معاصر انتهای حکومت حاکمان بنی امیه بود که بدلیل ضعف حاکمان این دوره و کوتاه بودن دوره خلافت آنان و عدم ثبات اجتماعی حکومت در اداره امور ، فرصت مناسبی بوجود آمده بود تا حضرت بتوانند بوسیله ارتباط با شیعیان و تعلیم و تربیت اصحاب و یاران مستعد ، علوم الهی را به جامعه منتقل کنند 🔹 در سال ۱۳۲ هجری با انقراض بنی امیه و روی کار آمدن دولت بنی العباس ، شرایط اجتماعی تغییرات بسیاری نمود زیرا بنی العباس با مکر و حیله و نفاق در سیاست های اجتماعی خود ، گرچه ادعای دوستی و حمایت از اهل بیت علیهم السلام می نمودند اما با تبعید و کنترل و فشار سیاسی ، سخت ترین شرائط اجتماعی را برای امام صادق علیه السلام فراهم کردند 🔹 هم در دوره « سفاح » و هم در زمان « منصور دوانیقی » ، امام صادق علیه السلام به کوفه تبعید شدند و تحت فشار و مراقبت شدید قرار گرفتند و علاوه بر احضار اجباری به قصر خلیفه ، منزل حضرت و رفت و آمد مردم به نزد ایشان بشدت تحت کنترل بود 🔹 بدستور منصور دوانیقی ، حضرت را در مدینه مسموم و به شهادت رساندند و بدن مطهر ایشان در بقیع بخاک سپرده شد کانال رسمی آیت الله سید محمد علی فقیهی ┏━━━•••━━━━━━━━━━┓ ➥@m_faghihi ┗━━━━•••━━━━━━━━━┛